"Μια Κυριακή σαν τις άλλες" της Ευγενίας Φωτάκη

Είναι μια Κυριακή σαν τις άλλες. Κρύα, μελαγχολική και πολύ μοναχική όπως και οι περισσότερες ημέρες της ζωής μου άλλωστε…

Είμαι μόνη στο δωμάτιο μου, η μάλλον όχι και τόσο μόνη… Έχω μόνιμη  παρέα τη μοναξιά μου. Έχουμε γίνει πλέον αχώριστο ζευγάρι!

Προσπαθώ να φύγω να κάνω ένα ταξίδι με το νου ακούγοντας μουσική. Η μελωδία τυλίγει το κορμί μου, εισχωρεί σε κάθε κύτταρο του μυαλού μου και οδηγεί την σκέψη μου σ’ ένα μέρος πιο φωτεινό, πιο ζεστό απ’ αυτό το κρύο και άχρωμο δωμάτιο, απ’ αυτή τη μονότονη και γκρίζα ζωή.

Η φαντασίωση μου παίρνει σάρκα και οστά. Είμαι πλέον κάπου αλλού το αισθάνομαι. Το δωμάτιο γεμίζει ζωηρά και φωτεινά χρώματα, η μουσική αλλάζει ρυθμό και δε νιώθω πλέον μόνη!

Αρχίζω και χορεύω, το κορμί μου λικνίζεται στο ρυθμό της μουσικής. Οι νότες με αρπάζουν απ’ το χέρι και με  οδηγούν στα δικά τους μονοπάτια. Ανεβοκατεβαίνω τις γραμμές του πενταγράμμου λες και είναι σκαλοπάτια και περνάω ανάμεσα απ’ τους διαδρόμους που στέκουν  οι νότες της μελωδίας. Χορεύω με κάθε μια απ’ αυτές για όσο διαρκεί ο ήχος τους και νιώθω τόσο ανάλαφρα ευτυχισμένη!

Ανοίγω τα μάτια και επιστρέφω στο άχρωμο δωμάτιο μου, η μόνη φιγούρα που αντικρίζω είναι εκείνη της μοναξιάς μου, αλλά δεν νιώθω μελαγχολία πλέον.

Την κοιτώ στο πρόσωπο, εστιάζω στο βλέμμα της, αρχίζει να μου αρέσει, νιώθω πως την αγαπώ!

Δύσκολα την κατέκτησα άλλωστε, συλλογίζομαι. 

Είναι τόσο σοφή η μοναξιά μου, μου διδάσκει τόσα πράγματα, με ταξιδεύει σε τόσα μέρη, μου μαθαίνει τη ζωή!

Στέκομαι ολόγυμνη μπροστά της δίχως ντροπή και ενδοιασμούς. Με αναστατώνει μονάχα το βλέμμα της καθώς παρατηρεί εξερευνητικά το κορμί μου. Με πλησιάζει αποφασιστικά και μου ζητάει να γδύσω και την ψυχή μου, θέλει να γίνει η ντάμα μου αυτή τη φορά στο χορό αυτό.

Η μουσική ξεκινά και πάλι. Σαν πολύχρωμες σερπαντίνες ξεπηδούν οι νότες και γεμίζουν το χώρο με χρώματα και φως. Δύο ολόγυμνες υπάρξεις πιασμένες χέρι-χέρι αρχίζουν να χορεύουν ζωηρά. Εγώ και η μοναξιά μου επιτέλους γιορτάζουμε και θα γιορτάζουμε κάθε φορά που θα βρισκόμαστε μόνες. Αυτό αποφασίσαμε εκείνη την Κυριακή που ήταν σαν τις άλλες. Αν και δεν ήταν τελικά σαν τις άλλες!

Η μελαγχολική και κρύα εκείνη Κυριακή μου έδειξε το αληθινό πρόσωπο της μοναξιάς μου και ξύπνησε μέσα μου τις μυστικές φωνές της ψυχής μου που σήκωσαν τον τόνο τους, συνέθεσαν μελωδίες και τραγουδήθηκαν από παιδικές φωνές. Και η αγάπη ξύπνησε ακούγοντας τες έστω και αν άργησε να αντιληφθεί την παρουσία τους. Ήταν τόσο αγνό το τραγούδι τους που έμοιαζε με ύμνο στο θεό.

Και ναι, η αγάπη υπήρχε και στην ψυχή της μοναξιάς μου και δεν θα έλλειπε ποτέ πια απ’ τη ζωή μου, απ’ το άχρωμο και κρύο δωμάτιο μου. Ήμουν πλέον σίγουρη γι’ αυτό.

Συγγραφέας: Ευγενία Φωτάκη - φοιτήτρια Tabula Rasa