"Κοίτα μπροστά" της Ελένης Μπλιούμη, Μέρος Β

Συνέχεια από Μέρος Α

«Παρακαλώ δέστε τις ζώνες σας. Κλείστε τα τραπεζάκια μπροστά σας. Ετοιμαζόμαστε για προσγείωση…» ακούστηκε η φωνή και ταυτόχρονα ψηλά άναψε το φωτάκι της ζώνης, κάνοντας τον ανάλογο ήχο.

«Τι υπέροχο ταξίδι…θα ήταν ωραιότερο βέβαια χωρίς τις αναμνήσεις του πόνου» σκέφτηκε.

Σε λίγο η Κλειώ βρισκόταν στο πίσω δεξί κάθισμα ενός ταξί. Ο νεαρός ταξιτζής φαινόταν να μην είχε διάθεση για κουβέντα και η Κλειώ αφοσιώθηκε στις εικόνες που περνούσαν από μπροστά της κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Τη στιγμή εκείνη το ταξί περνούσε μπροστά από την εταιρεία που δούλευε. Μια τεράστια παλιά πινακίδα έγραφε τη λέξη ¨χρεοκοπία¨. Η Κλειώ πάγωσε. Όλα αυτά τα χρόνια δεν μάθαινε νέα για τον Τηλέμαχο, ούτε για την εταιρεία.

Μελαγχόλησε. Όταν σήκωσε και πάλι το κεφάλι της αφέθηκε να παρασυρθεί από τις ομορφιές της Αθήνας. Η Αθήνα είχε αλλάξει. Οι γρήγοροι ρυθμοί της Νέας Υόρκης ήρθαν και στην πατρίδα της. Οι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα κτίρια …όλα άλλαξαν μέσα σε είκοσι χρόνια.

Το ίδιο αλλαγμένη όμως είχε γυρίσει και η Κλειώ. Δεν ήταν πια η εύσωμη, συνεσταλμένη με το συντηρητικό ντύσιμο, η αδερφή της Εύας της κούκλας, άλλα ήταν μια κυρία με αυτοπεποίθηση, μία επιχειρηματίας με κοινωνική και οικονομική επιφάνεια, μία ψηλή και αδύνατη κυρία με κοντά μαύρα μαλλιά που ενέπνεε   σεβασμό.

Τα βλέμματα όλων γύρισαν και κοίταξαν την Κλειώ όταν εκείνη έπαιρνε τη βαλίτσα από τα χέρια του οδηγού. Ήταν σίγουρη ότι κανένας τους δεν την είχε αναγνωρίσει.

Η Κλειώ στάθηκε και κοίταξε προς το πατρικό της. Πολύς κόσμος ήταν μαζεμένος στο δρόμο. Όπως τότε, στην κηδεία του πατέρα της, την τελευταία μέρα πριν φύγει για την Αμερική.

Ζωντανές εικόνες τους παρελθόντος την κύκλωσαν και την έκαναν να κόψει το βηματισμό  της. Η εικόνα του πατέρα της μία μέρα πριν το θάνατό του, να βρίσκεται στο πάτωμα του σαλονιού και η Εύα με τον Τηλέμαχο αγκαλιασμένοι να τον κοιτούν, την αποδυνάμωσε. Λύγισε και ακούμπησε στο διπλανό κτίριο. Έβγαλε από την τσάντα της ένα μπουκαλάκι γυάλινο και το άνοιξε με γρήγορες κινήσεις. Το στρογγυλό λευκό χαπάκι θα την ηρεμούσε…

« Έμφραγμα» είχε πει τότε ο γιατρός για τον πατέρα της.

«Αχ, καημένε πατέρα, τι σου είχε γραμμένο η μοίρα σου να γευτείς. Πριν ένα χρόνο είχε δεχτεί την κατάσχεση της επιχείρησής του, η γυναίκα του μετά από αυτό είχε πέσει σε κατάθλιψη και τώρα ο αρραβωνιάρης της μιας σου κόρης αγκαλιά με την άλλη. Πόσα να αντέξει κι αυτή η καρδιά;».

Η Κλειώ έφτασε στην είσοδο του διαμερίσματος και χτύπησε το κουδούνι.

Μετά από είκοσι χρόνια οι δύο αδερφές συναντήθηκαν ξανά. Η Εύα έκανε ένα βήμα πίσω - από τύψεις, από τη λάμψη της Κλειώς; ποιος ξέρει- και κοιτώντας τη στα μάτια ψέλλισε μόνο ένα «Καλώς ήρθες αδερφή, πέρασε».

Η Εύα είχε παντρευτεί έναν πλούσιο άντρα πολύ μεγαλύτερό της και όταν εκείνος έφυγε από τη ζωή, εκείνη γύρισε στο πατρικό της, έμεινε με τη μητέρα της και στράφηκε σε αγαθοεργίες. Ίσως μ΄ αυτόν τον τρόπο ήθελε να εξιλεωθεί.

Καθώς η Κλειώ προχωρούσε στο εσωτερικό έβλεπε φωτογραφίες από το γάμο της Εύας και εντύπωση της έκανε η άλλοτε κοκέτα αδερφή της, τώρα να είναι ατημέλητη και με πολλά παραπανήσια κιλά. Τα μαλλιά της είχαν ασπρίσει και το πρόσωπό της ήταν μελαγχολικό και γεμάτο ρυτίδες…

Την επόμενη μέρα η Εύα ζήτησε από την αδερφή της να μιλήσουν, ενώ εκείνη έδειχνε να αποφεύγει να βρίσκονται μαζί στον ίδιο χώρο.

«Λυπάμαι που ο θάνατος της μητέρας μας σε ανάγκασε να έρθεις από τόσο μακριά. Ίσως όμως είναι ευκαιρία και για μένα να σου ζητήσω για μία ακόμη φορά ¨συγνώμη¨. Συγνώμη γι΄ αυτό που έκανα σε σένα, συγνώμη γι΄ αυτό που έκανα στον πατέρα. Η ζωή μου έδωσε πίσω τα χρωστούμενα και μάλιστα με υψηλό τόκο. Έμεινα μόνη, χωρίς οικογένεια και ο Κύριος με δεν αξίωσε να κάνω τη δική μου».

Η Κλειώ την κοίταξε ήρεμα, έκανε ένα νεύμα δείχνοντας έτσι ότι δέχτηκε τη συγγνώμη της και αποχώρησε από το δωμάτιο χωρίς να πει λέξη.

Μια νέα μέρα ξημέρωνε!

Η Κλειώ εγκατέλειψε την αδερφή της στα πλούτη και τις αναμνήσεις της και αφήνοντας πίσω της το παρελθόν, ξεκίνησε για την ανατολή της δικής της ζωής… 

Συγγραφέας: Ελένη Μπλιούμη - Σπουδάστρια Tabula Rasa