"Οι σκέψεις" της Χριστίνας Αλεξίου

Ανοίγει τα φτερά της η μέρα κι εσύ πονάς. Πονάς γιατί σκέφτεσαι. Ανοίγουν τα βλέφαρα αλλά εσύ τα θες κλειστά. Δεν είναι η μέρα που περίμενες. Δεν είναι η μέρα που νοιώθεις ζωντανός. Μόνο εκείνη την μέρα θέλεις να ξυπνάς. Και σκέφτεσαι.... συνεχίζεις να σκέφτεσαι...αλλά δεν βγαίνει πουθενά. Νομίζεις οτι θα γίνει πυρηνική έκρηξη μέσα στον εγκέφαλό σου... αλλά εσύ συνεχίζεις να σκέφτεσαι. Δεν σταματάς. Σκέφτεσαι το πριν, το μετά, τις εναλλακτικές, τις ευκαιρίες, τα πίσω, τα εμπρός, όλα όσα νομίζεις οτι θα σου δώσουν τη λύση. 

Ξεχνάς όμως να σκεφτείς το “τώρα”. Να ζήσεις το εδώ, να απολαύσεις το συναίσθημα. Το συναίσθημα αυτό που πυροδότησε και άναψε το φιτίλι της ζωντάνιας σου. Αυτό που ξύπνησε όλες σου τις αισθήσεις. Αυτό που σ' έκανε να νοιώσεις γεμάτος και ολόκληρος. Χωρίς αυτό το συναίσθημα δεν ζεις πια. Δεν αναπνέεις. Νομίζεις οτι θα πάψει ξαφνικά η ανάσα σου, θα σταματήσει η καρδιά σου. Ψάχνεις διέξοδο, φως στο τούνελ της ψυχής σου αλλά βρίσκεις μπροστά σου μόνο τον λαβύρινθο. Τον λαβύρινθο αυτό που έχει στα στενά του όλες τις σκοτεινές σου σκέψεις. Κι εσύ πρέπει να περάσεις μία – μία αυτές τις σκέψεις, για να φτάσεις στην λύση. Έτσι νομίζεις... πιστεύεις οτι μόνο αν σκέφτεσαι θα το βρεις... μόνο εάν κλωθογυρίζεις στο μυαλό σου όλες τις εκδοχές θα το λύσεις. Πρέπει όμως να μπεις στον λαβύρινθο. Να περάσεις απο το φόβο, τον θυμό, την απελπισία, την απόρριψη, το σκοτάδι... και απλά κρατάς μια ελπίδα, μια στάλα αισιοδοξίας οτι μπορεί να δεις λίγο φως. 

Ξεχνάς όμως να σκεφτείς το “τώρα”. Νοιώθεις οτι κάτι σου διαφεύγει αλλά δεν ξέρεις τι. Πρέπει να πάρεις τον δύσκολο δρόμο, πρέπει να επιλέξεις το δύσβατο μονοπάτι, αυτό που έχει ανηφόρες και εμπόδια. Ξέρεις μέσα σου οτι δεν υπάρχει Ανάσταση εάν δεν γίνει η Σταύρωση. Ξέρεις οτι πρέπει να βρεις τον εαυτό σου. Αυτόν ψάχνεις, αυτόν έχεις χάσει. Διάβασα κάπου “καλύτερα να σε μισούν γι' αυτό που είσαι παρά να σε αγαπούν γι' αυτό που δεν είσαι”. Κι εσύ δεν προσέχεις... γιατί μόνο σκέφτεσαι. Νόμίζεις οι σκέψεις θα σε βγάλουν στο φώς. Θα σε φτάσουν στην μέρα που θέλεις να ξυπνάς... Μόνο εκείνη την μέρα θέλεις. Την μέρα που θα είσαι ο εαυτός σου! Αλλά ξεχνάς... 

Ξεχνάς όμως να σκεφτείς το “τώρα”. Ξεχνάς οτι οι σκέψεις σου γίνονται εικόνες και οι εικόνες πραγματικότητα. Εκεί μπροστά στα μάτια σου συμβαίνει αυτό που φοβόσουνα, αυτό που σκεφτόσουνα αλλά εσύ ακόμα δεν πιστεύεις. Το αποκαλείς θαύμα αν είναι καλό για σένα όταν συμβεί και δεν θυμάσαι οτι απλά το είχες σκεφτεί. Ξεχνάς να τιμήσεις το υπέροχο “Τώρα”, ξεχνάς να τιμήσεις τον Εαυτό σου!!! Αφέσου....και σταμάτα την σκέψη....κάνε ησυχία και άσε το “Τώρα”, την στιγμούλα αυτή να υπάρχει στην ζωή σου για να το Ζήσεις!!! 

Συγγραφέας: Χριστίνα Αλεξίου - Φοιτήτρια Tabula Rasa