Μήπως ήρθε η ώρα να γράψεις τη δική σου ιστορία;

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2021

"Ακούσια απουσία" της Νάντιας Σταμούλη

  •  Αλέξανδρος 28 χρόνων, εργάζεται ως γραφίστας σε μια εταιρία. Πλέον εργάζεται από το σπίτι. Ζει μόνος του σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παγκράτι.
  • Κάτια 25 χρόνων. Σπουδάζει κλασσικό χορό. Ζει στο διπλανό διαμέρισμα από αυτό που ζει ο Αλέξανδρος.

Οι δύο τους δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Η σκηνή είναι χωρισμένη στην μέση με τοίχο.


Ώρα 12 το βράδυ. Στη μία πλευρά της σκηνής ο Αλέξανδρος. Έχει μόλις τελειώσει την δουλειά του. Σηκώνεται και γεμίζει ένα ποτήρι από το αγαπημένο του κόκκινο κρασί. Φοράει το μπουφάν του και βάζει στο λάπτοπ να παίζει το gnossienne no. 1. Κάθεται στον καναπέ αμίλητος και σκεπτικός. Από την άλλη πλευρά της σκηνής η Κάτια  που έχει βάλει ακριβώς το ίδιο κομμάτι να παίζει κάθεται στο πάτωμα θλιμμένη κρατώντας τις πουέντ της στα χέρια. Ξαφνικά η μουσική σταματάει.

Α: Τι σου έχει λείψει;

Κ: Τα χρώματα του ουρανού καθώς δύει ο ήλιος. Το πώς μπλέκεται το λευκό με το γαλάζιο και το ροζ.

Α: Τι άλλο;

Κ: Τα χαμόγελα των ανθρώπων.

Α: Μα μπορείς να τα δεις στα μάτια τους.

Κ: Όχι δεν μπορώ, δεν είναι το ίδιο. Αυτή η γραμμή στο κάτω μέρος του προσώπου, που όταν νιώθεις ευτυχία μετατρέπεται σε καμπύλη που κοιτάζει τον ουρανό, δεν φαίνεται στα μάτια. Απλά συμπληρώνει την κορνίζα της χαράς. Χωρίς αυτήν η κορνίζα είναι μισή.

Α: Νιώθεις;

Κ: Το κενό, ναι. Μα εσύ νιώθεις. Κρυώνεις;

Α: Όχι.

Κ: Γιατί φοράς μπουφάν;

Α: Έτσι.

Κ: Δεν θα μου πεις;

Α: Μου λείπει.

Κ: Τι;

Α: Η επαφή. Οποιαδήποτε.

Κ: Ναι αλλά γιατί φοράς μπουφάν αφού δεν κρυώνεις;

Α: Μου λείπει.

Κ: Τι;

Α: Μία αγκαλιά.

Κ: Και;

Α: Έτσι καλύπτω εγώ την αγκαλιά. Βάζω το μπουφάν πάνω από το γυμνό μου σώμα και με αυτόν τον τρόπο πείθομαι ότι κάποιος με αγγίζει.

Η Κάτια πηγαίνει προς τον τοίχο και ακουμπάει την παλάμη της.

Κ: Μου δίνεις το χέρι σου;


Ο Αλέξανδρος διστακτικά πάει προς τον τοίχο. Απλώνει το χέρι του και ακουμπάει τον τοίχο ακριβώς στο ίδιο σημείο που το ακουμπάει η Κάτια από την άλλη πλευρά.

Κ: Δώστο μου…. Παράξενο… Είναι κρύο και άκαμπτο. Είναι σαν..

Α: Γυαλί.

Απότομα φεύγουν και οι δύο από τον τοίχο.

Κ: Πνίγομαι.

Α: Μα αφού αναπνέεις κανονικά.

Κ: Όχι με αυτήν την έννοια. Είναι όπως… Όταν θες να προχωρήσεις και παρόλα τα βήματα εσύ βρίσκεσαι ακριβώς στο ίδιο σημείο. Και εσύ το βλέπεις, βλέπεις αμάξια να τρέχουν, βλέπεις τον ήλιο να δίνει την θέση του στο φεγγάρι. Και εσύ θες να τρέξεις να προλάβεις τις μέρες που περνούν και παρόλη την προσπάθεια σου… Είσαι ακριβώς στο ίδιο σημείο.

Α: Δεν σε καταλαβαίνω. Μα μπορείς να τρέξεις.

Κ: Πως να στο εξηγήσω…  Πες ότι είσαι σε έναν χώρο με πολλούς ανθρώπους. Και θες να τους μιλήσεις όμως κάποιος σου έχει κλέψει την φωνή. Και συ προσπαθείς μα κανένας δεν σε ακούει. Και προσπαθείς… Κάθε σου κύτταρο πασχίζει να φωνάξει, τόσο που στο τέλος νιώθεις εξαντλημένος από την προσπάθεια.

Α: Κατάλαβα. Όπως το όνειρο που βλέπω κάθε βράδυ.

Κ: Ποιο όνειρο;

Α: Είμαι λέει σε έναν βράχο όλα είναι τόσο ήρεμα, σχεδόν γαλήνια. Μετά έρχονται ένα ένα όλα τα άτομα που αγαπώ, και σαν να μην βλέπουν, πέφτουν ένα ένα κάτω από τον βράχο. Και ενώ προσπαθώ να φύγω από εκεί, για να τους πιάσω, να τους σώσω, δεν μπορώ και όσο και αν φωνάζω δεν με ακούνε. Ξυπνάω κάθε μέρα από αυτό το όνειρο.

Κ: Και;

Α: Θα μου περάσει. Όλα συνηθίζονται λένε.

Κ: Ποιοι το λένε;

Α: Εσύ σε ποιους προσπαθείς να φωνάξεις;

Κ: …

Α: Τί θα τους έλεγες αλήθεια;

Κ: Θέλω πίσω κάθε λεπτό κάθε μέρα που πέθανε ίδια με την προηγούμενη. Κάθε ιδέα και συναίσθημα ανείπωτο. Κάθε όνειρο που έπνιξα μέσα σε μια σιωπή, μα μέσα μου ούρλιαζε σαν άγριο ζώο. Κάθε φιλί, κάθε άγγιγμα τρυφερό που ήθελα να δώσω. Και αντί για αυτό έπιανα γυαλιά και μάτωνα. Θέλω πίσω την ζωή μου.

 

Συγγραφέας: Νάντια Σταμούλη - Σπουδάστρια Tabula Rasa


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου