"Η νύφη τό 'σκασε" του Διονύση Κακολύρη

...Ένιωσα ότι κάποιος πέρασε από δίπλα μου και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι σε δημόσιο χώρο. Οι στιγμές που διαδραματίστηκαν τα προηγούμενα λεπτά της ώρας είναι σίγουρο ότι θα με στιγμάτιζαν για όλη μου τη ζωή. Είμαι βέβαιος επίσης πως κάνεις… μα κάνεις δεν θα με πιστεύει όταν τις διηγούμαι...

Βλέπεις είναι κι αυτή η έμφυτη τάση ψευδούς που με διακατέχει θέλοντας έτσι να κάνω πιο ενδιαφέρουσα την ανιαρή κατά τ' άλλα ζωή μου. Αυτή η υπερβολή που δεν μ αφήνει να δω τα πράγματα γύρω μου με ήρεμο μάτι.

Νομίζω ότι αυτή με οδήγησε σήμερα να κάνω το αδιανόητο.

Από τη στιγμή που συνάντησα τον Άγγελο εχτές το βράδυ στο μπαρ που συχνάζω στη Πραξιτέλους, δεν κατάφερα να βάλω τα πράγματα σε σειρά στο μυαλό μου.

Νομίζω ότι συγκεχυμένες σκέψεις και συναισθήματα με σαμποτάρισαν. Δεν έχω συναντήσει ποτέ κάποιον σ΄ αυτό το μαγαζί. Είναι τόσο καλά κρυμμένο που μου ταίριαξε σαν απάγκιο τα βράδια που ήθελα να κρυφτώ απ' όλους. Ίσως να 'ταν το πεπρωμένο που τον έφερε εχτές μπροστά μου. Δεν τον είχα καν προσέξει στο χώρο, έως τη στιγμή που με πλησίασε.

...τι έγινε, δεν μας μιλάς...

Με ξάφνιασε.

Είχα να τον δω από εκείνη τη φορά στη Θεσσαλονίκη, πάλι τυχαία. Πάνε περίπου 15 χρόνια. Δεν θα έλεγα ότι τον συμπαθούσα, μου ήταν αδιάφορος. Εκείνη τη φόρα είχε προτείνει να καθίσουμε κάπου και να τα πούμε. Είχε πληρώσει κιόλας, κίνηση δύσκολη για τον Άγγελο. Εχτές όμως κάποια αόρατη δύναμη τον έστειλε ως αγγελιαφόρο. Αφού ανταλλάξαμε κάμποσα άσχετα, 

...φαντάζομαι ξέρεις για την Ερηνούλα...  

Δεν περίμενα να μου πει ποτέ κάτι για αυτό το κορίτσι. Ίσως από σεβασμό μήπως φέρει στη επιφάνεια συναισθήματα που ήταν καλά κρυμμένα. Από ένστικτο ένιωσα ότι η μοίρα ετοιμαζόταν να μου φανερώσει το σκοπό της αποψινής τυχαίας συνάντησης

...Αύριο παντρεύεται, γι αυτό είμαι εδώ, ήρθα για τον γάμο.... 

Ένιωσα ξαφνικά ότι το κέντρο βάρους μου μετατοπίστηκε για ένα δευτερόλεπτο. Φυσικά και δεν το γνώριζα!!! Όσο εγώ κρυβόμουν σε μπαρ σαν κι αυτό η ζωή έξω κυλούσε. Η ζωή των άλλων και της... Ερηνούλας.

Το βούλωσα, δεν είπα λέξη. Ήπιαμε ένα ακόμη κι ευχόμουν να φύγει όσο πιο γρήγορα γινόταν. Αυτή τη φορά πλήρωσα εγώ. Άλλωστε ήταν υψηλό το τίμημα του μαντάτου που μου 'φερνε. Oι επόμενες ώρες κύλησαν σαν να μην τις έζησα. Κενό μνήμης. Μόνο το μήνυμα θυμάμαι που έφυγε από τα χέρια μου νωρίς το ξημέρωμα με παραλήπτη εκείνη.

''Την ώρα που θα συναντιέσαι με το πεπρωμένο σου, εγώ θα περιμένω το δικό μου στο Liber Animus...''   

Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν συνεπής σε ραντεβού, το ίδιο κι εκείνη... όμορφη... ντυμένη στα άσπρα, έμεινε να με κοιτά για ένα λεπτό...

Kι ύστερα έφυγε,

δεν την ξανά 'δα ποτέ. 

Συγγραφέας: Διονύσης Κακολύρης - Φοιτητής Tabula Rasa