«…να υποστηρίζω και
να προστατεύω τους νόμους μου…»
Είναι όλοι τους τόσο
προσηλωμένοι! Τα μάτια τους λάμπουν… Άψυχα, μα λάμπουν…
«…απαγορεύεται ρητά
να παραβώ οποιονδήποτε από αυτούς…»
Πόνεσε το χέρι μου
τόση ώρα ψηλά! Πρωτόγονα και βάρβαρα έθιμα. Αυτά βρήκαν μόνο να κρατήσουν;
«…το συναίσθημα δεν
ανήκει στον νόμο της εξέλιξης. Απαγορεύεται να έχω οποιαδήποτε είδος όνειρο και
να πλάθω με το μυαλό μου φαντασίες που δημιουργούν τόπους ουτοπικούς…»
Ναι, καλά!
«…η μόνη
πραγματικότητά μου είναι αυτή που βλέπουν τα μάτια μου, ακούν τα αυτιά μου,
γεύονται τα χείλη μου, οσφραίνεται η μύτη μου και αγγίζουν τα χέρια μου…»
Και η σκέψη μου
πρέπει να νεκρωθεί; Γελιέστε!
«Ορκίζομαι…»
Δεν είναι εξέλιξη
αυτή, χωρίς συναίσθημα και χωρίς όνειρα.
«Ορκίζομαι…»
Και τώρα θεωρούμαι
νόμιμος πολίτης; Με τέτοιους όρκους; Προτιμώ να πεθάνω…
«Ορκίζομαι!».
Τίποτα δεν ορκίζομαι!
Κανείς δεν θα μάθει για τα όνειρα και τις φαντασίες μου! Κανείς! Αυτό το
ορκίζομαι…
Κοίτα τους πως
χειροκροτούν! Με ρυθμό. Ούτε ίχνος έκφρασης στο πρόσωπο. Τα χαμόγελα χάθηκαν
μαζί με τον πόλεμο. Κι ο πόλεμος προέρχεται από το συναίσθημα. Και το
συναίσθημα πρέπει να πεθάνει για να ζήσουμε εμείς! Ζήτω η λογική… Μπούρδες!
Μα που το έχω βάλει;
Α, νάτο! Μυρίζει περίεργα, σαν… σαν όνειρο! Πριν εκατό χρόνια τα
χρησιμοποιούσαν ακόμα! Δεν είχε επικρατήσει απόλυτα η τεχνολογία. Ήταν τόσο
ρομαντικά τότε. Μπορούσες να διαβάσεις αυτό το… βιβλίο, κρατώντας το στα χέρια
σου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και το άγγιζες, γύριζες τα φύλλα. Τέλειο! Που έχω
μείνει; Να εδώ…
στοιχειό το : (λαογρ.) η ψυχή σκοτωμένου ανθρώπου ή
ζώου, που επιβιώνει με ποικίλες μορφές στον τόπο όπου χύθηκε το αίμα του και
που τον προστατεύει με τις υπερφυσικές δυνάμεις που διαθέτει: Tο ~ του σπιτιού / του δάσους. || (γενικότ.) κάθε υπερφυσικό ον: ~ της θάλασσας, γοργόνα ή άλλη
φανταστική μορφή που πιστεύεται ότι ζει στη θάλασσα. Είναι σαν ~, για
άνθρωπο πολύ ψηλό και αδύνατο, με τρομαχτική εμφάνιση.
Πωπω, νύσταξα! Αν με
έβλεπαν να διαβάζω τέτοια πράγματα θα με εξόριζαν. Όμως εγώ έχω όνειρα, έχω
ψυχή και θέλω να σκέφτομαι, να φαντάζομαι, να δημιουργώ… Δεν θα μου το στερήσει
κανείς αυτό.
«Εισερχόμενο!
Εισερχόμενο!».
Μα ποιος με καλεί
τέτοια ώρα;
«Ν300973 λέγεται!».
«Είμαι η Χ140576.
Πήρα να ρωτήσω αν θες να έρθω να συζητήσουμε».
«Οφείλω να σου πω πως
βαρ…».
«Ν300973 γιατί
σταμάτησες να μιλάς; Οι λέξεις που ξεκινούν από βαρ είναι βαρύ, βαρώ,
βαρόμετρο, μια αρχαία λέξη: βάρκα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη τώρα. Εκτός
κι αν πήγες να πεις κάτι απαγορευμένο».
Τι ηλίθια που είναι!
«Δεν πιάνει καλά το
σήμα μου! Ξαναπ… σφσφσρφσφ… Με ακούς; σφσρσσδσς..».
«Όχι καλά! Έχεις
παράσιτα! Θα τα πούμε αργότερα!».
Επιτέλους, την ξεφορτώθηκα!
Γιατί να μη ζούσα το 2014, εκατό χρόνια πριν, με τους αληθινούς ανθρώπους, που
διασκέδαζαν, μιλούσαν, γελούσαν… Πόσο άτυχος είμαι!
Αυτό το βιβλίο μιλάει
για στοιχειωμένα μέρη. Τι αστείο! Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιες έννοιες. Όλοι
ξέρουν πως η ενέργειά μας μετά το τέλος χάνεται! Τότε πίστευαν πως πάει σε
ανώτερα επίπεδα ή μετενσαρκωνόταν ή αν είχε βίαιο θάνατο γινόταν… στοιχειό.
Τελικά είχαν μεγάλη φαντασία οι αρχαίοι πριν από τον Μεγάλο πόλεμο. Καλή η
φαντασία δεν λέω, αλλά αυτό ξεπερνούσε κάθε όριο.
«Έκτακτη ανακοίνωση!
Έκτακτη ανακοίνωση!»
Μα τι έγινε πάλι;
Βαριέμαι να ανοίγω την σύνδεση επικοινωνίας και ενημέρωσης. Τέλος πάντων! Ας
ελπίσω πως δεν είναι κάτι το πολύ σημαντικό…
«Έκτακτη ανακοίνωση.
Η Μεγάλη Κυβερνήτης του κράτους απαγορεύει ρητά στους κατοίκους να παραβρεθούν στην
περιοχή ΖΚΤ823. Θεωρείται άκρως απαγορευμένη. Αρχαία χαλάσματα, ίσως μολυσμένα και
επικίνδυνα για την υγεία, ανακαλύφθηκαν από τους επιστήμονες. Η περιοχή
παραμένει σε καραντίνα μέχρι νεοτέρου».
ΖΚΤ823; Μα αυτό είναι
στο κέντρο της αρχαίας πόλης. Κοντά στον καμένο βράχο, όπου κάποτε βρισκόταν η
Ακρόπολη. Τι να συνέβη άραγε;
Συγγραφέας: Νεκτάριος Μπουτεράκος - φοιτητής Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου