"Κοιμάστε ανάσκελα;" της Αντιγόνης Πόμμερ

     Πλατεία Συντάγματος. Χειμώνας. Η μέρα ήταν ζεστή και με πήρε ο ύπνος ανάσκελα αφήνοντας τον ήλιο να μου ζεσταίνει την κοιλιά. Έχω βαρεθεί τη ζωή μου. Έχω τελματώσει. Τα τελευταία χρόνια, η πλατεία έχει γίνει ανιαρή. Παλιά, έσφυζε από ζωή. Πορείες, αστυνομικοί, δακρυγόνα και η αδρεναλίνη στα ύψη...

     Έτρεχα σε κάθε επίθεση. Από την Αμαλίας στην Ερμού, γαβγίζοντας και υποστηρίζοντας τον κόσμο. Κανείς δεν τολμούσε να με πειράξει. Ίσως φοβόντουσαν το άγριο βλέμμα μου, γιατί για να πω την αλήθεια δεν έχω δαγκώσει κανέναν μέχρι σήμερα. Είχε αιτήματα ο κόσμος και έβγαινε στους δρόμους. Πάλευε για τις ιδέες του και μαζί τους κι εγώ. Σύνταξη αντιστασιακού θα έπρεπε να είχα. Αντ’ αυτού όταν γάβγισα σε ένα Τροϊκανό με έστειλαν σε ένα καταφύγιο αδέσποτων, στα Μέγαρα, ως επικίνδυνο. Δεκαπέντε μέρες με κράτησαν για να ομολογήσω αλλά δεν πήραν λέξη από το στόμα μου. Οι φίλοι μου φρόντισαν να με φέρουν πίσω. Δεν υπήρξα ποτέ κότα για να ζήσω εκεί.

     Οι άνθρωποι άλλαξαν, δεν φωνάζουν πια στην πλατεία. Απλά προχωρούν σκυφτοί και σκεπτικοί και πολλές φορές μιλούν μόνοι τους. Ήταν πιο ωραία όταν μιλούσαν όλοι μαζί, δυνατά, με μια φωνή. Δεν είχα καταλάβει ποτέ σε ποιον τα έλεγαν, παρά μόνο τη μέρα που με συνέλαβαν και με έστειλαν στα Μέγαρα. Ίσως να τους έχουν πάει κι αυτούς εκεί.

     Όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγοστεύει ο κόσμος στην πλατεία. Ούτε παιδάκια πια δεν έρχονται να παίξουν με τα περιστέρια. Άκουσα από έναν παππού που μοιράστηκε το κουλούρι του μαζί μου, να λέει ότι πήραν πολλά μέτρα και ο κόσμος δεν έχει χρήματα. Και αναρωτήθηκα τι μέτρα πήραν; Για να φτιάξουν τι; Φέρετρο; Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που περπατώ πάνω στην μαρμάρινη πλάκα του Συντάγματος, με το όνομα ενός μακαρίτη σκαλισμένο πάνω της. Κι αν κάθε μέτρο, σύμφωνα με τον ορισμό, είναι ίσο με ένα προς δέκα εκατομμύρια φορές την απόσταση από τον ισημερινό έως το βόρειο πόλο, του μεσημβρινού της Γης που διασχίζει το Παρίσι, τότε πως μπορούμε να υπολογίσουμε όλα τα μέτρα που έχουν πάρει; Θα φτάσουμε στον βόρειο πόλο; Ή μήπως έχουμε φτάσει και γι’ αυτό όλοι οι άνθρωποι κρυώνουν;

     Τα δέντρα του Συντάγματος όμως είναι ζεστά. Φορούν τα μάλλινα πουλοβεράκια τους. Αυτά που τους φόρεσαν για διακόσμηση. Φοβερή ιδέα. Ζεστά Χριστουγεννιάτικα Δέντρα. Και ο κύριος στο παγκάκι κοιμάται τη νύχτα ξυπόλυτος και για διακόσμηση έχει μια κούτα. Τελικά, καλή τύχη έχουν τα φυτά. Μήπως αυτό είναι το μήνυμα;

     Κάτι πρέπει να κάνουμε. Μην με περάσετε για αναίσθητο έτσι όπως είμαι ξαπλωμένος ανάσκελα. Με βοηθάει να σκέφτομαι. Το ίδιο δεν κάνετε και εσείς σπίτι με το τηλεκοντρόλ στο χέρι ή μήπως όχι; Θα κάτσω εδώ και θα σας περιμένω. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα ξυπνήσετε.

Συγγραφέας: Αντιγόνη Πόμμερ - καθηγήτρια Tabula Rasa