Έδειξες πώς μας μιλά κι η σιωπή.
Ένα σου βλέμμα κρατά η ψυχή μου...
Δεν με ρωτούσε ποτέ του “γιατί”!
Μόνο ζητούσε βαθιά να κοιτάξω
στον πιο καλά φυλαγμένο εαυτό,
να σου εκθέσω αυτά που δεν είπα,
σε άλλον ποτέ από φόβο κι εγώ..
Σαν ζωγραφιά στο μικρό πρόσωπό μου,
τόσο βαθιά, δυνατή αντοχή,
Είχες χαρίσει το γέλιο, το φως μου!
Πόσο σπανίζει στην κλειστή εποχή!
Είναι ένα δώρο για πάντα δικό σου. .
Που όσο κανένας εσύ ήξερες πώς
να φέρνεις κάθε κρυμμένη ανάγκη
απ’ την καρδιά μου στο ατέλειωτο φως.
Πόσο αλλιώτικα όλα θα ήταν
αν δεν κρινόμασταν κάθε λεπτό;
Αν δεν κοιτούσαμε πάντα τους άλλους
στραμμένοι μες στις ανάγκες του εγώ;
Πόσο αλλιώτικη είμαι κι η ίδια
έπειτα απ’ όσα είχες δείξει εσύ;
Θάρρος και δύναμη μες στη ζωή μου,
κάθε μικρή, συμβουλή σου, απλή.
Σαν ζωγραφιά στο μικρό πρόσωπό μου,
τόσο βαθιά, δυνατή αντοχή,
Είχες χαρίσει το γέλιο, το φως μου!
Πόσο σπανίζει στην κλειστή εποχή!
Είναι ένα δώρο για πάντα δικό σου. .
Που όσο κανένας εσύ ήξερες πώς
να φέρνεις κάθε κρυμμένη ανάγκη
απ’ την καρδιά μου στο ατέλειωτο φως.
Συγγραφέας: Ευαγγελία Γραμματοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου