"Σε βάθος χρόνου" της Νικολέτας Κριαρά-Λάμπρου

Τικ τακ.

Τικ τακ.

Ο χρόνος φεύγει.

Δεν γυρνάει.

Εξαντλείται.

Τικ τακ.

Τικ τακ.

Ο χρόνος μηδενίζει.

Σου τελειώνει.

Αν είσαι από τους τυχερούς, θα σου προσφέρει μια καινούρια αρχή.

Στα αυτιά σου ηχούν ιστορίες και από μπρος σου περνούν εικόνες που κάθε άλλο παρά πραγματικότητα θυμίζουν. Ένας σύγχρονος πόλεμος που εκείνοι οι οποίοι είναι στις επάλξεις φορούν στολές πιο γνώριμες σε σένα. Ανάμεσά τους γιατροί, νοσηλευτές, υπάλληλοι και όλοι όσοι βάζουν πλάτη καθημερινά ώστε το σύστημα να αντέξει, ώστε εσύ να τα καταφέρεις αλλάζοντας όσο λιγότερο γίνεται η δική σου ζωή.

Ένας πόλεμος που απλώνεται παντού, σε κάθε γωνιά λες και τα σύνορα χάθηκαν. Κάθε δευτερόλεπτο που χάνεται οι ανησυχίες πολλαπλασιάζονται, κι εσύ, ένας απλός θεατής.  Ακόμα και της ίδιας σου ζωής. 

Καινούργιοι νόμοι, νέοι κανόνες, εικόνες εγκατάλειψης, εγκλεισμός, έλεγχοι, αναβολές, ακυρώσεις, θάνατος. Κι εσύ μαγκωμένος προσπαθείς να φιλτράρεις. Να σταθείς στο ύψος σου αποφεύγοντας να παραστήσεις τον επαναστάτη, έναν ακόμη επιδημιολόγο ή εκκολαπτόμενο γιατρό. Γιατί νοιάζεσαι για όσα έχεις καταφέρει, φοβάσαι για όσους αγαπάς, ενδιαφέρεσαι για τον διπλανό σου ή απλά δεν αντέχεις άλλο να υποφέρεις από κάτι καινούριο. Γιατί όσα πέρασες ίσως είναι απλά αρκετά για 'σένα. 

Αντιδράς, όχι σαν ένα ακόμη πρόβατο πού δεν καταλαβαίνει τα λάθη και τις ελλείψεις χρόνων αλλά ως άνθρωπος που σέβεται όλους εκείνους που αντί να έχουν την τύχη να το παρακολουθούν από την τηλεόραση, είναι εκεί να δώσουν λύση για εσένα. 

Μια εικόνα που ίσως να κοιτάς μέρες,  μήνες, εβδομάδες. Κι εκεί που το δικό σου οξυγόνο αισθάνεσαι να τελειώνει, ο πλανήτης ξαφνικά αναπνέει περισσότερο, θυμίζοντας σου  πως όλοι τελικά είμαστε υπεύθυνοι για κάτι μεγαλύτερο.

Ο χρόνος περνάει. 

Και όσο και αν με τρομάζει η πραγματικότητα, εκείνο που περισσότερο με τρομάζει είναι το να ξεχάσω. Πάντα αισθάνομαι την ηθική υποχρέωση να θυμάμαι. 

Γιατί όσο θυμάσαι την επιδημία, δεν ξεχνάς όσους έδωσαν κυριολεκτικά τη ζωή τους να περάσει. 

Γιατί όσο θυμάσαι εκείνους που χάθηκαν, δεν ξεχνάς αυτούς που έμειναν πίσω. 

Γιατί όσο θυμάσαι τις μέρες που βρέθηκες κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, δεν ξεχνάς πόσο πολύτιμο σου είναι το οξυγόνο. 

Γιατί όσο θυμάσαι τον θάνατο, δεν ξεχνάς τη ζωή. 

Και αν κάτι είναι σίγουρο, είναι πως κι αυτό θα περάσει. Και όταν περάσει φρόντισε να μην ξεχάσεις πως ο χρόνος που σου δόθηκε είναι χρόνος για να δείξεις έναν λίγο καλύτερο εαυτό. Πρώτα για εσένα, και ύστερα για όλους. Γιατί ο χρόνος, κάποια στιγμή σίγουρα θα σου τελειώσει. 

Συγγραφέας: Νικολέτα Κριαρά-Λάμπρου - Σπουδάστρια Tabula Rasa