“Η κυβέρνηση είναι εξωγήινοι ή είμαστε εμείς;” της Μαρίνας Γεωργίου

Έχουμε καταλάβει η ακόμη πόσο παράλογη είναι όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία. Επιχειρήσεις κλείνουν, άνθρωποι μένουν στους δρόμους, χάνουν τα σπίτια τους, τους διώχνουν από τα διαμερίσματα τους επειδή δεν έχουν να πληρώσουν ενοίκιο, χάνεται η αξιοπρέπεια και η ηθική, χάνονται δουλειές, άνθρωποι αυτοκτονούν. Και εμείς τι κάνουμε; Βγαίνουμε βόλτες όλοι μαζί σε μονοπάτια της φύσης, στριμωχνόμαστε όλοι μαζί, σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον, αναπνέουμε τον καθαρό αέρα, βλέπουμε όλο τον κόσμο της περιοχής μας μαζεμένο σε ότι πάρκο βρεθεί, ακτή, αποβάθρα σουπερμάρκετ, τράπεζες, είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς μέτρα χωρίς μια βασική συνείδηση ότι άνθρωποι έχουν κλείσει τις επιχειρήσεις τους και πεινάνε ή πεθαίνουν από το άγχος και το στρες, για να τα κάνουμε όλα χειρότερα εμείς η τωρινοί λάτρεις της φύσης. Μεγάλη ειρωνεία και τραγικότητα της κατάστασης.  

Γιατί βρίζουμε όλοι μαζί την κυβέρνηση και την πολιτική της κάθε χώρας ο καθένας για τον δικό του λόγο, κάποιος βρίζει γιατί δεν μπορεί να βγαίνει στα μπαρ του κάθε μέρα αλλά είναι οικονομικά ευκατάστατος, κάποιος άλλος βρίζει απλά για να βρίσει χωρίς να έχει κανένα προσωπικό πρόβλημα, και κάποιοι βρίζουν με όλα τα δίκαια του κόσμου γιατί καμία κυβέρνηση δεν τους στηρίζει και έχουν της επιχειρήσεις τους και τους κόπους μιας ζωής να τους τρώνε οι σκόνες η μούχλα και ο καταθλιπτικός αέρας του αιώνιου λoκ-ντάουν. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό κατά την άποψή μου. Γιατί οι πολιτικοί ποιοι είναι; Άνθρωποι δεν είναι; Εξωγήινοι δεν είναι. Είναι άνθρωποι σαν και εμάς που κάνουμε βόλτα σε όλα τα μονοπάτια της φύσης, στα σούπερ-μάρκετ, δεν τηρούμε κανένα μέτρο, δεν έχουμε καμιά συνείδηση πως άνθρωποι εξαιτίας μας, εμάς που αν όντως υπάρχει αυτός ο δαιμόνιος ιός, τον διανέμουμε δεξιά και αριστερά γράφοντας στα @#4 μας τους ανθρώπους που κλείσανε τις δουλειές τους για να μην επεκταθεί η πανδημία. Που είναι η λογική η ανθρώπινη εδώ; Αφού όλοι μας είμαστε έξυπνοι και είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι εμείς από την κυβέρνηση γιατί δεν προσπαθούμε με αυτό το μικρό βηματάκι απλά να νοιαστούμε τον συνάνθρωπο μας; Δεν ξεκινάνε όλα από εμάς; Τον λαό, εμάς τους ανθρώπους. Εμείς δεν είμαστε η κυβέρνηση; Εμείς δεν νοιαζόμαστε τον άλλον, η κυβέρνηση, πως θα βάλει τα σωστά μέτρα; Είναι καταπληκτικό πως έχουν πληγεί οι χώροι εστίασης, αν έχετε περάσει και δείτε με τα μάτια σας πόσο δραματικά άσχημο είναι να βλέπεις τους χώρους αυτούς σκονισμένους, έτοιμους να καταρρεύσουν, τους κοιτάζεις και λες οι ψυχές των ιδιοκτητών και των υπαλλήλων πώς να είναι άραγε; Αλλά μετά απολαμβάνεις το παγωτό σου με όλους τους άλλους χωρίς μάσκα σε κάποια αποβάθρα σε ένα στενό που ένας σπρώχνει τον άλλο για να περάσει. 

Είναι όλα αποδεκτά να βρίζεις την κυβέρνηση για τα μέτρα της επιχειρησης σου και παράλληλα να βγάζεις έξω τον άνθρωπο που σου πληρώνει ενοίκιο, επειδή δεν μπορεί πια να σου το πληρώνει και τον βγάζεις στους δρόμους, ξέροντας πως έχει η κατάσταση, αλλά βρίζεις μια κυβέρνηση για τον χαρακτήρα της. Και λέω ξανά, η κυβέρνηση δεν είσαι εσύ; Σε τι διαφέρει ο δικός σου χαρακτήρας από τον δικό της; Εμείς έχουμε παραπάνω δύναμη αν νοιαστούμε ο ένας τον άλλον, έχουμε παραπάνω δύναμη και από όποια κυβέρνηση στον κόσμο, φτάνει να νοιαστούμε λιγάκι παραπάνω. Να νοιαστούμε τους χώρους εστίασης, τις μικροεπιχειρήσεις που πεθαίνουν σιγά σιγά, να νοιαστούμε τον άνθρωπο που δεν έχει να φάει, που δεν έχει που να μείνει, εσύ που τον βγάζεις έξω στους δρόμους, εσύ που κλείνεις τα θέατρα, που αφήνεις τους μουσικούς να πεινάσουν, εσύ που το μόνο που απολαμβάνεις είναι να βρίζεις ανθρώπους σαν και εσένα απολαμβάνοντας το παγωτό σου κάθε Κυριακή χωρίς τα μέτρα της πανδημίας σε πολυσύχναστα μονοπάτια της φύσης γιατί είπαμε, είμαστε όλοι λάτρεις της φύσης και ασυνείδητοι.

 

Συγγραφέας: Μαρίνα Γεωργίου - Σπουδάστρια Tabula Rasa