Πώς να κρύψω την γύμνια της
ψυχής μου; Ξέρω ότι είναι τα τελευταία μου δευτερόλεπτα, θέλω να πω τόσα πολλά
μα δεν έχω χρόνο, ούτε φωνή. Τα δύο τελευταία αυτά λεπτά, κακάρισα τόσο πολύ
ζητώντας ικετευτικά να μην είμαι εγώ αυτή που θα νιώσει την κρύα λεπίδα στο
λαιμό της, αλλά δεν μου έδωσαν σημασία. 
Θα μου λείψουν πολύ οι ώρες που πέρναγα
στους καταπράσινους αργούς μαζί με την μαμά μου και τον μπαμπά μου. Νιώθω
ντροπή, που δεν κατάφερα να αποδείξω ότι γεννήθηκα για κάτι σημαντικότερο σε
αυτήν την ζωή, πέρα από το να γίνω μια ψητή κότα στο φούρνο. Μα περισσότερο
νιώθω ντροπή, που θα απογοητεύσω τους γονείς μου και θα τους δώσω την εικόνα
του θανάτου μου.Ακόμα ακούω το κακάρισμα της μητέρας μου στα αφτιά μου να λέει «πάρτε εμένα». Σ’ αγαπώ μαμά!
Συγγραφέας: Αναστασία Παπά - Φοιτήτρια Tabula Rasa
Μας άνοιξες την όρεξη
ΑπάντησηΔιαγραφή