"Το δικό μου φάντασμα" της Ευαγγελίας Βερνάρδου

Ποιο είναι το δικό μου φάντασμα; Πολύ καλή ερώτηση. Το έψαξα πολύ, όχι βέβαια ότι δεν το έβλεπα. Εκεί μπροστά στα μάτια μου ήταν πάντα. Πολλές φορές το άφηνα σε καταστολή, προσπαθώντας να μην αντιμετωπίσω τις συνέπειες. Έλα όμως που αυτές βγαίνανε στην επιφάνεια όσο κι αν προσπαθούσα να τις πνίξω. Αθάνατες ήταν οι άτιμες! Εκεί που νόμιζα ότι τους είχα ξεφύγει να τες ανανεωμένες και δυνατές. Παραιτήθηκα από την προσποίηση κι αποφάσισα να τις αντιμετωπίσω τώρα πιά.

Σας παρουσιάζω λοιπόν το αγαπημένο μου φαντασματάκι που είναι ο έρωτας. Ο έρωτας ο δυνατός, ο παθιασμένος, όχι η αγάπη. Απ’ αυτήν πήρα μεγάλες δόσεις τόσο από τους γονείς μου, όσο και από τους δασκάλους μου. Απόλαυσα την αποδοχή της πρωτιάς και την ζήλεια των συναγωνιστών μου. Όμως εκεί που πίστευα ότι είχα κατακτήσει την κορυφή και τίποτα δεν μπορούσε να με κουνήσει από ‘κει να σου το φάντασμα μου, ο έρωτας. Ήρθε στα 17 μου να με χτυπήσει αλύπητα , με αγγελική μορφή στο πρόσωπο ενός αγοριού, λίγο μεγαλύτερου από μένα και παρέα με τη ρομαντική διάθεση της νιότης το άφησα να με παρασύρει. Τα σάρωσε όλα. Έχασα τον ύπνο μου, παράτησα τα μαθήματα μου. Ξυπνούσα με την γλυκιά προσμονή της συνάντησης μαζί του και κοιμόμουνα με την αναμονή της άλλης μέρας. Σαν τυφώνας σάρωσε την ζωή  και την ψυχή μου. Και σαν τυφώνας άφησε τα συντρίμμια του και έφυγε. Πάνω στα χαλάσματα κάθισα κι έκλαψα. Καλωσόρισα την κατάθλιψη, την αποτυχία και το αβάσταχτο κενό. Ευτυχώς η δυστυχώς επανήλθε μετά από δύο χρόνια δριμύτερος. Κατέληξε σε γάμο κι ένα παιδί. Ξεχάστηκαν τα όνειρα για πανεπιστημιακή καριέρα που ήταν ο στόχος μου. Όμως όπως όλα τα μεγάλα πάθη δεν είχε καλή κατάληξη. Δεν είναι ταινία για να έχει happy end. Η δική του παθολογική ζήλεια κατέστρεψε και την τελευταία πιθανότητα συμβίωσης. Κατέληξα χωρισμένη, θλιμμένη και με ένα παιδί που όλη μου την ζωή μου τον έφερνε στη μνήμη.

Αγανακτισμένη έδιωξα το φάντασμα μου και προσπάθησα να φτιάξω τη ζωή μου όχι με την καρδιά, αλλά με την λογική. Τα κατάφερα για λίγο μπαίνοντας σ’ ένα γάμο βασισμένο στον θαυμασμό και την εκτίμηση. Όμως οι τοξικές συνέπειες της άρνησης αποδοχής του προβλήματος δεν με εγκατέλειψαν. Το στερητικό σύνδρομο μου δημιουργούσε καταθλίψεις. Και ο έρωτας όμως δεν με εγκατέλειψε. Ήρθε από κει που δεν τον περίμενα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά ναι με ξαναχτύπησε απροειδοποίητα. Ένα ακόμα χτύπημα με το ίδιο αποτέλεσμα.

Τα χρόνια πέρασαν. Ξέχασα το φάντασμα, αυτό όμως όχι. Μόνη και ταλαιπωρημένη από κακοτυχίες νόμιζα ότι είχα απαλλαγεί από την παρουσία του. Λάθος νόμιζα. Μετά από 23 χρόνια μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Παλιά ξεχασμένη αγάπη. Πιο δυνατή τώρα. Το πάλεψα, αρνήθηκα να συμμετάσχω. Η επιμονή όμως της άλλης πλευράς έκαμψε τις αντιστάσεις μου. Είχα όμως το βλέμμα στραμμένο προς την αποχώρηση. Προσπάθησα πολλές φορές να το αποφύγω, έκανα ηρωικές εξόδους, κάτι σαν την έξοδο του Μεσολογγίου η το χορό του Ζαλόγγου, αλλά εις μάτην. Ώσπου απόκαμα και παραδόθηκα. Τον καλωσόρισα και τον αγκάλιασα. Μου χρωστάει και του χρωστάω. Ελπίζω να μη μαζεύω πάλι τα κομμάτια μου. Αυτή τη φορά όμως είμαι προετοιμασμένη για πάν ενδεχόμενο. Αηδίες!! Όσο μπορεί κανείς να προετοιμαστεί για το θάνατο. Ας είναι! Πρέπει να αγαπήσω το φάντασμα μου, να το εξευμενίσω, να κάνω θυσία στο όνομα του, αν χρειαστεί και ελπίζω ότι αυτή τη φορά θα γίνουμε φίλοι μια και έχουμε περάσει μια ζωή μαζί.                         

 Συγγραφέας: Ευαγγελία Βερνάρδου - Σπουδάστρια Tabula Rasa