"Όλα τα Μη του κόσμου" (3 ποιήματα) της Δέσποινας Ντάση

Μια ρίζα αυγής

Σε μια στροφή
θα έχουν όλα ξεχαστεί.

Θα πέρναγε καιρός,
θα έπαιρνε ο καιρός
τα γέλια και τα δάκρυα,
τα υπάρχοντα στο χώμα,

τι κοιτάς; και τι θρηνείς;

Προχώρησε απέναντι, εμείς
αντίπαλοι να πούμε πως
ελπίσαμε στο θαύμα.

Κλείσε τ’ αυτιά,
ξερίζωσε το κλάμα,

μια ρίζα αυγής
χρειάζεται το χέρι σου
για να ευδοκιμήσει.

Βαβέλ

Πιο πολύ απ΄ όλα - ξέρεις; -
εκείνο μου είχε λείψει:

των δέντρων
των ανθρώπων
των πουλιών
η ίδια γλώσσα.

Τώρα επιτέλους μου μιλάς. 

Αλιευτές και Αλιείς

Αλιευτές και Aλιείς,
μάτια που γυαλίζουν πιο πολύ κι απ' των ψαριών,
καμμένα δίχτυα απ' την αλμύρα,
τα λέπια που ξεβράστηκαν
ήτανε τα δικά μας.

Κομμένα παραγάδια αμολήσαμε,
αλλοιώσαμε μια θάλασσα για να κρατήσουμε βυθό,
αλλοιώσαμε εαυτό για ν' αναγνωριστούμε.

Και όταν μια μέρα ήρθε εκείνη - πανώρια κόρη -
με την κορόνα στο ένα χέρι
δεν την αναγνωρίσαμε,
τη σμιλέψαμε στο ξύλο και τη στήσαμε στη πλώρη
να σκίζει κύματα για να περνάμε.

Μάθαμε τα πάντα να κρεμάμε.

Το κλάμα των δελφινιών δεν μας συγκίνησε,
ούτε και το δικό της
- θύελλα ήχου λέγαμε
που όλο φωνάζει:
Ζει!

Δεν τ΄ αφουγκράστηκε κανείς.
Περήφανοι γινήκαμε
αλιευτές και αλιείς.

Συγγραφέας: Δέσποινα Ντάση - Σπουδάστρια Tabula Rasa