"Απόκριες: γιορτή απωθημένου" της Λίνας Χαλβατζόγλου

     Η ψευδαίσθηση μερικών ημερών ότι όλα επιτρέπονται θεωρώ πως είναι ότι χειρότερο μπορεί να προσφέρει ο δυτικός πολιτισμός στο συλλογικό ασυνείδητο. Γιατί του κρύβει την μεγάλη αλήθεια πως όταν είσαι συνεπής με τον εαυτό σου και ζεις συνειδητά τη ζωή σου, όλα σου επιτρέπονται πάντα. Αλλά ας μιλήσουμε συγκεκριμένα για τις ελληνικές απόκριες... τη γιορτή του απωθημένου.

     Τις αποκριές σε αυτή τη χώρα τις έχω χωρισμένες σε δύο εποχές. Όχι, δεν είναι στις αποκριές της παιδικής μου ηλικίας και στις μετέπειτα. Είναι στις προ-Jumbo και στις μετά-Jumbo. Απεχθάνομαι και τις δύο το ίδιο, αλλά κατά τη διάρκεια των μετά-Jumbo αποκριών βγαίνω από το σπίτι μόνο για κάλυψη βασικών αναγκών του σκύλου μου. Η αισθητική μου δεν το αντέχει, πιθανολογώ ούτε του σκύλου μου, αλλά τι να κάνει το ζωντανό, αν είχε εναλλακτική είμαι σίγουρη πως θα τη προτιμούσε. Οι απόκριες είναι η γιορτή του παγιδευμένου σε ρόλο ανθρώπου. Καμία ψυχαναγκαστική διασκέδαση δεν με ευχαριστεί, αλλά όταν το νάιλον, η φτήνια και οι ημίγυμνες παχουλές εικοσάχρονες "έχω κόμπλεξ με το σώμα μου αλλά αφού η (ανθυγιεινή) στολή καλόγριας έχει σκίσιμο μέχρι τον αφαλό, τι να κάνεις;" συμπληρώνουν το σκηνικό του υποχρεωτικού ξεφαντώματος, απελπίζομαι. 

     Για τους άντρες ντυμένους γυναίκες δε, τι να πει κανείς; Ειδικά μετά από έναν τεράστιο κατάλογο αποτυχημένων σχέσεων που έχουν κρατήσει από μια εβδομάδα μέχρι μια αιωνιότητα (Τι; Δεν ήταν ένας αιώνας με τον Κώστα; Κοίτα να δεις.. είναι και που ο χρόνος στη κόλαση κυλάει πιο αργά…) με άτομα αμφίβολης ψυχοπαθολογίας· βλέπω τους μασκαρεμένους άντρες με καλσόν και φουστάκια και προσπαθώ να μαντέψω πόσο καιρό ανυπομονούσαν μερικοί από αυτούς να έρθει αυτή η μέρα που θα εμφανίζονταν έτσι στο κόσμο χωρίς ενοχές. Δεν είναι λίγο αντί να σε αποκληρώσει ο πατέρας σου που εκδηλώθηκες, να σε καμαρώσει, να σε βγάλει φωτογραφίες που θα μπουν στο οικογενειακό άλμπουμ δίπλα στην ποιμνιακή γενοκτονία του Πάσχα, και να σε ξεπροβοδίσει με την ευχή να μην πιεις πολύ απόψε. Γιατί τι αξία έχουν οι απόκριες αν δεν βρωμοκοπήσει εμετό η πλατεία Ηρώων στου Ψυρρή στις 4 το πρωί; Ας ενημερώσει κάποιος όμως πως άμα από την αρχή της εβδομάδας ξέρεις ποια ακριβώς μέρα θα έχεις hang-over απλά οι πιθανότητές σου να διασκεδάσεις έχουν πέσει κατακόρυφα.

     Οι φετινές απόκριες με τρομάζουν πιο πολύ από όλες. Σίγουρα στη Πάτρα κάποιος εμπνευσμένος θα έχει σκαρφιστεί στολή "μνημόνιο" της οποίας το λιτό μίζερο άρμα θα προπορεύεται της Μέρκελ και της Τρόικας και όλα αυτά μαζί θα εκφράσουν το σύνολο του κόσμου που θα τα παρακολουθεί από τις οθόνες. Αν είχανε λεφτά δεν θα το χάνανε βέβαια αλλά ας όψεται.

     Για την μουσική υπόκρουση όλων αυτών έλεγα να μη σχολιάσω, αλλά αφού την πιάσαμε την κουβέντα. Το κλαμπατσίμπαλο αντικαθίσταται από το τζομπιτζομα-τσίμπαλο. Οι Gipsy Kings θα γινόντουσαν πλανόδιοι μικροπωλητές αν ήξεραν τι θα τους ξημέρωνε μια μέρα στην Ελλάδα. 

     Άσε την μαζική φαγούρα στο κεφάλι της επόμενης μέρας που ξύνονται όλοι λες και έπεσε επιδημία ευλογιάς, από τις αγαπημένες περούκες, που στην μετά-Jumbo εποχή χειροτέρεψαν περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ και η φαντασία δεν μου λείπει.

     Για το τέλος έχω αφήσει το σήμα κατατεθέν αυτών των ημερών. Σερπαντίνες και κομφετί. Αυτή την αντιαισθητική άσκοπη αλόγιστη κατανάλωση χάρτου που πραγματικά δεν μπορώ να αναλύσω περαιτέρω γιατί με ξεπερνάει περισσότερο και από το χρόνο που ξόδεψαν τρεις Ιταλοί πρόπερσι για να φτιάξουν ένα σπίτι από τυρί.

     Αλλά για να μη νομίζετε ότι ήμουν τόσο εμπαθής πάντα με αυτές τις μέρες, θα αναφέρω κάτι απόκριες, λίγα χρόνια πριν, όπου έχοντας βαρεθεί να τσακώνομαι κάθε χρόνο με τους φίλους μου για το ίδιο θέμα αποφάσισα να βγω. Απλά... Με τα ρουχαλάκια μου. Βγήκα λοιπόν να αντιμετωπίσω την απέχθεια που μου γεννούν αυτές οι μασκαρεμένες νύχτες, αποφασισμένη να μη ξινίζω τα μούτρα μου κάθε τρία λεπτά. Δεν θα πω τίποτα για τη νύχτα που πέρασα, όχι από ντροπή (αν και θα είχα λόγους να ντρέπομαι υποθέτω) αλλά γιατί δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Ξέρω ότι ήμουν γεμάτη μελανιές γιατί μια φίλη μου είπε ότι έπεσα στις σκάλες ανεβαίνοντας σπίτι και την έριξα κι αυτή. Ξύπνησα με τα ρούχα, τρελοκεραίες στο κεφάλι, και μπλε χρυσόσκονη στα μάγουλα και έχοντας γνωρίσει τον Κώστα που προανέφερα, ο οποίος δυστυχώς το θυμόταν.  

     Δυστυχώς, όση κι αν ήταν η καλή μου πρόθεση, είχα προκαλέσει τους προστάτες τον αποκριών υπερβολικά τόσα χρόνια, που δικαίως μου την είχαν στημένη και με εκδικήθηκαν τη μέρα που εμφανίστηκα στις τελετές τους.

Συγγραφέας: Λίνα Χαλβατζόγλου - φοιτήτρια Tabula Rasa