"Το ξε-στυλό" του Μάνου Σφυράκη

Κάποτε ήταν ένα κορίτσι, η Μπιάνκα, που της άρεσε να γράφει παραμύθια. Είχε πάντοτε έμπνευση και δεν της ήταν καθόλου δύσκολο να σκαρφιστεί οποιοδήποτε παραμύθι ανά πάσα στιγμή και να το διηγηθεί στα παιδιά της γειτονιάς, τα οποία την αγαπούσαν. Όνειρο της ήταν πάντοτε τα παραμύθια που έγραφε, να μπορέσουν να πάρουν ζωή και να γίνουν πραγματικότητα, μα αυτό ήταν αδύνατο, αφού σύμφωνα με το μεγαλύτερο αδερφό της, τον Λίο, δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο…

Ταχύρρυθμο masterclass σεναριογραφίας

Ταχύρρυθμο masteclass σεναριογραφίας, με το βραβευμένο σεναριογράφο Παναγιώτη Καποδίστρια, την Κυριακή 02 Φεβρουαρίου 2014 στις 12:00.

"Το ροχαλητό" (β' μέρος) του Αποστόλη Παππά

     Ο γιος του λοιπόν τον ακολούθησε στο βουνό, παρά τα παράπονα του πατέρα. Όμως κιόλας την πρώτη νύχτα, συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούσαν να μείνουν άλλο εκεί. Καθώς ο πατέρας του ξεκίνησε το ροχαλητό, όπως κάθε φορά που κοιμόταν, κι η ηχώ από τα φαράγγια έκαναν τον ήχο ακόμη πιο τρομαχτικό και ισχυρό. Από το πιο κοντινό χωριό, τρία χιλιόμετρα μακριά, ισχυρίστηκαν πως τον ακούσανε και δεν έκλεισαν μάτι. Οι παπάδες νόμιζαν πως γίνεται η Δευτέρα Παρουσία, τα ζώα το έσκασαν από τις μάντρες και το απόλυτο χάος επικράτησε στο μέρος που πάντοτε ακουγόταν μονάχα τα τζιτζίκια. Ο δήμος έκανε τα παράπονα στο κράτος, έστειλε και πόσες επιστολές, κι έτσι πατέρας και γιος ξαναγύρισαν στην γειτονιά. Οι πάντες τους περίμεναν πίσω από τις κουρτίνες και τα μάτια τους έλεγαν πως περνάει ο εχθρός...

"Το ροχαλητό" (α' μέρος) του Αποστόλη Παππά

     Ξάφνου σηκώθηκε πάλι. Δεν άντεχε άλλο να διακόπτονται - χωρίς την θέληση του - τα μονάκριβα όνειρα κι οι σκέψεις του λίγο πριν πέσει για ύπνο. Εκείνη την βραδιά το ροχαλητό του πατέρα του ήταν τόσο αθώο κάτω από τις σκιές των βλεφάρων και το ξάστερο βλέμμα, ωστόσο δεν έπαυε να ενοχλεί τους πάντες...

Ταχύρρυθμο masterclass θεατρικής γραφής

Ταχύρρυθμο masteclass λογοτεχνικής γραφής, με τη βραβευμένη σεναριογράφο - θεατρική συγγραφέα Κωνσταντίνα Γιαχαλή, την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014 στις 12:00.

"Δεν πεθαίνω..." της Μαρίας Σπυριδούλας Αποστολάτου

Τότε πίστεψα μακάβρια ότι δεν πεθαίνω... Γιατί κατάφερα επιτέλους να τον κοιτάξω στα μάτια, και να του πω «σ' αγαπάω»…

"Ήρθα για σένα σήμερα..." της Τζένης Φωτάκη

Ημέρα Πέμπτη απόγευμα. Το σεμινάριο λογοτεχνικής γραφής είχε μόλις ξεκινήσει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτε δε μαρτυρούσε ότι κάτι το αναπάντεχο επρόκειτο να συμβεί. Ενώ ήμουν απορροφημένη από αυτά που μας εξηγούσε η καθηγήτρια σχετικά με τον τρόπο γραφής ενός μυθιστορήματος, ξαφνικά η προσοχή μου αποσπάστηκε, όταν είδα να μπαίνει αθόρυβα στην τάξη μια γυναίκα που δεν είχα ξαναδεί τις προηγούμενες φορές. Υπέθεσα αρχικά ότι θα ήταν κάποια καινούρια μαθήτρια, αλλά μου έκανε εντύπωση ότι κανείς άλλος δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται  την παρουσία της...

"Ποτέ χωρίς όνειρα" (γ' μέρος) του Νεκτάριου Μπουτεράκου

«Το άκουσες;». Πες πως δεν το άκουσες.

«Το άκουσα! Από πίσω κάπου ακούστηκε. Πάμε να δούμε!».

Είναι τρελή η κοπέλα. Έμπλεξα άσχημα...

Ταχύρρυθμο masterclass λογοτεχνικής γραφής

Ταχύρρυθμο masteclass λογοτεχνικής γραφής, με τη βραβευμένη συγγραφέα Αντιγόνη Πόμμερ, την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014 στις 12:00.

"Ποτέ χωρίς όνειρα" (β' μέρος) του Νεκτάριου Μπουτεράκου

Ελπίζω να μη με δει κανείς! Τόσο σκοτάδι! Δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου. Είμαι τόσο κοντά! Τα κατάφερα, αλλά αν με ανακαλύψουν, ο εξορισμός θα είναι χάδι. Σκιά ήταν αυτό; Το μυαλό μου παίζει παιχνίδια. Κάπου εδώ κοντά είναι…

"Κοιμάστε ανάσκελα;" της Αντιγόνης Πόμμερ

     Πλατεία Συντάγματος. Χειμώνας. Η μέρα ήταν ζεστή και με πήρε ο ύπνος ανάσκελα αφήνοντας τον ήλιο να μου ζεσταίνει την κοιλιά. Έχω βαρεθεί τη ζωή μου. Έχω τελματώσει. Τα τελευταία χρόνια, η πλατεία έχει γίνει ανιαρή. Παλιά, έσφυζε από ζωή. Πορείες, αστυνομικοί, δακρυγόνα και η αδρεναλίνη στα ύψη...

"Ποτέ χωρίς όνειρα" (α' μέρος) του Νεκτάριου Μπουτεράκου

«…να υποστηρίζω και να προστατεύω τους νόμους μου…»

Είναι όλοι τους τόσο προσηλωμένοι! Τα μάτια τους λάμπουν… Άψυχα, μα λάμπουν…

"Γράμματα στους τρεις Μάγους με τα δώρα" των σπουδαστών του Tabula Rasa

    Στην Ισπανία, η χριστουγεννιάτικη παράδοση λέει ότι τα δώρα τα φέρνουν οι τρεις μάγοι, Μελχιόρ, Βαλτάσαρ και Γασπάρ. Έρχονται πάνω στις καμήλες από την ανατολή στις 5 Ιανουαρίου και φέρνουν δώρα σε όλα τα καλά παιδάκια ενώ στα άτακτα φέρνουν μόνο κάρβουνο. Πριν όλα τα παιδάκια τους έχουν στείλει γράμματα ζητώντας το δώρο που επιθυμούν...