Σεμινάριο Special Effects

Ελάτε να ανακαλύψουμε τα μυστικά και τα υλικά των σπέσιαλ εφέ που χρησιμοποιούνται από διάσημες ταινίες τρόμου, περιπέτειας, φαντασίας και να μπούμε όλοι μαζί στον μαγικό κόσμο των αληθοφανών παραλλαγών και μετατροπών.
 

Μάθετε πως μπορείτε να μετατρέψετε κάποιον σε γέρο ή γριά, πως είναι το μακιγιάζ ενός τραυματισμένου από σφαίρα, πως δείχνει αληθινό ένα καμένο δέρμα, πως γίνεται η τεχνική για ένα κομμένο δάχτυλο και πολλά πολλά ακόμη που όλοι βλέπουμε σε ταινίες και θέλουμε να μάθουμε πως γίνονται.

Σεμινάριο υποκριτικής: Κωμωδία, με το Δημήτρη Μενούνο

Αρκετές φορές έχουμε αναρωτηθεί, ως ηθοποιοί, πως θα καταφέρουμε να προσεγγίσουμε έναν κωμικό ρόλο, αν θα καταφέρουμε να τον αποδώσουμε σωστά και αν εν τέλει θα είμαστε όσο κωμικοί πρέπει.

Το συγκεκριμένο μάθημα θα ασχοληθεί με την κωμωδία και ολους εκείνους τους τρόπους κατανόησης και προσέγγισης. Θα ανακαλύψουμε τα «πώς», «τι» και «γιατί» της κωμωδίας, όπως και όλους εκείνους τους δρόμους που κάθε ηθοποιός καλείται να εξερευνήσει όταν ασχολείται με την κωμωδία: Ρυθμός, εκφραστικά μέσα, κατανόηση κειμένου, διαδραστικότητα.

Νέο σεμινάριο σκηνοθεσίας θεάτρου, με την Ελένη Τζώρτζη

Σκοπός του σεμιναρίου είναι να φέρει τους σπουδαστές κοντά στον ρόλο του σκηνοθέτη, στις ανάγκες αλλά και τις ευθύνες του. Οι σπουδαστές θα γνωρίσουν τα βήματα που ακολουθεί ένας σκηνοθέτης από την επιλογή του θεατρικού έργου έως το ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης. 

Το σεμινάριο αυτό απευθύνεται σε όσους θέλουν να έχουν μία πρώτη επαφή με το πώς οργανώνεται μία σκηνική πράξη . 

Δεν είναι απαραίτητες προηγούμενες γνώσεις, αλλά σίγουρα είναι απαραίτητη η φαντασία και η όρεξη για να δημιουργηθεί ένας σκηνικός κόσμος που θα γοητεύσει, θα προβληματίσει και θα διασκεδάσει.

Νέο σεμινάριο υποκριτικής: Χτίζοντας ένα ρόλο!

"Η ηθοποιία είναι η απόδειξη της ρευστότητας της ψυχής. Η χειροπιαστή απόδειξη ότι η φαντασία είναι τόσο δυνατή ώστε να αλλάζεις την εμφάνιση και τα συναπτόμενα του πεδίου ενέργειας που είναι ο άνθρωπος”.

Μίνως Βολανάκης

Πώς δημιουργείται ο διαφορετικός χαρακτήρας (ρόλος) που πρέπει να υποδυθούμε κάθε φορά στο θέατρο, ώστε να μην “παριστάνεται”, αλλά να παρίσταται; Πως συγκροτείται σε “αληθινό πρόσωπο” με τον συνδυασμό πνεύματος, ψυχής και σώματος; Πως ο γραπτός λόγος μετουσιώνεται σε δράση και ζωή; Πως γίνεται ορατό το αόρατο και υλικό το άυλο;

Τις βασικές αρχές αυτής της διαδικασίας (που για έναν ηθοποιό δεν σταματά ποτέ) θα προσεγγίσουμε μέσα από το συγκεκριμένο μάθημα.

" Η κάμαρα με τα μυστικά" της Ευαγγελίας Θεοδωρίδου

''ΜΗ σκεφτείς ποτέ σου να με αναζητήσεις! Θα σε βρίσκω πάντα εγώ''. Αυτό έλεγες κάθε φορά που έφευγες και με άφηνες πίσω, γερμένη πάνω στη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου μου, να κοιτάζω τη σκοτεινή φιγούρα σου να απομακρύνεται και να χάνεται μέσα στο σκοτάδι. Και εγώ έμενα εκεί, πάντα εκεί, να κρατάω το φανάρι που φώτιζε τα βήματά σου, μέχρι αυτά να σβήσουν στο τέλος του διαδρόμου. Ήξερα πολύ καλά τι θα γίνει μετά. Ο ήχος μιας πόρτας που άνοιγε θα έσκιζε τη νύχτα στα δύο και το γύρισμα ενός κλειδιού στην κλειδαριά θα δήλωνε πως πάλι είχες χαθεί.

"Η δικιά μου φυλακή" της Αγαθονίκης Τσιάκαλου

Στο σαλόνι επικρατούσε ησυχία και ο θόρυβος απέξω έκανε την Νεφέλη να φαντάζει πως εκεί είναι ο παράδεισός της, η ελευθερία της αλλά και η φυλακή της ταυτόχρονα. Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της και πήρε μια βαθιά ανάσα. «Τώρα ηρέμησα» σκέφτηκε και ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπο της. Άφησε το αιματοβαμμένο μαχαίρι που κρατούσε στον πάγκο της κουζίνας και έπλυνε τα χέρια της. Αίμα κυλούσε από τα χέρια της και οι κινήσεις της ήταν μηχανικές σχεδόν ρομποτικές. Έπειτα πήρε το μαχαίρι και το έπλυνε σαν να ήταν ένα μαχαίρι που λερώθηκε από βούτυρο και έπρεπε να καθαριστεί. Το στοίβαξε μαζί με τα άλλα μαχαίρια και καθάρισε όλη την κουζίνα της όπως έκανε κάθε πρωί.

"Στίγματα" του Αργύρη Γιαμάλογλου

Πειραιάς 1964. Κορυδαλλός. Χωματόδρομοι, γειτονιές, σπιτικές μυρωδιές. Ένα μικρό ποτάμι χωρίζει την πόλη στα δύο. Καλοκαίρι. Αφόρητη ζέστη. Το χώμα καίει, μικρά παιδάκια κλωτσάνε μια ξεφούσκωτη μπάλα στην αλάνα απέναντι από το μοναστήρι. Η Ιερά Μονή της Αγίας Μαρίνας. Μεγαλόπρεπη και επιβλητική. Το στολίδι της πόλης.

Η οικογένεια Θεοχάρη έχει μόλις φτάσει από τη Θεσσαλονίκη. Έκαναν ένα πολύ μακρύ ταξίδι αλλά δεν είχαν άλλη λύση. Απελπισμένοι. Φτωχοί. Κουβαλάνε ένα μεγάλο βάρος, ένα φορτίο ασήκωτο στις πλάτες τους. Η Βασιλική και ο Γεράσιμος, 10 χρόνια παντρεμένοι και τα τρία τους παιδιά ο Γιώργος 11 ετών, ο Νίκος 9 ετών και ο μικρός Κωστάκης 8 ετών. Μαζί τους και η πολυαγαπημένη τους γιαγιά, μητέρα της Βασιλικής, η Παγώνα. Φιλοξενούνται στο σπίτι της Σοφίας, αδερφής της Βασιλικής.

"Παράλληλοι κόσμοι" της Μαίρης Κάντα

Η Μάρθα και αυτό το απόγευμα, μετά το τέλος της δουλειάς της, βρέθηκε στη θάλασσα. Της έχει γίνει συνήθεια, κάθε απόγευμα τους τελευταίους τρεις μήνες, να βρίσκεται στο αγαπημένο της μέρος. Της αρέσει να κάθεται με τις ώρες εκεί μόνη, βυθισμένη στις σκέψεις της, παρατηρώντας τα κύματα να χτυπούν τα βράχια.

Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Παλαιότερα, η Μάρθα δεν ήταν μόνη. Είχε τον σύζυγό της, τον Αλέξη που λάτρευε και την έκανε ευτυχισμένη. Όλα άλλαξαν, όταν ο Αλέξης πέθανε χτυπημένος από καρκίνο. Από τότε, η Μάρθα περνάει τις ώρες της στη θάλασσα.   Της αρέσει να παίρνει ένα τετράδιο και να γράφει τις σκέψεις της κοντά στα βράχια.

"Όλα τα Μη του κόσμου" (3 ποιήματα) της Δέσποινας Ντάση

Μια ρίζα αυγής

Σε μια στροφή
θα έχουν όλα ξεχαστεί.

Θα πέρναγε καιρός,
θα έπαιρνε ο καιρός
τα γέλια και τα δάκρυα,
τα υπάρχοντα στο χώμα,

τι κοιτάς; και τι θρηνείς;

Προχώρησε απέναντι, εμείς
αντίπαλοι να πούμε πως
ελπίσαμε στο θαύμα.

Κλείσε τ’ αυτιά,
ξερίζωσε το κλάμα,

μια ρίζα αυγής
χρειάζεται το χέρι σου
για να ευδοκιμήσει.

«Όλα τα Μη του κόσμου» η ποιητική συλλογή της σπουδάστριας της Tabula Rasa, Δέσποινας Ντάση

Κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της σπουδάστριας του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής "Tabula Rasa", Δέσποινας Ντάση, από τις εκδόσεις Κέδρος, με τίτλο "Όλα τα Μη του κόσμου".

 
όλα τα Μη του κόσμου | Παρουσίαση

«Στο ενδιάμεσο»:
Αυτός ο κόσμος ζούσε στο ενδιάμεσο
της αγάπης του Θεού και
της μανίας του ανθρώπου.
Γι’ αυτό ο οίκτος μου μεγάλωνε κάθε ημέρα πιο πολύ·
έβλεπα πως στο ενδιάμεσο πάντα μισός ο κόσμος θα ήταν.

(Από την έκδοση)

Διάκριση διηγήματος για την σπουδάστριά μας Μαρία Μποτέα

Οι σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa, Μαρία Μποτέα, συμμετέχει στο συλλογικό βιβλίο διηγημάτων "Οι μάγισσες της Θεσσαλίας". 

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Μια αρχαία παράδοση θέλει τις γυναίκες του Θεσσαλικού κάμπου να είναι περίφημες μάγισσες, που με τα κόλπα τους κυριαρχούσαν στον έρωτα, κατέβαζαν το φεγγάρι και σήκωναν τους νεκρούς. Η παράδοση αυτή φτάνει μέχρι τις μέρες μας, γι” αυτό και οι Εκδόσεις iWrite, θέλοντας να αναδείξουν αυτό το ιδιαίτερο πολιτισμικό στοιχείο της Θεσσαλίας, πραγματοποίησαν ένα ανοιχτό διαγωνισμό διηγήματος με θέμα τις μάγισσες της Θεσσαλίας.

"Ο επικήδειος λόγος μου" της Γεωργίας Σακκά Ντάουερ

Τώρα εδώ που φτάσαμε, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…. λίγα όμως έτσι, για να μην πάω αδιάβαστη…..

Γεννήθηκα το 1975, σήμερα δεν κρύβουμε λόγια σε όλη την πόλη είναι κρεμασμένα χαρτάκια με την ηλικία μου. Γεννήθηκα λοιπόν σε αυτή την πόλη, βαφτίστηκα σε τούτη την εκκλησία, παντρεύτηκα σε τούτη την εκκλησία, βάφτισα τα παιδιά μου σε τούτη την εκκλησία, κηδεύομαι σε τούτη την εκκλησία….. πιο συνεπής πεθαίνεις.

"Η θλίψη σαν παιδί σου" της Χριστίνας Αλεξίου

Καμιά φορά συμβαίνει. Νοιώθεις απλά θλίψη. Νοιώθεις λίγος για τις περιστάσεις. Είναι όλα καλά, παρ' όλα αυτά, κάτι σε κρατά απ' το ν' αφεθείς στην απόλαυση! Είσαι ευγνώμον γι' αυτά που σου δίνονται απλά δεν μπορείς να χαμογελάσεις με όλη σου την ψυχή, δεν μπορείς να χορτάσεις χαρά, δεν αφήνεσαι στην αγκαλιά του γέλιου, όπως παλιά. Δεν πειράζει όμως. Θέλει και η θλίψη το χρόνο της. Θέλει να κάνει τον κύκλο της. Θέλει κι εκείνη να διεκδικήσει χώρο στο κορμί σου. Θέλει να περπατήσει στο δέρμα της ψυχής σου. Θέλει να παίξει, θέλει να χωρέσει όπου την αφήσεις, θέλει να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί.

Σεμινάριο video clip

Η οτπικοπoίηση της μουσικής.

 

Ήταν 1η Αυγούστου του 1981, όταν ένα αμερικάνικο κανάλι, γνωστό σε όλους μας σαν MTV, έβγαλε στον αέρα τα πρώτα μουσικά βίντεο για να προωθήσει συγκροτήματα, μουσικούς και καλλιτέχνες γενικότερα. Στην αρχή, τα μουσικά βίντεο εμφανίζονταν δειλά-δειλά το ένα μετά το άλλο, ενώ σήμερα έχουν γίνει θεσμός.

 

Σεμινάριο τεχνικής του μοντάζ

Η δημιουργική διάσταση μιας άϋλης τέχνης.

“Το νόημα μιας και μόνο νότας σ’ έναν μουσικό σκοπό, το νόημα μιας και μόνο λέξης μέσα σε μια πρόταση, αποκαλύπτονται μόνο μέσα από το σύνολό τους, την ολότητα του μουσικού σκοπού ή της πρότασης. Το ίδιο ισχύει για τη θέση και το ρόλο ενός πλάνου μέσα στο όλο σώμα μιας κινηματογραφικής ταινίας.”
Μπέλα Μπάλαζ, Η θεωρία του Φιλμ

"Ανορεξία" της Μαριάννας Μανιάτη

Παρατηρούσα τους φίλους μου γύρω μου να γελάνε και να σχεδιάζουν ενθουσιασμένοι το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά τις πανελλήνιες κι εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από την καφετέρια που καθόμασταν και να πάω να κρυφτώ στο σπίτι μου. Πνιγόμουν εκεί μέσα τόσο, όσο πνιγόμουν και μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Ήθελα να μείνω στο σπίτι μου το Σαββατοκύριακο που πλησίαζε, όχι γιατί δεν αγαπούσα τους φίλους μου ή γιατί δε χαιρόμουν που οι πανελλήνιες είχαν τελειώσει, αλλά γιατί ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο από εξόδους με πολύ φαγητό και ποτό με άγχωνε απίστευτα πολύ. 

“A έως Ω” της Μαρίας Μποτέα

Άρχισα να γράφω την άσκηση στην τάξη

Βεβιασμένα έγραφα κι έσβηνα συνέχεια

Γιατί άδειασε έτσι το μυαλό;

Δεν βρίσκω τίποτα να πω

Έμπνευση, έμπνευση, πού είσαι;

Ζητώ να έρθεις κατά ‘δω

Ήρωες εμφανιστείτε!

Θεοί βοηθήστε!

Ιστορία, ψιθύρισέ μου ένα τραγουδάκι, από κάπου να πιαστώ …μπα…

Κενό

"Η καρδιά ενός μαχαιριού" του Μάνου Σφυράκη

Το σκοτάδι ήταν αποπνικτικό ενώ μέσα του φοβόταν πως κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί. Μια απότομη κίνηση έκανε το κακόμοιρο το μαχαίρι κουζίνας να γλιστρήσει ακόμα περισσότερο μέσα στην τσέπη του δράστη, τον οποίο δεν μπόρεσε να δει πολύ καλά στο πρόσωπο όταν το άρπαξε!

Οι κινήσεις από αργές τώρα πια είχαν γίνει γρηγορότερες και αυτό είχε αρχίσει να προκαλεί στο μαχαίρι τρομερό πονοκέφαλο αλλά και ναυτία…

"Η επέτειος" του Νικόλαου Καρδαμπίκη

Βλέποντας την γυναίκα του να ετοιμάζει το πρωινό, δεν μπορούσε να μην θαυμάσει το πόσο όμορφη παρέμενε μετά από δέκα χρόνια γάμου. Το δέρμα της ήταν ακόμα σταρένιο, απαλό και λείο παρά τα δυο υπέροχα κοριτσάκια που είχε φέρει στον κόσμο. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της έπεφταν σαν βελούδινη κουρτίνα μπροστά στο πρόσωπο της, τονίζοντας περισσότερο τα κατάμαυρα ματιά της και τα υπέροχα, κόκκινα σαν κεράσι, χείλη της. Τον τσάκωσε να την παρατηρεί και του χαμογέλασε.