"Ποτέ χωρίς όνειρα" (γ' μέρος) του Νεκτάριου Μπουτεράκου

«Το άκουσες;». Πες πως δεν το άκουσες.

«Το άκουσα! Από πίσω κάπου ακούστηκε. Πάμε να δούμε!».

Είναι τρελή η κοπέλα. Έμπλεξα άσχημα...

Έχει τόσες αίθουσες αυτό το κτίριο. Είναι… Ναι, είναι τρομαχτικό! Τώρα καταλαβαίνω τη λέξη. Ίσως… ίσως να είναι και στοιχειό! Όχι! Δεν το λένε έτσι… Στοιχειωμένο! Ναι, έτσι! Τα γόνατά μου τρέμουν. Αυτή η πόρτα που πάει να ανοίξει δεν μου αρέσει καθόλου. Μην την ανοίξει. Ας είναι κλειστή! Σιγά μην ήταν… Τι περίεργα φυτά που είναι αυτά. Έχουν καλύψει όλους τους τοίχους κι έχουν δημιουργήσει θόλο έτσι, ώστε να μην φαίνεται ούτε ο ουρανός! Παράξενο!

«Μάλλον δεν ακούστηκε από εδώ!». Ας με πιστέψει!

«Είμαι σίγουρη πως από εδώ προήρθε ο θόρυβος. Ααααααα τι γίνεται;».

Η πόρτα της εξόδου έκλεισε. Αέρας ζεστός κινείται εδώ μέσα! Πως γίνεται αυτό; Αφού όλα είναι κλειστά. Οι πόρτες ανοιγοκλείνουν. Ας μας βγάλει κάποιος από εδώ! Η Χ140576 δείχνει να φοβάται. Θα πρέπει να φανώ δυνατός.

«Μη φοβάσαι!».

«Κράτα με! Μη με αφήνεις!».

Το έδαφος τρίζει, τα κλαδιά κινούνται σαν άψυχα χέρια που προσπαθούν να μας φτάσουν. Κι εκεί… εκεί στη γωνία κάτι αχνοφαίνεται. Κάτι θολό. Τόσο τρομακτικό! Μας πλησιάζει…

«Ποιος; Ποιος είσαι;». Η φωνή μου με δυσκολία βγαίνει από μέσα μου.

«Αγαπητά μου παιδιά! Καλώς ήρθατε στη σχολή δημιουργικής γραφής Tabula Rasa! Είμαι ο υπεύθυνος της σχολής και μαζί μου θα ταξιδέψετε στον μαγικό κόσμο της φαντασίας! Στην πραγματικότητα θα γίνεται ένα με αυτόν…».

Μα τι κάνει; Απλώνει τα χέρια του προς τα πάνω μας. Δεν είναι χέρια… Φίδια είναι που σέρνονται! Δεν πρέπει να μείνουμε εδώ! Πρέπει να κρυφτούμε…

«Που πάμε; Φοβάμαι!».

Κι εγώ αλλά δεν πρέπει να το δείξω.

«Ακολούθησέ με! Κάτι θα βρούμε!».

«Όπου και να πάτε θα σας βρω! Θα σας κάνω τρισδιάστατους χαρακτήρες για να ζήσετε όλες τις ανατροπές του σεναρίου μου! Χαχαχαχα».

Η φωνή του είναι δυνατή! Μου τρυπάει τ’ αυτιά. Δεν αντέχω άλλο. Ας μπούμε σ’ αυτή τη μεγάλη αίθουσα. Πρέπει να κλείσω καλά την πόρτα. Αν βάλω αυτό το αρχαίο κάθισμα κόντρα και το στερεώσω στο πόμολο, τότε δεν θα μπορέσει να μπει κανείς εδώ…

«Η ψυχή του ζητάει εκδίκηση».

Τι να εννοεί με αυτό;

«Δηλαδή;».

«Οι άνθρωποι της τέχνης ήταν τόσο πνευματώδεις που λίγο πριν τον βίαιο θάνατό τους από την αντίπαλη ομάδα της λογικής τους υποσχέθηκαν πως θα βρουν τρόπο να γυρίσουν και να εκδικηθούν. Τι είναι αυτό;».

