"Γράμμα ενός ήρωα προς τον δημιουργό του" της Ελένης Παπαδοπούλου

Επιτέλους βρήκα το θάρρος να γράψω αυτό το γράμμα. Το γράμμα που απευθύνεται στον δημιουργό μου. Αναρωτιέμαι πως είναι άραγε να κάνει κάποιος αυτό που κάνεις εσύ. Πρέπει να νιώθεις μεγάλη ικανοποίηση βάζοντας εμπόδια μόνο και μόνο επειδή έχεις την εξουσία να το κάνεις.

Δε σε κατηγορώ. Όχι. Ήταν φορές που με ανάγκασες να κάνω κάτι, αλλά τελικά μου βγήκε σε καλό. Όπως, για παράδειγμα, τη μέρα που γνώρισα τη Χριστίνα. Ή, μάλλον, τη μέρα που εσύ, με τον μοναδικό σου τρόπο, με οδήγησες στη Χριστίνα. Η μέρα που θα θυμάμαι για πάντα. Η ομορφότερη της ζωής μου. Και γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ. Ταυτόχρονα σε μισώ κιόλας. Σ’ ευχαριστώ για τις μέρες που με έκανες να είμαι ευτυχισμένος. Για τις φορές που πετύχαινα τους στόχους μου ύστερα από μεγάλο αγώνα. Μου έβαζες εμπόδια μα εγώ δε μάσησα. Ξεπέρασα κάθε δυσκολία με επιτυχία. Σχεδόν κάθε δυσκολία.

Και έρχεται το σημείο που θέλω περισσότερο να πω, μα είναι και το δυσκολότερο. Ήσουν πάντα εκεί. Σε κάθε μου βήμα. Μια φωνή μέσα στο μυαλό μου να με κινεί και να μου ψιθυρίζει τι να κάνω. Ήσουν δίπλα μου σε στιγμές που ήμουν αναποφάσιστος. Εκείνες τις στιγμές σε χρειαζόμουν περισσότερο από ποτέ. Μα ήταν στιγμές που εγώ είχα πάρει ήδη τις αποφάσεις μου και πήγα να τις κάνω πραγματικότητα. Τότε μου έβαζες φρένο. Ήταν σα να προσπαθούσες να μου θυμίσεις ποιος είναι το αφεντικό. Ποιος κινεί τα νήματα και θα ρίξει τελευταίος την αυλαία, τους τίτλους τέλους ή όπως αλλιώς θες να το πεις. Γιατί; Υποτίθεται πως με δημιούργησες για να ζήσω. Να ζήσω με τους δικούς μου κανόνες, εσύ απλά θα ήσουν εκεί για να γραφτούν.

Ήρθε η ώρα να αποφασίσω για τη δική μου τη ζωή. Σταμάτα να μου θέτεις εμπόδια των οποίων ο στόχος είναι εύκολος. Έχω περάσει και χειρότερα. Θα έπρεπε να με έχεις αφήσει, πλέον, στη τύχη μου. Είμαι το παιδί που μεγάλωσε. Δε μπορεί ο γονιός να κάνει συνεχώς υποδείξεις. Από ένα σημείο και μετά ο καθένας λειτουργεί σύμφωνα με τη δική του τη κρίση. Και, πάνω απ’ όλα, με τη δική του την ευθύνη. Υπεύθυνος για κάθε συνέπεια των πράξεών του.   

Πρέπει να με αφήσεις να φύγω. Ξέρω πως ο μοναδικός τρόπος για να με αφήσεις να φύγω είναι να με σκοτώσεις. Λυπάμαι που φτάνω στο σημείο αυτό. Παρά τα όσα μου έχεις κάνει – καλά και κακά – αυτό πρέπει να είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Είμαι το παιδί σου. Το ξέρω ότι το ξέρεις, μα άκουσέ με. Εσύ με μεγάλωσες. Εσύ με έφερες σε τούτο τον κόσμο. Δε με ρώτησες αν θέλω. Μα έπαιξα το παιχνίδι σου. Γι’ αυτό, λοιπόν, σου ζητώ την ύστατη χάρη – παρόλο που δε σου έχω ζητήσει ποτέ τίποτα. Θέλω να με αφήσεις γλυκά. Χωρίς να πονέσω. Ίσως δεν έπρεπε να το ζητήσω αυτό. Την Χριστίνα μου την βασάνισες. Δε την άφησες να φύγει γαλήνια.

Άσε, όμως, εμένα να φύγω γαλήνια. Δώσε μου τη λύτρωση που αξίζει τόσο σε μένα όσο και στην Χριστίνα. Δε πιστεύεις πως περάσαμε ήδη πολλά; Δε πονέσαμε αρκετά εξαιτίας σου; Αν θες, θα σε παρακαλέσω γιατί ξέρω πόσο πολύ σ’ αρέσει αυτό. Θα σε κάνω να νιώσεις για τελευταία φορά ο θεός μου. Θα αφήσω τη ζωή μου στα χέρια σου. Η μόνη προϋπόθεση είναι η γλυκιά λύτρωση. 

Δώσε μου ένα καλό τέλος, με έναν όμορφο θάνατο – όσο μπορεί να θεωρηθεί, δηλαδή, όμορφος ο θάνατος – και όποιος διαβάζει την ιστορία μου θα με θυμάται χάρη σε σένα. Τον ήρωα που πέθανε, μετά από χιλιάδες δυσκολίες. Ξέρω πόσο πολύ ζητάς ένα τέτοιο τέλος. Αφήνομαι, λοιπόν, στα χέρια σου.  

Συγγραφέας: Ελένη Παπαδοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa