"Στιγμή παγωμένη στο χρόνο" της Μαρίας Κόνιαρη

Λένε ότι μια φωτογραφία είναι μια στιγμή παγωμένη στο χρόνο. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτή για να θυμάμαι την πρώτη μου αγάπη. Πέρασαν χρόνια από τότε, αλλά κάθε φορά που την κοιτάζω, ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα τον ξαναδώ.

Κάθεται σε μια πολυθρόνα από αυτές που γίνονται και κρεβάτι με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι και χαμογελάει.  Δίπλα μία τηλεόραση Loewe Opta που επιβίωσε από την εποχή της χούντας, στο ειδικό τραπεζάκι με τα ροδάκια. Από εκείνες που  μπορούσαν να ζουν σαν τις χελώνες και θα ζούσαν ακόμα και σήμερα αν δεν ερχόταν το ψηφιακό σήμα να τις καταδικάσει σε βίαιο και ακαριαίο θάνατο. Πάνω της ένα σεμέν πλεγμένο με το βελονάκι από τη γιαγιά μας και έτσι όπως κρεμόταν έκρυβε τη μισή οθόνη. Μια τηλεόραση «εξόριστη» πλέον στο υπνοδωμάτιο-ξενώνα λίγο πριν πάρει το δρόμο για το σπίτι κάποιας θείας στο χωριό. Στον τοίχο το δίπλωμα αγγλικών της ξαδέρφης μου σε περίτεχνη κορνίζα. 

Αν δεν ήταν εκείνη η αθάνατη τηλεόραση, και το ελαφρύ ξεθώριασμα της φωτογραφίας τίποτα στη εμφάνιση του νέου δεν έδινε κάποιο χρονικό στίγμα. Αρρενωπός, γοητευτικός με μαλλιά σγουρά πυκνά κάπως κοντά, με καφέ παντελόνι και άσπρο πουκάμισο. Αν κοβόταν η φωτογραφία έτσι ώστε να δείχνει μόνο εκείνο τον άνδρα με το ποτήρι στο χέρι και με λίγο ρετουσάρισμα στα χρώματα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αυτή η στιγμή ήταν χθες το βράδυ.

Πως βρέθηκε όμως ο Τάσος, η πρώτη μου αγάπη, σε εκείνο το δωμάτιο; Ο μεγάλος μου στόχος ήταν να  έρθει στο πάρτι της ξαδέρφης μου. Και να που ήρθε. Αλλά όχι μόνος. Είχε φέρει μαζί τον αδερφό του.  Ένα παιδί στην εφηβεία με κάτι χοντρά γυαλιά υπερμετρωπίας που έκαναν τα γαλανά του μάτια να φαίνονται τεράστια σαν της κουκουβάγιας. Παπαδάκι στην εκκλησία ο αδερφός του και η μητέρα του καντηλανάφτισσα. Έτσι άρχισα κι εγώ να πηγαίνω στην εκκλησία τις Κυριακές μαζί με την κυρία Ευτέρπη, το πρακτορείο ειδήσεων της περιοχής, που ξαφνιάστηκε όταν με είδε με μακριά φούστα και τη σύνοψη στο χέρι. Ήταν από κείνες που ο λαός αποκαλεί «λαδικά». Διάβαζε… βουλωμένο γράμμα και όταν είδε να  ανταλλάσσουμε κρυφές ματιές με τον Τάσο την ώρα της Θείας Λειτουργίας έκοψε μαχαίρι τη ροή των… πληροφοριών.

Έτσι είναι οι πρώτες αγάπες. Σε αλλάζουν!  Είχα ερωτευτεί έναν άνδρα με τον οποίο δεν είχα κανένα σημείο επαφής ούτε κάποιο κοινό ενδιαφέρον. Βλέποντας τη φωτογραφία ίσως θα μπορούσε να βγάλει κανείς κάποιο συμπέρασμα από τη θέση που καθόταν στη γωνία δίπλα στην «εξόριστη» τηλεόραση. Εξόριστος κι εκείνος δεν ήταν μέρος της νεολαίας της εποχής. Ήταν ένας άνθρωπος κλειστός και απρόσιτος και αυτό ήταν κάτι που με είχε κάνει να τον προσέξω. Η δυσκολία και τα εμπόδια για να τον πλησιάσω ήταν αυτά που είχαν για μένα ενδιαφέρον, καρδιοχτύπι και εκπλήξεις.