Η φωνή της μου τρύπησε τα αυτιά. Ένα περίεργο ρολό ξεδιπλώθηκε στον απέναντι τοίχο κι έπεσε προς τα κάτω εμφανίζοντας μια κιτρινισμένη επιφάνεια. Μα εμφανίζονται εικόνες πάνω του! Άνθρωποι αρχαίοι με περίεργες φορεσιές μιλάνε και κάνουν κινήσεις πάνω σε μια σκηνή. Μοιάζουν να παίζουν^. να υποδύονται. Λόγια διάσπαρτα και ήχοι περίεργοι βγαίνουν από κάπου. Τι συμβαίνει; Είναι δυνατόν να βγαίνουν από το χαρτί και να έρχονται καταπάνω μας;

«Ποιος;»

«Που;»

«Πότε;»

«Πως;»

«Γιατί;»

«Τι;»

Δεν καταλαβαίνω τι ρωτάνε; Πρέπει να φύγουμε κι από εδώ. Τα πρόσωπά τους καίγονται, λιώνουν από τη φωτιά. Θέλουν να κάψουν κι εμάς. Αυτό το αρχαίο κάθισμα σκάλωσε. Θα του ρίξω μια κλωτσιά. Αχ, το πόδι μου! Πονάει τόσο… Πρέπει να φύγουμε, όμως. Πάνε να κλειστούμε εδώ. Είναι μικρός χώρος με λευκά, κρύα αντικείμενα γεμάτα σκόνη. Τι να ήταν εδώ μέσα;

«Χώρος αφόδευσης. Εδώ έκαναν την ανάγκη τους».

Μα καλά τη σκέψη μου διαβάζει; Ας καθίσουμε στη γωνία. Θα μείνουμε κρυμμένοι μέχρι να ξημερώσει. Μετά θα φύγουμε κι ας μας πιάσουν. Καλύτερα στην εξορία παρά εδώ μέσα. Το έδαφος τρέμει! Οι τοίχοι πάλλονται. Πέφτουν! Άνοιξε ο χώρος σαν κουτί! Κι άλλες σκιές… Κι άλλοι πεθαμένοι…

«Σήμερα θα μιλήσουμε για τις αφηγηματικές φωνές…».

«Ας χαιρετήσουμε τους εξ αποστάσεως…».

«Η μόδα της δεκαετίας του ’30…».

«Τάκατα τάκατα τάκατα τά…»

«Δεν πρόκειται να φύγετε από εδώ! Μη το παλεύετε! Ανήκετε, πλέον, στο δυναμικό της σχολής. Είστε από τους λίγους που έχουν μείνει με συναίσθημα. Είστε δικοί μας και είστε ένα λευκό χαρτί… Tabula Rasa… Tabula Rasa… Tabula Rasa…».

Η αρχαία αυτή σκιά του άντρα, του υπεύθυνου, μας πλησιάζει. Κάνει τόσο κρύο. Είναι πλέον δίπλα μας. Μας περιτριγυρίζει. Τόσο κρύο… Μα τόσο κρύο…

«Εισερχόμενο! Εισερχόμενο!».

Που είμαι; Όνειρο έβλεπα; Ναι, το βιβλίο έχει πέσει κάτω. Μα ποιος με καλεί τέτοια ώρα;

«Ν300973 λέγεται!».

«Είμαι η Χ140576. Πήρα να ρωτήσω αν θες να έρθω να συζητήσουμε».

«Οφείλω να σου πω πως…».

«Ν300973 γιατί σταμάτησες να μιλάς;»

«Τίποτα! Μια χαρά είμαι! Εννοώ…». Αχ! Τι είπα; Θα με κατάλαβε!

«Ήμουν σίγουρη! Κι εσύ;».

Η φωνή της είναι χαρούμενη! Δεν το πιστεύω…

«Εννοείς πως…».

«Ναι! Επιτέλους, αποκαλύφθηκες! Μην το κουνήσεις από εκεί! Έρχομαι! Έχουμε να πούμε πολλά! Πάρα πολλά…».

Ωχ! Όχι! Λες να μην ήταν όνειρο;

«Πες μου πως δεν έχεις κληρονομιά έναν υπολογιστή από μια αρχαία σχολή δημιουργικής γραφής;».

«Ορίστε; Μα πως το ξέρεις;».

«Έκτακτη ανακοίνωση! Έκτακτη ανακοίνωση!

Έκτακτη ανακοίνωση. Η μεγάλη κυβερνήτης του κράτους απαγορεύει ρητά στους κατοίκους να παραβρεθούν στην περιοχή ΖΚΤ823…».

Συγγραφέας: Νεκτάριος Μπουτεράκος - φοιτητής Tabula Rasa