"Το στολίδι" της Αφροδίτης Αλεξοπούλου

Παραμονές Χριστουγέννων. Η Φρατζέσκα κάθεται στον καναπέ της, κρατώντας στα χέρια της μια κούπα ζεστή σοκολάτα και το βλέμμα της είναι προσηλωμένο στο δέντρο. Τα λαμπιόνια του αναβοσβήνουν, οι μπάλες λαμπυρίζουν απλωμένες στα κλαδιά και από τα συρτάρια του μυαλού της ανασύρει εικόνες από τα παλιά. Ανάμεσα τους και ένα στολἰδι στραπατσαρισμένο, θαρρείς πως είναι μια παράκρουση στην αρμονία των υπολοίπων, η Φρατζέσκα όμως αδυνατεί να το αποχωριστεί. Ένα κωνικό, φθαρμένο στολίδι, φαγωμένο στις άκρες του, χρώματος χρυσοκόκκινου.

Την δένουν πολλά με αυτό το στολίδι. Είναι συνδυασμένο με τα παιδικά της χρόνια, που περνούσε τα Χριστούγεννα στο χωριό μαζί με τη γιαγιά της. Της είχε μεγάλη αδυναμία της γιαγιάς, ήταν πάντα μια ζεστή αγκαλιά για αυτήν. Μαζί προετοιμάζονταν για τις γιορτές, έφτιαχναν τα μελομακάρονα και ευωδίαζε όλο το σπίτι και σκαρφίζονταν τρόπους πως θα στολίσουν το δεντράκι που έκοβε ο παππούς από το δάσος. Αδυμονούσε κάθε φορά για το στόλισμα του δέντρου και ας στόλιζαν στο σπίτι της στην πόλη ένα τεράστιο υπέρλαμπρο δέντρο. Σαν το δεντράκι της γιαγιάς δεν ήταν. Αυτό που το έκανε μοναδικό στα παιδικά της μάτια ήταν η ευρυματικότητα τους να το στολίσουν με κάθε λογής τεχνάσματα και όχι με στολίδια του εμπορίου. Μια χρονιά είχαν βάψει κουκουνάρια, άλλη είχαν κάνει φιόγκους με κορδελίτσες, άλλη το στόλισαν με ζωγραφιές της Φρατζέσκας.

Πόσες αναμνήσεις με πιο έντονη εκείνα τα Χριστούγεννα που ο παππούς τους είχε μια έκπληξη! Από καιρό κρατούσε κομμάτια ξύλου από αυτά που έκοβε για το τζάκι και το βράδυ τα σκάλιζε με το σουγιά του δίνοντας τους ακανόνιστα σχήματα. Η γιαγιά απορούσε τι τα ήθελε, ώσπου όταν έφτασαν οι γιορτές και τους έφερε το δεντράκι, τους εμφάνισε και τα στολίδια του! Ο ενθουσιασμός της Φρατζέσκας δεν περιγράφονταν. Ευθύς έβγαλε τα πινέλα και τις μπογιές της και βάλθηκε να τα χρωματίζει με τα πιο ευφάνταστα χρώματα. Και όταν στόλισαν το δέντρο και το τοποθέτησαν δίπλα στο τζάκι, δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια της από πάνω του.

Το στολίδι αυτό ήταν το μόνο που είχε καταφέρει να περισώσει στα χρόνια που πέρασαν και λίγοι γνώριζαν την ιστορία και την αξία του. Η Φρατζέσκα όμως ήξερε. Ήταν το μόνο ενθύμιο από τους παππούδες της που δε ζούσαν πια και όσο υπήρχε η ίδια θα κοσμούσε το δέντρο της. Κανένα άλλο στολίδι δεν μπορούσε να αναμετρηθεί μαζί του! Χάιδεψε τρυφερά την κοιλιά της νιώθοντας την απόλυτη πληρότητα. Σε λίγους μήνες θα έφερνε στον κόσμο το παιδί της. Το δικό της υπέρλαμπρο στολίδι που σαν να αντιλήφθηκε τη σκέψη της, σκίρτησε μέσα της. Ρούφηξε μια γουλιά από τη σοκολάτα της και έκανε μια ευχή. Κάποια μέρα θα μιλούσε στο παιδί της για αυτό το στολίδι και ήταν σίγουρη πως και αυτό θα το λάτρευε όπως η ίδια, γιατί η αξία των πραγμάτων δεν κρύβεται στη λάμψη τους αλλά στους ανθρώπους που μας συνδέουν με αυτά! 

Συγγραφέας: Αφροδίτη Αλεξοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa