"Η φωνή" της Βικτώριας Τσακίρη

Δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά. Έβλεπα μόνο το κενό κι εμένα να χάνομαι στο άπειρο χωρίς γυρισμό. Κι αυτή η απόλυτη ησυχία που επικρατούσε με έκανε τα αισθανθώ τα νεύρα μου μέσα στο κρανίο μου να τεντώνονται σα να ‘ταν έτοιμα να σπάσουν. Κι όλο μου το σώμα πάλλονταν λες και είχε χυθεί μέσα του η καρδιά μου και το διέτρεχε από άκρη σ’ άκρη.

«Είναι κανείς εκεί!» άρχισα να φωνάζω πριν να με καταπιεί εντελώς ο αδίστακτος φόβος  μου. Σύντομα όμως δε μου ‘βγαινε η φωνή.  Θυμάμαι ότι προσπάθησα μια τελευταία φορά κι όταν κατάλαβα ότι από το στόμα μου έβγαινε μονάχα μια πνιχτή βαριά ανάσα, έπεσα στα γόνατα κι ύστερα έγειρα στο πλάι κι άρχισα να κλαίω. «Θα σταματήσω να υπάρχω!» ούρλιαζα μέσα μου και σπάραζα.

Κι όλα έμοιαζαν σα να περίμεναν εμένα να αντιδράσω. Να κάνω κάτι. Αυτό που έπρεπε. Να ανοίξω εκείνη τη ψυχρή  σιδερένια πόρτα που ορθωνόταν μπροστά μου και να πηδήξω στο κενό. Χίλια αόρατα μάτια καρφωμένα επάνω μου με έσπρωχναν να πέσω. Κι όσο αντιστεκόμουν τόσο πιο δυνατά πονούσε το μέσα μου. Ώσπου ξαφνικά ένιωσα τα χέρια μου να τρέμουν. Τα κοίταξα κι έτρεμαν σα τα ψάρια που σκάνε χωρίς το θαλασσινό νερό. Προσπάθησα να αγγίξω το πρόσωπό μου αλλά ήταν αδύνατον. Τα δυο μου χέρια είχαν παραλύσει τελείως.

Κι ο πανικός βρήκε το φόβο και έγιναν ένα ώσπου δεν ξεχώριζα τι αισθανόμουν. Κι όταν πια οι δυο τους με είχαν ακινητοποιήσει για τα καλά, τότε ήταν που άκουσα για πρώτη φορά τη Φωνή. Ήταν τόσο απαλή και ήρεμη. Αντρική ή γυναικεία δε θυμάμαι αν ήταν κι ούτε έχει σημασία καμιά. «Μπορείς!» μου είπε «Μπορείς! Πάντα μπορούσες!». Έκλεισα τα μάτια για να αισθανθώ  τη δύναμη της γαλήνης που άπλωνε μέσα μου η βεβαιότητα της ικανότητας. Τα χείλι μου τότε άρχισαν να σχηματίζουν αργά ένα ανεπαίσθητο, αχνό χαμόγελο.

Άνοιξα τα μάτια κι ήμουν μια άλλη. Πιάστηκα από το πόμολο της σιδερένιας πόρτας και σηκώθηκα με δυσκολία αφού ο φόβος είχε δηλητηριάσει και το σώμα μου μεταμορφώνοντάς το σε μια βαριά άμορφη μάζα. Κι όταν κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου άνοιξα την πόρτα με τόση αποφασιστικότητα όση ποτέ και πουθενά πριν δεν είχα καταφέρει να βρω στη ζωή μου. Έτσι απλά. Χαμογέλασα και πήδηξα στο κενό.

Τελικά  ότι έψαχνα κι ότι ποθούσα με περίμενε στην άλλη πλευρά του φόβου…

Συγγραφέας: Βικτώρια Τσακίρη - Σπουδάστρια Tabula Rasa