"Ο μονόλογος του φονιά" της Αλίκης Καραθανάση

Βρίσκομαι στο Τέξας.

Είμαι ο  Αndrew Loren και είμαι στη φυλακή 15 χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει  πως πέρασαν τα χρόνια .

Σε δυο μέρες θα πεθάνω.

Για την ακρίβεια, θα εκτελεστώ... 

Άβυσσος η ζωή του ανθρώπου τελικά. Ξέρω πως όλα αυτά τα χρόνια κλεισμένος εδω μέσα, σε αυτούς τους μονόχνωτους τοίχους, η ζωή και ο χρόνος κυλούν, όταν το θες φυσικά. Ρέει, κυλά ο χρόνος, αλλά κάποιες φορές, μένει στάσιμος!

Η αλήθεια είναι πως βοηθάνε και τα βιβλία. Ναι, διαβάζω πολύ.

Πιστεύω ότι γίνομαι σοφότερος όταν μελετάω.

Μου  αρέσει η ιστορία και τα θρησκευτικά. Η φιλοσοφία.

Πιστεύω ότι είμαι και έξυπνος και ώριμος. Κοντεύω τα 65 και πλέον αν και κλεισμένος πίσω απ ‘τα σίδερα, νιώθω σοφότερος.

Ρέει μια βαθιά φλόγα μέσα μου.

Κυλάει στις φλέβες μου το αίμα και νιώθω πιο άντρας, πιο σκληρός.

Έκανα λάθη στο παρελθόν, το παραδέχομαι. Αλλά η ζωή κάνει κύκλους.

Υπήρξα σκληρός; Απάνθρωπος; Όμως υπάρχει θεός και όλα θα τα σβήσει. Θα συγχωρεθώ μετά  θάνατον.

Ξέρω-ξέρω. Γνωρίζω πως σκότωσα τη σύντροφο μου.

Όμως τη μοίρα δεν την ορίζουμε. Και ναι, ήμουν ευέξαμπτος και εν βρασμώ! 'Εχω μετανιώσει. Το έκανα επειδή θόλωσα, όταν την έπιασα με άλλον! Δε θέλω να το σκεφτώ άλλο. Πονάω, πόνεσα! Φτάνει πια! Δε θέλω να χάσω τα λογικά μου.

Όχι.

Άλλωστε είμαι μέχρι  το κόκαλο μέσα στα χάπια και τα ηρεμιστικά, να μη νιώθω πόνο και θλίψη.

Άραγε να υπάρχει ζωή μετά το θάνατον; Ποιός ξέρει; Θεέ μου, εύχομαι να με λυπηθείς.

Η ώρα φτάνει, πλησιάζει. Δε θα κλάψω. Δε θα φοβηθώ.

Να ο δεσμοφύλακας, μού έφερε κοτόπουλο με ρύζι και πατάτες. Θα το απολαύσω όσο μπορώ.

Θα απολαύσω μπουκιά μπουκιά το φαγητό μου και δε θα χαθώ στη ματαιοδοξία και τη ματαιότητα.

Εύχομαι όσοι μ’αγάπησαν, όταν κλείσω τα μάτια μου, να μου ανάψουν ένα κερί.

Προς θεού, δε θέλω εμπαιγμό και δάκρυα. Θέλω να είμαι ελεύθερος. Να ελευθερωθεί το πνεύμα  μου για κάπου καλύτερα. Να, η ωρα πλησιάζει.

Θα προσευχηθώ, θα κλείσω τα μάτια & όταν ξυπνήσω θα γράψω λίγα λόγια απελευθέρωσης και λύτρωσης.

Η ζωή είναι μικρή και όσο λυπητερά και αν μου φέρθηκε, πρέπει να της δείξω ότι είμαι αετός!

Δεν πονάνε οι αετοί! Οι αετοί πετάνε! Θα είμαι ελεύθερος!

Συγγραφέας: Αλίκη Καραθανάση - Σπουδάστρια Tabula Rasa