"Ο βουβός μάρτυρας του πόνου" της Μαρίνας Πλούμπη

Την είδε να μπαίνει στο δωμάτιο φουριόζα και να κλείνει την πόρτα πίσω της με δύναμη. Κάθισε στο κρεβάτι, έσκυψε και έβαλε τα χέρια της στο κεφάλι. Δε μπορούσε να δει το πρόσωπο της μιας και το είδωλο της έπεφτε πάνω του με γυρισμένη πλάτη, μα ήξερε τι θα επακολουθούσε. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνονταν μήνες τώρα. Ο βουβός θόρυβος του κλάματος της έσπασαν τη σιωπή του δωματίου. Η ανάσα της άρχισε να χάνει το ρυθμό της και οι λυγμοί έβγαιναν πια από μέσα της μαζί με την τσιριχτή φωνή της. Την είδε να πέφτει κάτω στο πάτωμα κουλουριασμένη. Το είδωλο της πια είχε χαθεί. «Δεν αντέχω άλλο» την άκουσε να ψιθυρίζει σπαρακτικά. 

Ήθελε τόσα να της πει μα δε μπορούσε. Ήθελε να της θυμίσει τα πρωινά εκείνα που στεκόταν απέναντί του και την έβλεπε χαμογελαστή, όμορφη με μάτια να βγάζουν σπίθες. Πού είναι αυτή η γυναίκα τώρα; Γιατί επέτρεψε σε έναν άντρα να την αλλοιώσει, να την εξευτελίσει και έπειτα να την πετάξει; Άκουσε βήματα να πλησιάζουν και είδε το πόμολο του υπνοδωματίου να ανοίγει. Το τρίξιμο της πόρτας μπορούσε να ανατριχιάσει ακόμα και αυτόν. Μακάρι να μπορούσε κάποιος να τον πάρει από αυτό το δωμάτιο. Δεν άντεχε άλλο να ξαναδεί και να ξανά ακούσει τα ίδια. Η ηλικιωμένη γυναίκα μπήκε μέσα και προσπάθησε να σηκώσει το κορίτσι. Εκείνη άρχισε να χτυπιέται, να βρίζει και να φωνάζει. «Άφησε με. Άφησε με» ούρλιαζε σχεδόν «Δεν αντέχω άλλο. Δε μπορώ. Ξέρω ότι με κοροϊδεύει. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να χωρίσει ποτέ. Όλο τα ίδια και τα ίδια μου λέει. Δεν αντέχω άλλο σου λέω» είχε πέσει στα γόνατα και έκλαιγε γοερά. Η ηλικιωμένη γυναίκα της χάιδευε στοργικά τα μαλλιά μέχρι που ξαφνικά εκείνη πετάχτηκε πάλι και άρχισε να πετάει ότι έβρισκε μπροστά της. Τα βιβλία από τη βιβλιοθήκη εκσφενδονίστηκαν σε όλο το δωμάτιο, το βάζο από το κομοδίνο βρέθηκε σε χίλια κομμάτια πίσω από την πόρτα. Η Μαρία τώρα είχε φρενιάσει. Η απογοήτευση της πλημμύριζε όλο της το είναι, τα νεύρα της είχαν τσιτώσει και το τελευταίο κύτταρο του κορμιού της και το μυαλό της κόντευε να σαλέψει από το διχασμό που την κυρίευε. 

Μήνες τώρα η καρδιά έλεγε ναι και το μυαλό όχι. Μήνες τώρα πάλευε με τον ίδιο της τον εαυτό να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση. Μήνες τώρα τσακωνόταν η αγαπησιάρα Μαρία που έλεγε "μείνε σε αγαπάει και θα χωρίσει τη γυναίκα του", με τη δυναμική γεμάτη αυτοπεποίθηση Μαρία που έλεγε "φύγε, τρέξε μακριά, σε κοροϊδεύει". Κάθε μέρα, εδώ και τέσσερις μήνες, ο ίδιος ανελέητος καυγάς, η ταπείνωση του εαυτού, ο διχασμός της  προσωπικότητας. Στο ίδιο δωμάτιο, οι ίδιες σάρκες γδέρνονταν, από τα ίδια μάτια χύνονταν τα δάκρυα. Με μόνη παρηγοριά το γερασμένο γεμάτο αγάπη χέρι της γιαγιάς. Εκείνος παρακολουθούσε τον πόνο και τον δύο, ανήμπορος να κάνει κάτι. Μάρτυρας της ίδιας επαναλαμβανόμενης σκηνής. Πολλές φορές τα βράδια που την έβλεπε απέναντι του να κοιμάται σκεφτόταν πως θα προτιμούσε να έβλεπε άλλους καυγάδες. Καυγάδες μεταξύ αδερφών, φίλων, συζύγων. 

Ο καυγάς με τον ίδιο σου τον εαυτό είναι σκληρός, ανελέητος και πολλές φορές επικίνδυνος. Την ήξερε από μικρό κοριτσάκι. Εκείνον κοιτούσε με τα υπέροχα όλο ζωή μάτια της και χτένιζε τα κοτσιδάκια της. Τώρα τον κοιτάει με μίσος, με απέχθεια, απογοήτευση και πίκρα.  Αυτό το ύφος έχει τώρα απέναντι του. Τον κοιτάει με μισόκλειστα κατακόκκινα και πρησμένα από τα δάκρυα μάτια. Με μίσος. 

Βλέπει να εκσφενδονίζεται κατά πάνω του ένα ποτήρι. Πέφτει πάνω του και γίνεται χίλια κομμάτια. Και αυτός σιγά σιγά ραγίζει. Δεκάδες ρωγμές σε όλη την επιφάνεια του δεν του επιτρέπουν να δει καλά το χώρο. Κοιτάει λίγο καλύτερα και βλέπει τη Μαρία με το ίδιο μίσος να τον κοιτάει. Ένοιωσε πως ήθελε να αποτελειώσει το θύμα της και είχε δίκιο. Ένα παπούτσι τελείωσε τη δουλειά που άφησε στη μέση το ποτήρι. Οι ρωγμές έγιναν γυαλιά στο πάτωμα και εκείνος σκεφτόταν πως καλύτερα που έγινε έτσι. Δεν ήθελε να ξαναδεί τη Μαρία του να έχει αυτό το ύφος. Ίσως και της Μαρίας του να της ήταν πιο εύκολο με αυτό τον τρόπο να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Δε θα ξαναερχόταν αντιμέτωπη από εδώ και πέρα με το πρόσωπο της στον καθρέφτη. Μόνο με τον ίδιο της αθέατο εαυτό.  

Συγγραφέας: Μαρίνα Πλούμπη - Σπουδάστρια Tabula Rasa