"Δεν πεθαίνω..." της Μαρίας Σπυριδούλας Αποστολάτου

Τότε πίστεψα μακάβρια ότι δεν πεθαίνω... Γιατί κατάφερα επιτέλους να τον κοιτάξω στα μάτια, και να του πω «σ' αγαπάω»…

Εκείνος με κοίταξε με το βαθύ γαλάζιο των ματιών του, που είναι πιο όμορφο και από την θάλασσα και δάκρυσα.

«Σ' αγαπώ…» μου είπε το ίδιο συγκινημένος.

Μείναμε αρκετά λεπτά να κοιταζόμαστε, έτσι, χωρίς να μιλάμε. Εξάλλου, τι παραπάνω είχαμε να πούμε; Τα είχαμε πει όλα. Και όση ώρα τον κοίταζα να δακρύζει, μου φάνηκε σαν να έβλεπα έναν καταγάλανο ουρανό να γεμίζει με σύννεφα. Έβλεπα την βροχή που από ψιχάλα γινόταν καταιγίδα.

Τον φίλησα και χαμογέλασα.

«Μην κλαις. Θέλω να σε βλέπω να γελάς. Θέλω να βλέπω τον ήλιο, όχι το σκοτάδι. Το σκοτάδι το βαρέθηκα, μ' έχει κουράσει. Χρειάζομαι το φως σου για ν' αναστηθώ. Χαμογέλα. Μην μου στεναχωριέσαι.»

Πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασε με το χαμόγελο που τόσο λατρεύω. Μετά σοβάρεψε ξανά.

«Πως θα ζήσω χωρίς εσένα;» με ρώτησε.

«Θα είμαι πάντα δίπλα σου…» του απάντησα και τον αγκάλιασα.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που με είδε.

Συγγραφέας: Μαρία Σπυριδούλα Αποστολάτου - φοιτήτρια Tabula Rasa