"Έχω τατουάζ άρα υπάρχω" της Ολυμπίας Θεοδοσίου

Ο καιρός ξεκίνησε σιγά σιγά να μας δείχνει την ανοιξιάτικη διάθεσή του, κι έτσι δειλά δειλά οι νέοι άρχισαν να φορούν τα πρώτα αμάνικα μπλουζάκια και τις βερμούδες τους. Φυσικά δεν το κάνουν γιατί δεν αντέχουν την αφόρητη αθηναϊκή ζέστη, αλλά γιατί ήρθε η ώρα να μας παρουσιάσουν τα τατουάζ τους. Αναρωτιέμαι εάν πρόκειται για μόδα, για τρόπο έκφρασης ή για μια τρέλα της στιγμής. Μη μπορώντας να δώσω μια σαφή απάντηση στον εαυτό μου πήρα την απόφαση να συνοδεύσω μία φίλη, η οποία θα επισκεπτόταν ένα από αυτά τα στούντιο στα οποία πραγματοποιούνται αυτές οι εικαστικές παρεμβάσεις. Εκεί συνάντησα έναν από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες που χτυπάει όπως λένε στην δική τους διάλεκτο τα καλύτερα τατουάζ.

Αρχικά νόμιζα πως μπήκα στην αίθουσα αναμονής κάποιου ιατρείου, γιατί ο κόσμος που περίμενε δεν χώραγε στο εκκεντρικό σαλόνι του μαγαζιού και αρκετοί πελάτες είχαν βγει και περίμεναν στον δρόμο. Η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από τραγική αν αναλογιστούμε πως η ανεργία των νέων στην Ελλάδα έχει αγγίξει το 40,8% και τώρα κάποιοι ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για να στιγματιστούν για μια ζωή. Ο καλλιτέχνης μου είπε πως τα καλά τατουάζ πληρώνονται ακριβά κι έτσι ένα μικρό και απλό σχέδιο ξεκινά από τα 100 ευρώ. Φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω και τα ουρλιαχτά που ακούγονταν μέσα από τα δωμάτια εργασίας. Μου φαίνεται αδιανόητο πως κάποιοι βάζουν την ζωή τους σε κίνδυνο, μόνο και μόνο για να γίνουν αρεστοί σε κάποιους άλλους. Δεν θέλω να κινδυνολογήσω αλλά πίσω από τα τατουάζ ελλοχεύουν αλλεργίες, δερματικές λοιμώξεις και άλλες παθήσεις που σύμφωνα με τους δερματολόγους θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να ιαθούν. Ας μην γελιόμαστε η δερματοστιξία, όπως είναι ο ελληνικός όρος του τατουάζ, δεν είναι κάτι αθώο. Θέλουν να μας το παρουσιάζουν έτσι για να προσελκύουν κάθε φορά και περισσότερους πελάτες, που σαν υπνωτισμένοι προσφέρουν το κορμί τους στον εκάστοτε καλλιτέχνη, χωρίς να ξέρουν καν από πού κρατάει η σκούφια του. Για αυτό τον λόγο ο καλλιτέχνης με τον οποίο μίλησα εγώ με συμβούλεψε πως πρέπει πρώτα να κάνουμε μία έρευνα αγοράς. Να βλέπουμε δηλαδή ποιά στούντιο τηρούν τους κανόνες υγιεινής και να ζητάμε να βλέπουμε παλαιότερες δουλειές τους.

Ακόμα μέσα από την συζήτησή μας κατάλαβα πως όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες υπηρετούν μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, δηλαδή υποστηρίζουν ότι γεννιόμαστε «καθαροί» και σιγά σιγά πρέπει να αρχίσουμε να γεμίζουμε το σώμα μας με θέματα που μας εκφράζουν. Φυσικά και δεν συμφώνησα μαζί του, γιατί ο καθένας μας μπορεί να βρει και άλλους τρόπους για να εκφράσει τα θέλω του. Ένα άλλο σημείο που μου έκανε εντύπωση και με έκανε να νιώσω εκτός εποχής είναι όταν μου είπε πως στις μέρες μας η πλειοψηφία του κόσμου έχει τον προσωπικό της «τατουατζή». Εγώ τον παραλλήλισα με τον οικογενειακό γιατρό, αλλά δεν τόλμησα να του το αναφέρω, γιατί θα πρόδιδα την ηλικία μου. Όταν έλαβε τέλος η επίσκεψή μας σε αυτόν το «ιερό» χώρο, ονομασία που άκουσα να χρησιμοποιούν εκεί, έριξα μια τελευταία ματιά γύρω μου και συνειδητοποίησα πως πια δεν πρέπει να ρωτάμε εάν έχεις τατουάζ αλλά πόσα τατουάζ έχεις. Δεν ξέρω εάν αυτή η τάση ήρθε για να μείνει, αλλά με σιγουριά μπορώ να πω ότι αρκετοί τρίβουν τα χέρια τους από τα κέρδη, ενώ την ίδια στιγμή η χώρα βιώνει μια πρωτοφανή οικονομικοκοινωνική κρίση. Τελικά το αρχικό μου ερώτημα για το τι ακριβώς είναι αυτό το κίνημα του τατουάζ απαντήθηκε. Ο καθένας κατασκευάζει την δική του δικαιολογία μόνο και μόνο για να στιγματιστεί με οποιοδήποτε κόστος και αυτό μπορεί να το ονομάσει μόδα, τρόπο έκφρασης ή όπως αλλιώς επιθυμεί. Έτσι λοιπόν στις μέρες μας έχουμε ξεχάσει το ρητό «Σκέφτομαι άρα υπάρχω» και έχουμε υιοθετήσει το «Έχω τατουάζ άρα υπάρχω».   

Συγγραφέας: Ολυμπία Θεοδόσίου - Σπουδάστρια Tabula Rasa