"Θυμάμαι..." της Ιωάννας Δομετίου

Θυμάμαι πήγαινα Πέμπτη δημοτικού όταν ήρθε ένας καινούριος μαθητής στην τάξη μας. Ήταν χειμώνας  και θα πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Όλοι οι υπόλοιποι είχαμε γίνει μια πολύ ωραία παρέα.
Παίζαμε μαζί σε όλα τα διαλλείματα, κάναμε πολλές δραστηριότητες και εντός και εκτός σχολείου και γενικότερα η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φιλική. Είχαμε ήδη ξεκινήσει να φτιάχνουμε τις κλασικές χειροτεχνίες που κάνουν όλα τα παιδιά στο σχολείο εκείνες τις μέρες και προετοιμαζόμασταν για το χριστουγεννιάτικο bazar που είχε διοργανώσει η τάξη μας. Ότι χρήματα συγκεντρώναμε θα τα χαρίζαμε σε οικογένειες που ξέραμε ότι τα είχαν ανάγκη. Οπότε βάλαμε όλοι τα δυνατά μας να φτιάξουμε όσες περισσότερες κάρτες, χριστουγεννιάτικα στολίδια  και ότι άλλο μπορούσαμε να φανταστούμε για να μαζεύαμε όσο το δυνατόν περισσότερα λεφτά.  

Όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαμε ότι ο καινούριος συμμαθητής δεν ήταν πολύ πρόθυμος για οτιδήποτε. Δεν έβγαινε ποτέ μαζί μας στα διαλλείματα, δεν ερχόταν να φάμε όλοι μαζί, δεν συμμετείχε σε κανένα παιχνίδι και δεν τον ενδιέφερε να βοηθήσει στις κατασκευές που μας έπαιρνε ώρες κάθε μέρα. Ήταν συνεχώς μόνος του, δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ και δεν απαντούσε ούτε σε ότι τον ρωτούσε η δασκάλα. Στην αρχή όλοι γελούσαμε. Με το που έλεγε η δασκάλα το όνομά του κάποιος θα άρχιζε να τον φωνάζει «μουγκοθόδωρο» και όλοι ξεσπούσαμε σε γέλια. Όσο περνούσαν οι μέρες εμείς τον κοροϊδεύαμε περισσότερο και όταν βλέπαμε ότι γινόταν πιο αδύναμος η πολλές φορές βούρκωνε εμείς μάλλον το διασκεδάζαμε ακόμη πιο πολύ. Με τα μαθήματα δεν πρέπει να τα πήγαινε πολύ καλά γιατί εκτός του ότι στη τάξη δεν έλεγε μάθημα, σε όλα τα τεστ βλέπαμε υπογραμμισμένες λέξεις με κόκκινο στυλό σε όλες τις σελίδες. Ερχόταν χωρίς μπουφάν, αν και ήταν κρύος ο χειμώνας και συνήθως φορούσε τα ίδια ρούχα. Δεν τον είχαμε δει ποτέ να τρώει και όταν τον ρωτούσαμε αν ήθελε από το δικό μας φαγητό πάντα αρνιόταν. 

Οι μέρες περνούσαν και δεν βλέπαμε κάποια αλλαγή στην συμπεριφορά του. Είχαμε σταματήσει να τον κοροϊδεύουμε, γιατί βλέπαμε ότι δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα. Αντίθετα βλέπαμε ένα παιδί μονίμως θλιμμένο, χωρίς όρεξη και καμία πρόθεση να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ωστόσο άρχισε να μην έρχεται και στο σχολείο. Είχαμε αρχίσει να έχουμε απορίες σχετικά με ότι αφορούσε στη ζωή του και τελικά καταλήξαμε στο γραφείο της διευθύντριας κάτι που έπρεπε να είχαμε κάνει από την αρχή, εφόσον βλέπαμε την περίεργη συμπεριφορά του συμμαθητή μας. Η ίδια δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι μπορεί να συμβαίνει σε αυτό το παιδί και ξεκίνησε να το ψάχνει. Τα Χριστούγεννα έφταναν  και εκείνος άφαντος. Ένα πρωί η διευθύντρια μπήκε αιφνιδιαστικά στη τάξη διακόπτοντας το μάθημα. Ήρθε να μας πει ότι έμαθε τι συμβαίνει με τον συμμαθητή μας και με αυτό που μας είπε κλαίγαμε όλοι για το υπόλοιπο της  μέρας . Ο «μουγκοθόδωρος» πρόσφατα είχε χάσει τον μπαμπά του και η μαμά του ήταν άνεργη καθότι είχε και μια μικρή αδερφούλα. Είχαν πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα και υπήρχαν μέρες που δεν είχαν καν φαγητό. Νιώσαμε όλοι πάρα πολύ άσχημα και βεβαιώσαμε την διευθύντρια ότι όχι μόνο θα του ζητήσουμε συγγνώμη για την απαράδεκτη συμπεριφορά μας όλον αυτόν τον καιρό, αλλά και ότι θα μαζεύαμε από το bazar θα τους τα χαρίζαμε ολόψυχα. Βάλαμε σκοπό να του το κάναμε έκπληξη. Κανονίσαμε να μην του πει κανείς μας τίποτα. 

Από την επόμενη μέρα που ξαναήρθε στο σχολείο όλα άλλαξαν. Αρχίσαμε σιγά σιγά να του μιλάμε και να του προσφέρουμε φαγητό με την πρόφαση ότι χορτάσαμε και θα το πετούσαμε ώστε να μην το αρνηθεί. Ένας από τους υπόλοιπους του χάρισε το μπουφάν του γιατί είχε δύο. Εγώ και τα άλλα κορίτσια ξεθάψαμε ότι μωρουδιακό ρουχαλάκι είχαμε στα σπίτια μας και όλα τα παιδιά μαζί μαζέψαμε όσα ρούχα και παπούτσια δεν χρειαζόμασταν. Τα βάλαμε όλα σε ωραίες τσάντες με κορδέλες για να θυμίζουν δώρα. Το bazar μας είχε ευτυχώς μεγάλη επιτυχία και καταφέραμε να πουλήσουμε ότι είχαμε φτιάξει! Μια μέρα λοιπόν πριν κλείσουν τα σχολεία που θα παίρναμε βαθμούς  φέραμε όλοι τα τρόφιμα και τις σακούλες με τα ρούχα και τα παπούτσια που είχαμε μαζέψει στο σχολείο, καθώς και το αξιοσέβαστο ποσό μας. Ξέραμε ότι η μαμά του θα ερχόταν για να πάρει τους βαθμούς του και τους περιμέναμε όλοι μαζί έξω από το γραφείο. Ευτυχώς ήρθαν και όταν είδαν γιατί είμασταν όλοι συγκεντρωμένοι εκεί και τις τσάντες με τα δώρα άρχισαν να μας ευχαριστούν και να κλαίνε. Αλλά αυτή τη φορά ήταν δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης. Όση τουλάχιστον μπορούσαν να νιώσουν με την τραγική κατάσταση που βίωναν. Τουλάχιστον θα έκαναν ανθρώπινα Χριστούγεννα όπως αξίζουν όλα τα παιδιά του κόσμου. Ο «μουγκοθόδωρος» δεν σταματούσε να ευχαριστεί και να αγκαλιάζει τους καινούριους του φίλους!

Συγγραφέας: Ιωάννα Δομετίου - Σπουδάστρια Tabula Rasa