“Αθήνα – Βοστώνη” της Μαρίνας Πλούμπη

Δε σε βλέπω και δε σε αγγίζω και αυτό το κάνει μα τόσο γκρίζο. 

Τα βράδια μοναχικά δεν είναι πια, έχω εσένα να μου μιλάς από καρδιάς.             

Xωρίς να ξέρεις και να ζητάς.

Πόσα να πω και τι να γράψω, από κοντά τα δυο σου μάτια να κοιτάξω.

Πότε θα έρθει η ώρα εκείνη; Να καθαρίσει μυαλού η δύνη;

Περνούν οι μέρες, περνάει ο καιρός και εγώ ξέρω δε γίνεται αλλιώς.                        

Να σταματήσω πια δε μπορώ, αυτό που νοιώθω είναι αγνό.                                        

Θα συνεχίσω σε αυτή τη βία, μες του μυαλού μου ειν’ ουτοπία;                                 

Είναι δεν είναι κανείς δε ξέρει, το μόνο που θέλω μην είναι μαχαίρι.
Δε θα τ' αντέξω το τόσο πόνο, νοιώθω από τώρα πως το πληρώνω,                                   

που δε σε αγγίζω, δε σε μυρίζω, είσαι μακριά και ‘γω ελπίζω. 

Τι νοιώθω, τι νιώθεις πώς να ορίσεις, αφού δε βλέπεις και δεν αγγίζεις.

Μόνο άνευ όρων αγάπη ελπίζεις.                                                                                 

Πώς να σ’ ερωτευθώ πώς να σε απορρίψω προτού σ’ αγγίξω;

Χωρίς να βλέπεις και να αγγίζεις, είναι επικίνδυνο δε το νομίζεις;

Το ‘χεις σκεφτεί, δε το ‘χεις πει, μη μου κρυφτείς, μην αρνηθείς,

γνωρίζω, γνωρίζεις και συ με μένα αλήθεια ελπίζεις.

Το χωρίς όριο και φραγμούς, χωρίς περιθώρια και ορισμούς,                                        

χωρίς πια ψέμα και εγωισμούς.

Συγγραφέας: Μαρίνα Πλούμπη - Σπουδάστρια Tabula Rasa