"Χρονοπύλη στην Ομόνοια" της Μαρίας Κόνιαρη

Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε εκείνη την πόρτα. Κι όμως ήμουν σίγουρη ότι δεν υπήρχε το πρωί όταν πέρασα. Που βρέθηκε αυτή η πόρτα να κόβει ολόκληρη λεωφόρο στα δύο;

Τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων και οι βρισιές των περαστικών μου τρυπούσαν το κεφάλι.

Ένας τροχονόμος ειδοποιούσε με την ντουντούκα ότι η Αθήνα χωρίστηκε στα δύο και να μην επιχειρήσει κανείς να περάσει από κείνη την πόρτα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι έρευνες και να εγγυηθεί η κυβέρνηση ότι μπορούν αυτοκίνητα και πεζοί να διασχίσουν την “επικίνδυνη ζώνη”.

Τι επικίνδυνη ζώνη λέει αυτός;  Σεισμός δεν έγινε, πλημμύρα δεν έγινε. Ούτε κακοκαιρία ούτε κατολισθήσεις.

Τώρα πως θα πάω σπίτι μου;

-Που πας; με ρώτησε ένας χλωμός κύριος που τα χέρια του έτρεμαν από φόβο.

-Σιγά τι έγινε θέλω να πάω στο σπίτι μου, στον άντρα μου και στο παιδί μου. Τι συνέβη τελικά;

-Ατύχημα με το CERN απ ότι άκουσα. Άνοιξε μία αστροπύλη – χρονοπύλη ή όπως αλλιώς τη λένε οι επιστήμονες. Άνοιξαν το Σπόρτιγκ, τις δημόσιες υπηρεσίες και μερικά ξενοδοχεία της Αθήνας για να περάσουμε τη νύχτα ή τις επόμενες μέρες μέχρι να ολοκληρωθούν οι έρευνες.

-Δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

-Όχι σου λέω. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Γύρισα στην Υπηρεσία και είδα μια πελώρια ουρά και κόσμο να σπρώχνεται και να βρίζει ο ένας τον άλλο.

Ουρές στις τράπεζες να φωνάζουν και να βρίζουν γιατί τα ΑΤΜ δεν έβγαζαν λεφτά.

Με έπιασε πανικός. Το κινητό μου χτυπούσε ασταμάτητα. Να μην το κουνήσω και να ακολουθήσω πιστά τις εντολές των “αρχών”.

Πήγα προς την μεγάλη σιδερένια πόρτα.

Ο κόσμος είχε φύγει. Δεν υπήρχαν ούτε αστυνομικοί.

Την έσπρωξα  και ως εκ θαύματος άνοιξε.

Σιγά μην κάτσω στο στριμωξίδι και στις ουρές, σκέφτηκα.  Σιγά μην πάω να μείνω σε δημόσιες  υπηρεσίες ή στο Σπόρτιγκ ή ακόμα χειρότερα στα κακόφημα ξενοδοχεία της οδού Αθηνάς

Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό. Τι να φοβηθώ; 

Άσε το πόπολο να βλέπει τηλεόραση και να παγώνει από το φόβο.

Πέρασα την πόρτα

Η Ομόνοια όπως την άφησα το πρωί. Αλλά μια πρωτόγνωρη ερημιά βασίλευε παντού.

Αλλά να που άρχισαν να εμφανίζονται αχνές φιγούρες έξω από του «Μπακάκου»

Ωχ κάτι συνέβη κι ας μοιάζουν όλα ίδια!!!!! Το φαρμακείο του Μπακάκου τόπος συνάντησης  κάποιας εποχής έχει κλείσει εδώ και χρόνια

Ο γυάλινος δρομέας σαν μέσα σε σύννεφο στο κέντρο της πλατείας.

Τέλειωσαν τα τσιγάρα. Περίπτερο ανοιχτό.

-Τι μου δίνεις κυρά μου; Χρωματιστά χαρτιά;  Είπε ο περιπτεράς με τις παχιές φαβορίτες.

-Πέντε ευρώ!!!!

-Τι ευρώ και πράσινα άλογα, μας “καράφλιασες” κυρά μου μεσημεριάτικα.

Δρομέας, Μπακάκος, “μας καράφλιασες” και ο νεαρός εκεί απέναντι φοράει παλιομοδίτικη μπλούζα άσπρες κάλτσες με μοκασίνι και τα μαλλιά του είναι σαν του Γαρδέλη στο “Ρόδα τσάντα και κοπάνα”.

Το πορτοφόλι γεμάτο λεφτά αλλά όποιος τα βλέπει δεν τα αναγνωρίζει.  Παγιδεύτηκα λοιπόν στη δεκαετία του 80 χωρίς «δραχμούλα» τσακιστή. Φρίκη

Μάτια με κοιτούσαν παράξενα ιδίως όταν έβγαλα το κινητό από την τσάντα. Κάποιοι έφευγαν έντρομοι από δίπλα μου.

Ήμουν ένα φάντασμα από άλλη εποχή.  Από το μέλλον. Άραγε θα μπορέσω να επιστρέψω στον κόσμο όπως τον ήξερα; 

Συγγραφέας: Μαρία Κόνιαρη - Σπουδάστρια Tabula Rasa