"Η στιγμή της απόφασης" της Νίκης Σκουτέρη

Η  Ελένη με το που ξύπνησε αναπόλησε το ταξίδι του μυαλού της όλη την νύχτα σε όνειρα περίεργα. Σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι, αμίλητη κι άκεφη. Έναν καφέ οπωσδήποτε,   σκέφτηκε,  προχωρώντας με τα βήματά της να την κατευθύνουν προς την κουζίνα.
Αναστέναξε βαθιά καθώς έβαζε τον καφέ  στο φλιτζάνι της και τράβαγε την πρώτη απολαυστική ρουφηξιά. Βούλιαξε μέσα στα μαξιλάρια του σαλονιού και ξαφνικά ανέτρεξε σε όλη τη ζωή της από την στιγμή μάλιστα που παντρεύτηκε. Άγχος, ταχύτητα, τρέξιμο , στρες παντού. Από το να πάει στη δουλειά της, να επιστρέψει, να τακτοποιήσει το σπίτι της, να μαγειρέψει κι αργότερα με τα παιδιά της να τα επιβιβάζει πρωί πρωί στο αυτοκίνητό της για να τα πάει στο σχολείο, να τα πάρει από το σχολείο, να είναι εκεί μαζί τους στο παιχνίδι, στα κλάματά τους, στις ζήλιες τους, στο θυμό τους, στα διαβάσματά τους. Ο σύζυγος και να ήθελε δεν μπορούσε, αφενός δούλευε πολλές ώρες την  μέρα, αφετέρου του έλειπε η υπομονή από την κούρασή του. Κι ότι μπορούσε πρόσφερε κι αυτός. Οι γονείς τους ζούσαν μακριά και  δεν μπορούσαν να τους βοηθήσουν, τουλάχιστον σε ένα πιάτο φαΐ. Τιμιότητα διέκρινε τη ζωή την δική της αλλά και της οικογένειάς της.

Κι αυτό το πρωινό πάλι έπρεπε να πιει τον καφέ της βιαστικά και να πάει στο νοσοκομείο που την περίμενε ο γιατρός της. Αναλογίστηκε ακουμπώντας πάλι στα μαξιλάρια του καναπέ αν άξιζε τόσο κυνηγητό στη ζωή της αλλά και πάλι πώς αλλιώς να προλάβαινε τις υποχρεώσεις της; Έπρεπε να τρέξει να προλάβει τον χρόνο, τις καταστάσεις, τις εξελίξεις. Δεν γινόταν αλλιώς. Κύλησε η σκέψη της στα τόσα χρόνια πάλης της κι ένα χαμόγελο γλυκό χάραξε τα χείλη της. Ήταν ευχαριστημένη. Μεγάλωσε σωστά τα παιδιά της, έγιναν επιστήμονες, εξελίχθηκε με κόπους και  θυσίες πολλές στη δουλειά της, με τον σύζυγός της είχε μια ικανοποιητική ζωή, όχι την τέλεια που ονειρευόταν αλλά τουλάχιστον ο ένας αγαπούσε και σεβόταν τον άλλον. Και τώρα καλούνταν να ακούσει τι την ήθελε ο γιατρός! Το χαμόγελό της έγινε πικρό. Έτσι είναι η ζωή μονολόγησε… σε ανεβάζει, σε κατεβάζει, σε χαστουκίζει, σε χαϊδεύει. Καιρός ήταν να κοιτάξει βαθύτερα τον εαυτό της, τα θέλω της, αν προλάβαινε δηλαδή. Το κυριότερο να πάει στον Άγιο Λουκά τον Ιατρό στην Θήβα  να πραγματοποιήσει το τάμα της. Πόσα χρόνια είχαν περάσει; Δεν μπορούσε να θυμηθεί. Έπρεπε όμως να το προγραμματίσει κι αυτό. Πολλά χρόνια στηρίχθηκε στις δικές της δυνάμεις. Καιρός τώρα να στηριχθεί και σε ανώτερες δυνάμεις, να ανοίξει την καρδιά της, να αισθανθεί λύτρωση, να αισθανθεί ότι κάποιος στη ζωή της θα την βοηθήσει επιτέλους, θα της πάρει το φορτίο από την πλάτη της, θα την αγκαλιάσει, θα την παρηγορήσει. Το προαίσθημά της της έλεγε ότι  ο κύκλος της ζωής της άρχιζε να στενεύει. Χαμογέλασε με ζεστασιά τώρα πια. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

Συγγραφέας: Νίκη Σκουτέρη - Σπουδάστρια Tabula Rasa