Η μουτζούρα και το γράσο στα χέρια του δε έφευγαν όσο και αν τα έπλενε. Όμως δεν ήταν αποτέλεσμα πρόωρης εξόδου στη βιοπάλη, αλλά κάτι σαν έρωτας για τις μηχανές, τα αυτοκίνητα και την ταχύτητα. Ίσως να ήταν από τους λίγους ευτυχισμένους φοιτητές που κατάφεραν να περάσουν στη σχολή των ονείρων τους.  Το αγαπημένο του θέμα συζήτησης στην παρέα ήταν περί μηχανοκίνητου αθλητισμού. Μιλούσε συχνά για το μοναδικό grand prix που αξιώθηκε να πάει και για κάποιο μεγάλο ταλέντο που είδε να αγωνίζεται και άκουγε στο όνομα Άιρτον Σεννα. Έλεγε ότι μια μέρα αυτός ο νεαρός θα ξεπερνούσε το μύθο του Νίκι Λάουντα στις πίστες. Οι συζητήσεις αυτές έκαναν τα κορίτσια να χασμουριούνται και τα αγόρια να ειρωνεύονται λέγοντας ότι ο Τάσος ζούσε στο δικό του κόσμο και μιλούσε σχεδόν μόνος του για… ανούσια γι αυτούς θέματα και πρόσωπα.  Όσο για τη μουσική ροκ είχε σταματήσει το ρολόι στον Jimi Hendrix και στον Jim Morrison.

Για να έχω κάποιο θέμα συζήτησης είχα μάθει απ έξω το περιεχόμενο των τελευταίων τευχών του περιοδικού «4 Τροχοί» και είχα ψάξει σε όλα τα ράφια των δισκοπωλείων να βρω κάποιο δίσκο των αγαπημένων του τραγουδιστών μήπως και του κάνω δώρο κάποιον σπάνιο που δεν θα είχε στη συλλογή του. Ήμουν η μόνη που δεν χασμουριόταν και άκουγε με ενδιαφέρον ότι έλεγε. Εκείνο τον καιρό είχε κάνει την πρώτη ηρωική είσοδο σε αγώνες motocross και ήταν πανευτυχής.

Σε εκείνο το πάρτι θυμάμαι ότι προσπάθησα πολλές φορές να τον πλησιάσω,  αλλά ο ενοχλητικός αδερφός του έμπαινε ανάμεσά μας και με τραβούσε προς το σαλόνι για να χορέψουμε. Τσάμπα τα παγωτά και τα σουβλάκια που κερνούσα το κακομαθημένο για να πει καλά λόγια στον αδερφό του. Τσάμπα του έδινα το μηχανάκι μου να κάνει τις βόλτες και μου το γύριζε με ζημιές. Το ασχημόπαπο είχε κολλήσει σαν βδέλλα πάνω μου ολόκληρο βράδυ. Κάτι υποψιάστηκα αλλά έκανα πως δεν καταλάβαινα. Η υποψία μου επιβεβαιώθηκε λίγα χρόνια αργότερα όταν μεταμορφώθηκε σε κύκνο παραμένοντας όμως στο χαρακτήρα το ίδιο ενοχλητικό κουκουβαγάκι που διεκδικούσε με πείσμα ότι πίστευε ότι του ανήκε. Είχε γίνει η σκιά μου λέγοντας πως με αγαπούσε από τότε που ήταν παιδί, ότι ο αδερφός του υποχώρησε στο εφηβικό καπρίτσιο του για να μην του χαλάσει την καρδιά, ότι τα τρία χρόνια διαφοράς ηλικίας δεν θα ήταν πλέον πρόβλημα.

Η μετακόμιση σε άλλη πόλη σε ένα καινούργιο δικό μας σπίτι έβαλε την ιστορία αυτή στο χρονοντούλαπο και θα ήταν μια ανάμνηση ευχάριστη ίσως και αστεία αν, εκείνο το πρωί, δεν έπεφτε σαν κεραυνός η είδηση από το ραδιόφωνο: Ο Τάσος σκοτώθηκε σε κάποιο αγώνα motocross. Έκλεισα το ραδιόφωνο δεν ήθελα να ακούσω λεπτομέρειες για τους λόγους του ατυχήματος. Ήθελα να τον θυμάμαι όπως ήταν σε κείνη τη φωτογραφία.

Καμιά φορά όταν την κοιτάζω αναρωτιέμαι:

Ήταν η αγάπη του για την ταχύτητα τον σκότωσε ή έφυγε από ένα κόσμο στον οποίο ουσιαστικά δεν ανήκε πάνω στη στιγμή που έκανε αυτό που πραγματικά αγαπούσε;  

Συγγραφέας: Μαρια Κόνιαρη - Σπουδάστρια Tabula Rasa