"Το χειροκρότημα" της Ευαγγελίας Πέτρογλου

Χρόνια τώρα παίζω βιολί. Είναι το κέντρο της ύπαρξης μου. Χωρίς αυτό νιώθω ότι βυθίζομαι σε ένα τέλμα ανυπαρξίας, σε ένα κενό που με κάνει να χάνω κάθε αίσθηση του εαυτού μου. Όπως έγινε μια μέρα αρκετά χρόνια πριν. Τότε που χάθηκα πραγματικά.
Προετοιμάζουν για τη μεγάλη συναυλία. Θα έρχονταν να με ακούσουν από τα πέρατα της γης. Κάθε συναυλία της σπουδαίας Περσεφόνης Χατζησταύρου ήταν μια μοναδική εμπειρία, έλεγαν όλοι και εγώ πάλευα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους. 

Εκείνη τη μέρα θυμάμαι είχα ξυπνήσει ξημερώματα. Μελετούσα γύρω στις δέκα ώρες καθημερινά, ξεκινώντας από πολύ νωρίς και με ελάχιστα διαλείμματα. Τότε ζούσα μόνη μου από επιλογή σε ένα στούντιο που νοίκιαζα μέσα στην εξοχή. Όταν τελείωσα με το κοντσέρτο του Brahms, σχεδόν εξουθενωμένη, αλλά ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, άκουσα δυνατά χειροκροτήματα ολόγυρα μου. Η καρδιά μου αναπήδησε στο στήθος μου και με γέμισε τρόμος.  Κοίταξα γύρω μου σαν από ένστικτο, ήξερα ωστόσο ότι κανείς δεν βρισκόταν εκεί. Μπήκα στο υπνοδωμάτιο και στο μπάνιο, βγήκα στα μπαλκόνια. Δεν υπήρχε κανείς. Ψυχή. Κατέβηκα στον κήπο όσο πιο γρήγορα μπορούσα. 

«Είναι κανείς εδώ;» φώναζα δυνατά, χωρίς φυσικά να πάρω καμιά απάντηση. Έχανα τα λογικά μου. Ξαναμπήκα στο σπίτι. Τα χειροκροτήματα συνεχίζονταν. Και εγώ ήμουν μόνη μου. Ήθελα να φωνάξω τον μπαμπά μου. Αυτός ήταν πάντα δυνατός, ήξερε πώς να με προστατεύσει.  Πήρα το κινητό στα άλλοτε σταθερά χέρια μου και σχημάτισα το νούμερο του τηλεφώνου του. Μετά από λίγη ώρα, έκλαιγα με αναφιλητά στην αγκαλιά του. Τα χειροκροτήματα εξακολουθούσαν αδιάκοπα. Ένιωθα να διεισδύουν στο μυαλό μου σαν μια μέγγενη που με έσφιγγε ως το μεδούλι. Πονούσα βαθιά μέσα στο κεφάλι μου, ένιωθα το κεφάλι μου να διαλύεται από τον πόνο. Μέσα στις επόμενες ώρες μπήκα σε μια ψυχιατρική κλινική. Η διάγνωση ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Σχιζοφρένεια, είπαν. Το έντονο στρες της μουσικής ήταν ο εκλυτικός παράγοντας. Έκατσα μέσα αρκετό καιρό. Δεν θυμάμαι πόσο. Ακόμα πιστεύω ορισμένες φορές ότι βρίσκομαι εκεί. Ίσως φταίνε τα φάρμακα που νομίζω κάτι τέτοιο. Το σίγουρο είναι ότι παίζω ακόμα βιολί. Και ότι κάποιοι άνθρωποι με χειροκροτούν στα αλήθεια…

Συγγραφέας: Ευαγγελία Πέτρογλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa