σκιά για τα όνειρά μου...
Αγκάλιασμα στις σκέψεις μου,
της πλάσης φύλακά μου.
Σιμά σου ανατράφηκα
μ’ ατέλειωτα παιχνίδια.
Ως δώρα μου προσέφερες
μύριων ανθών στολίδια.
Των μυστικών, του έρωτα,
των στοχασμών της νιότης,
μάρτυρας ήσουν, σύμμαχος
της ήβης μου της πρώτης.
Κάποιες στιγμές σ’ αποζητώ
φωλιά της γης μου, οικεία.
Αναπολώ τη νιότη μας
με αγάπη, νοσταλγία.
Έχεις χαθεί στο άγνωστο
κόσμημα της αυλής μου
και αποδέκτη κάθε ευχής,
του νου και της ψυχής μου.
Πόσο μου λείπει η αυθόρμητη,
πολύχρωμη εποχή μας!
Ψυχρή σαν το φθινόπωρο
απέμεινε η ζωή μας.
Έχει τη γύμνια η όψη της
κλαδιών μες στο χειμώνα.
Ελάχιστοι απέμειναν
πιστοί και τώρα ακόμα...
Στους κήπους που μεγάλωσα
εγώ συνεπαρμένη,
απ’ των δικών σου θησαυρών
τη χάρη μαγεμένη.
Κάποιες στιγμές σ’ αποζητώ
φωλιά της γης μου, οικεία.
Αναπολώ τη νιότη μας
με αγάπη, νοσταλγία.
Έχεις χαθεί στο άγνωστο
κόσμημα της αυλής μου
και αποδέκτη κάθε ευχής,
του νου και της ψυχής μου.
Συγγραφέας: Ευαγγελία Γραμματοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου