"Οδηγός επίτευξης της Αιωνίου Νιότης" της Ευαγγελίας Πέτρογλου

Αν και σπάνια ανοίγω την τηλεόραση (την αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι για όλους τους ευνόητους λόγους που μπορείτε εσείς, αγαπημένοι μου αναγνώστες, να φανταστείτε), όποτε την ανοίγω, κατά διαβολική σύμπτωση, «πέφτω» πάνω σε συμβουλές ομορφιάς, σε παροτρύνσεις για την υποβολή του εαυτού μας σε botoxάκια κι άλλα τέτοια χαριτωμένα, σε ινστιτούτα αισθητικής που υπόσχονται να μας χαρίσουν την Αιώνια Νιότη.
Κι απλά τότε κάθομαι κι αναρωτιέμαι. Είναι ποτέ δυνατόν να «τσιμπάμε» σε τέτοιες εύπεπτες, αλλά κατ’ουσίαν ανούσιες συνταγές περί Αιωνίας Ομορφιάς; Και τότε μου έρχεται στο νου η φράση του ανθρωπολόγου Ashley Montagu που παρουσιάζει ως σκοπό στη ζωή να πεθάνουμε νέοι όσο γίνεται πιο αργά και οι φλασιές στη σκέψη μου ως ψυχολόγου που εντόνως κι αδιαλείπτως αναρωτιέται ποια είναι η ουσία της ζωής, με οδηγούν να γράψω αυτές τις γραμμές.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Ζούμε ως γέροι όσο είμαστε νέοι και μετά όταν έρθει η στιγμή να πεθάνουμε, συνειδητοποιούμε ότι δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Μας συνεπαίρνουν τα προβλήματα της ύπαρξης μας τόσο έντονα που η συναισθηματική καθήλωση που βιώνουμε μετά γίνεται ανυπέρβλητη. 

Πώς γίνεται όμως αυτό; Πώς μπορεί να μάθει κάποιος να ζει; Δεν φιλοδοξώ φυσικά να δώσω οριστικές απαντήσεις σε ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει αναρίθμητους στοχαστές ανά τους αιώνες. Με ενδιαφέρει ωστόσο να (επανα)διατυπώσω κάποιες βασικές αρχές που έχουν βοηθήσει εμένα και τους θεραπευόμενους μου κι από τις οποίες μπορούμε να ξεκινήσουμε για να μπορέσουμε να πεθάνουμε νέοι σε μεγάλη ηλικία.

Οπότε αγαπητοί αναγνώστες θα σας τα πω όπως τα λέω σε όσους με τιμούν με την παρουσία τους στην επαγγελματική μου ζωή. Κατ’αρχάς λοιπόν σταματήστε να ασχολείστε με το τι κάνουν οι άλλοι. Όσο το κάνετε αυτό, απλά σπαταλάτε πολύτιμη ενέργεια που θα αφιερώνατε στον εαυτό σας. Το να φθονούμε τον συνάνθρωπο μας για την επιτυχία του είναι δείγμα της δικής μας αίσθησης ανεπάρκειας και κατωτερότητας. Όσο λοιπόν παλεύουμε ενάντια σε τέτοια συναισθήματα, τόσο δυνατότεροι νιώθουμε για να εξελίξουμε τον εαυτό μας συναισθηματικά και πνευματικά. 

Συνυφασμένο με αυτό είναι και η αδήριτη ανάγκη να πάψουμε να συγκρινόμαστε με τους άλλους. ΑΝ είναι πιο όμορφοι, πιο έξυπνοι, πιο πλούσιοι... Αν, αν, αν. Αυτό μας γερνάει πριν την ώρα μας κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το πιο σημαντικό όλων είναι να ασχοληθείτε με τον εαυτό σας.  Γνωρίστε τον! Σεβαστείτε τον! Αποτελείτε πραγματικά την καλύτερη επένδυση που μπορείτε να κάνετε.  Πώς είναι δυνατόν να ζούμε με τον βασικότερο, πιστότερο, σημαντικότερο συνοδοιπόρο μας στη ζωή και να μην τον γνωρίζουμε;  Εδώ πάμε το αμάξι μας για έλεγχο πριν ξεκινήσουμε ένα οδικό ταξίδι και δεν θα ξέρουμε τα προτερήματα και τα ελαττώματα του  εαυτού μας, με τον οποίο είμαστε αναγκασμένοι από την αρχή ως το τέλος να συνταξιδεύουμε; Και μην αφήνετε ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ να σας τσαλαπατάει την αξιοπρέπεια.  Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν σας αγαπάει. Σας χρησιμοποιεί για να ικανοποιήσει τις προβληματικές (για να μην πούμε σε πολλές περιπτώσεις διεστραμμένες) ορέξεις του.

Και μην ξεχνάτε. Ταξιδέψτε, διαβάστε, αγαπήστε! Να έχετε θάρρος! Να μην φοβάστε τη γνώμη σας και την ενδεχόμενη κριτική των άλλων. Ζήστε τη ζωή σας όπως ονειρεύεστε τη στιγμή που δεν βλάπτετε τον διπλανό σας.  Αν δεν μπορούν να πεθάνουν οι άλλοι αντί για εμάς, οι άλλοι που συνέχεια κρίνουν, λοιδορούν και κατακρίνουν (μπας κι έτσι γλυτώναμε το αναπόφευκτο του θανάτου), πώς τολμάνε να λένε να ζήσουμε εμείς σύμφωνα με τις δικές τους αξίες;

Και φροντίστε να ζείτε στο παρόν. Το λέω και το ξαναλέω η επιστήμων. Μόνο αυτή εδώ τη στιγμή έχουμε. Που μόλις πέρασε. Τι στο καλό κάνετε σκεφτόμενοι μονίμως το παρελθόν και φοβούμενοι κατ’εξακολούθηση το μέλλον; Η μελέτη του παρελθόντος μας βοηθάει να ζούμε στο παρόν πληρέστερα χωρίς να το μηρυκάζουμε μοιρολατρικά και παραπονιάρικα.  Χρειάζεται δηλαδή ενεργητική κατανόηση του παρελθόντος με γνώμονα πάντα την αυθεντική μας στάση στο παρόν και στη ζωή μας.

Και τέλος σταματήστε πια να περιμένετε εκείνη την ειδική περίσταση για να ανοίξετε το καλό μπουκάλι κόκκινο κρασί που έχετε πέντε χρόνια φυλαγμένο ή για να φορέσετε το αγαπημένο σας πουκάμισο. Η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα. Μπροστά στο τζάκι, με το αγαπημένο σας έδεσμα και με μια χαμογελαστή παρέα. Ακόμα κι αν αυτή η παρέα είναι (μόνο;) ο πολύτιμος εαυτός σας!  Είναι ο μόνος τρόπος για να μην γεράσετε ποτέ.  Μόνο να ωριμάσετε παραμένοντας αυθεντικά νέοι…

Συγγραφέας: Ευαγγελία Πέτρογλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa