"Mοναχικότητα δεν σημαίνει μοναξιά" της Λαμ Θι Κιμ Φουνγκ

Η Μελίνα ήταν μια ενεργητική, αεικίνητη και δραστήρια γυναίκα. Όλα στην ζωή της συνέβαιναν γρήγορα, οι δουλειές της διεκπεραιώνονταν με ταχύτητα για να της μένει χρόνος για να περνάει με τον άντρα της και τα παιδιά της. Προσπαθούσε να τα χωρέσει όλα σε ένα εικοσιτετράωρο. Ήταν ασφυκτικά γεμάτη η μέρα της χωρίς κενά. Μιλούσε με τους γείτονες, διευθετούσε τους υπάλληλους,  τους προμηθευτές,  εξυπηρετούσε τους πελάτες, μαγείρευε, βρισκόταν με τον άνδρα της και τα παιδιά της για φαγητό και μετά ξανά δουλειά. Με τους κοντινούς της και τους φίλους της συναντιόταν ή μιλούσε διαρκώς στο κινητό για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στον γάμο της τώρα τελευταία. Φρόντιζε να είναι μονίμως απασχολημένη λες και φοβόταν να μείνει μόνη και άπραγη. Δεν καταλάβαινε γιατί λειτουργούσε έτσι.  Το θεωρούσε φυσιολογικό.

Και έξαφνα βρέθηκε σε διάσταση από τον άνδρα της και έχασε κάποιον που είχε πλάι της, (δούλευαν και μαζί) συνέβη και το λοκντάουν λόγω covid 19 και απέμεινε μόνη,  κλεισμένη σε ένα σπίτι με τα παιδιά της που δεν της έδιναν και πολύ σημασία γιατί είχαν τα δικά τους θέματα ως έφηβοι.

Έπαιρνε φίλους και γνωστούς για να επικοινωνήσει με κάποιον, για να έχει κάτι στην ζωή της. Οι οποίοι φίλοι την απέφευγαν τώρα που ήταν σε διάσταση επειδή ήταν κοινοί γνωστοί με τον άνδρα της. Τρελαινόταν με την αναγκαστική απραγία της καραντίνας και τότε συνειδητοποίησε ότι φοβόταν την μοναξιά, ήθελε, επιδίωκε να είναι απασχολημένη πάντα με κάτι, κάποιον, με κάποια δραστηριότητα με κάποιον αντιπερισπασμό ώστε να μην νιώθει μόνη.

Ένιωθε άδεια, χωρίς κάποιον δικό της να μοιράζεται τις σκέψεις της και την ζωή της. Φοβόταν ότι θα έμενε μόνη της στο εξής. Θα γερνούσε μόνη και ανήμπορη και θα πέθαινε μόνη της. Έπεσε σε κατάθλιψη με τον κενό που ένιωθε και τον φόβο της μοναξιάς που την τρέλαινε.  Το απότομο σταμάτημα της ξέφρενης ζωής της την ανάγκασε όμως να κοιτάξει την κατάσταση της και να αναρωτηθεί για τους φόβους που απέφευγε.

Απευθύνθηκε σε έναν πελάτη της, ψυχοθεραπευτή για να την βοηθήσει. Εκεί κατάλαβε ότι αισθανόταν άδεια και φοβόταν την μοναξιά γιατί είχε χάσει τον εαυτό της τόσα χρόνια. Εκεί έκανε διεργασία με τον εαυτό της. Έκανε ενδοσκόπηση, μέτρησε την προσωπικότητα της, γύρισε τους διαλόγους με τους άλλους, σε εσωτερικούς διαλόγους με τον εαυτό της και σε βάθος. Έμεινε μόνη με τις σκέψεις, τα άσχημα συναισθήματα της που τα απωθούσε και τα έκλεινε απέξω προσποιούμενη την πολυάσχολη. Έμαθε να υποδέχεται, να αναλύει και αποδέχεται το άγχος,  την θλίψη, την μελαγχολία, την νοσταλγία, τον θυμό, να τα αφήνει να περάσουν από πάνω της και να καθαρίζει όπως η ατμόσφαιρα μετά την δυνατή μπόρα, ώστε να περάσει στο επόμενο συναίσθημα,  καλό ή κακό και να το καλωσορίζει και αυτό.

Κατάλαβε ότι ζούσε για τους άλλους, την ενδιέφερε πολύ η καλή εικόνα που είχαν για το άτομο της και προσπαθούσε να τους ευχαριστεί γιατί σε αυτή καθρεφτιζόταν η ίδια. Για αυτό φοβόταν μην τους χάσει από την ζωή της. Προσδιοριζόταν από αυτούς. Γύρισε τον καθρέφτη προς αυτήν την ίδια, πώς βλέπει αυτή τον εαυτό της. Έπαψε να νιώθει την ανάγκη να επεξηγεί και να δικαιολογεί τις πράξεις και την κατάσταση της στους άλλους. Είναι σίγουρη για αυτά που αισθάνεται και νιώθει, εμπιστεύεται τις σκέψεις της και τους συλλογισμούς της και δεν αισθάνεται την ανάγκη επιβεβαίωσης από κανένα. Έμαθε να εκπέμπει το δικό της φως και να μην αντανακλά το φως των άλλων. Μετά από αυτό δεν φοβόταν πια να κάνει παρέα με τον εαυτό της και να αναζητά την πνευματική και ψυχική της ανάταση μέσα από την διερεύνηση και καλλιέργεια του εαυτού της και όχι των άλλων. Κατάλαβε επιτέλους ότι η μοναχικότητα δεν σημαίνει απαραίτητα μοναξιά.

 Συγγραφέας: Λαμ Θι Κιμ Φουνγκ – Σπουδάστρια Tabula Rasa