"Η θλίψη σαν παιδί σου" της Χριστίνας Αλεξίου

Καμιά φορά συμβαίνει. Νοιώθεις απλά θλίψη. Νοιώθεις λίγος για τις περιστάσεις. Είναι όλα καλά, παρ' όλα αυτά, κάτι σε κρατά απ' το ν' αφεθείς στην απόλαυση! Είσαι ευγνώμον γι' αυτά που σου δίνονται απλά δεν μπορείς να χαμογελάσεις με όλη σου την ψυχή, δεν μπορείς να χορτάσεις χαρά, δεν αφήνεσαι στην αγκαλιά του γέλιου, όπως παλιά. Δεν πειράζει όμως. Θέλει και η θλίψη το χρόνο της. Θέλει να κάνει τον κύκλο της. Θέλει κι εκείνη να διεκδικήσει χώρο στο κορμί σου. Θέλει να περπατήσει στο δέρμα της ψυχής σου. Θέλει να παίξει, θέλει να χωρέσει όπου την αφήσεις, θέλει να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί.

Σαν κακομαθημένο παιδί, θέλει να γίνεται το δικό της. Χρειάζεται την τροφή της και την ζητά επίμονα, θέλει να κάνει σκανταλιές και σε αναγκάζει να την αφήσεις ελεύθερη να τις ζήσει. Θέλει να γελάσει, να τρέξει, να σου αποσπάσει την προσοχή στο έπακρο και να ασχολείσαι συνεχώς μαζί της, θέλεις δεν θέλεις. Εάν τα καταφέρει, γίνεται γλυκιά, μαλαγάνα, τρίβεται δίπλα σου για να συνεχίσεις τα χάδια και τα φιλιά. Κι αν τυχόν θελήσεις λίγο το χώρο σου, όχι, δεν σ' αφήνει ν' ανασάνεις. Βρίσκει πάντα τρόπο να συνεχίσεις να την κοιτάς στα μάτια. Μόνο όταν κουραστεί, όταν χορτάσει τροφή, παιχνίδι και σκανταλιές, μόνο τότε χρειάζεται λίγο ύπνο. Θέλει λίγο να πλαγιάσει, πάντα μ' εσένα αγκαλιά για να ξυπνήσει ξεκούραστη και να συνεχίσει τα παιχνίδια της. Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν; Τίποτα; Πολλά; Λίγα; Τα πάντα;

Αν κάνεις λίγο ησυχία, θ' ακούσεις την μυστική απάντηση;

 

Τι θα έκανες σ' ένα παιδί; Θα του έδινες όλη σου την αγάπη και την προσοχή!!! Αυτό λοιπόν ίσως μπορείς να κάνεις και με την θλίψη. Να την αγαπήσεις, να την αποδεχθείς όπως είναι. Να της δώσεις τον χώρο της και να την αφήσεις να υπάρχει. Απλά να την παρατηρείς. Όταν έρχεται η νύχτα όμως και ησυχάζει, μπορείς να ασχοληθείς μ' εσένα, όπως εάν είχες ένα παιδί. Μπορείς να την αφήσεις να κοιμηθεί ήσυχα και να ξυπνήσεις εσύ!!! Να αφήσεις την ψυχή σου να τρέξει, να παίξει, ν' αγκαλιάσει την χαρά. Μπορείς να το κάνεις κάθε φορά που η θλίψη αφήνει το κρεβάτι της ψυχής σου και κοιμάται ήσυχα στο δικό της, απλά στείλε της ένα γλυκό φιλί και σήκωσε το σεντόνι σου να ξαπλώσει δίπλα σου η χαρά!!! Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα. Η θλίψη ωριμάζει, την βλέπεις να μεγαλώνει, να αποκτάει δύναμη αλλά να θέλει να φύγει μακριά σου, πήρε ότι ήθελε, την έθρεψες και κουράστηκε.  Δεν έχει κάτι να σου δώσει άλλο. Το μάθημα το πήρες! Την μεγάλωσες, την έκανες ολόκληρη γυναίκα, έτοιμη να πάει σε άλλο δωμάτιο να ζήσει!!! 

Εκείνο το λεπτό λοιπόν, βρες την δύναμη ν' αφήσεις την συνηθισμένη σου ζωή, να βγάλεις το λευκό μαντήλι σου, να κλάψεις, να πενθήσεις και να πεις “ σ' ευχαριστώ”, “καλό σου δρόμο”!!! Κι άνοιξε την αγκαλιά σου στην “Χαρά”, αφησέ την να ζήσει στο Ήλιο και στην μέρα. Ήρθε η ώρα για μια καλύτερη Ζωή και η θλίψη ήταν η καλύτερή σου φίλη, διότι έπρεπε να πενθήσεις και να τιμήσεις την παλιά Ζωή, διότι χωρίς αυτή δεν είσαι εσύ!!!

Συγγραφέας: Χριστίνα Αλεξίου - Φοιτήτρια Tabula Rasa