"1243" του Νίκου Διαμαντόπουλου

Στα 18 μου έμαθα

Έμαθα ότι μπορώ να φέρω τη Λήθη

Μαζί μου.

Να τη σύρω και να την κροταλίζω

Πλάι στη Θλίψη.

Χάρη που κανείς δεν κατείχε στην οικογένεια.

Στα 20 έμαθα ότι ο πατέρας

Κατέχει την Ενόραση

Και η μάνα τη Διάθεση.

Μοναχογιός αισθάνθηκα

Για λίγο

Βλέπεις η αδερφή μου

Ποτίζει τους τοίχους,

Μαντρώνει τα στέμματα, κροταλίζει τα λείψανα

Και παίζει με τα πνεύματα

Και οι δυο μας αγαπήσαμε βάναυσα.

Μικροί πρίγκηπες και ποδοβολητά στο ταβάνι.

Γκρεμίζει

Και το 1/3 ξαναχτίζει

«Πιότερο καλό» φωνάζει.

Στα 20 και κάτι δες ότι τη Λήθη κάνω έμμονη ιδέα.

Σε ξέρω

Κι από χθες και δυο μητέρες πίσω.

Εμένα δεν ξέρω και βολεύομαι

Ανησυχώ.

Στα 20 και 2/3 με γυρεύουν ως αριθμό

Μα που να ‘ξέραν τ’ άστρα!

Εσύ όμως γνωρίζεις.

Αυτό ψάχνεις μαζί μου μόνος.

Αγνοώντας τον πληθυντικό αριθμό,

Γιατί μας τύφλωσε η νύχτα.

Κι ο ήλιος πολύ λάμπει ,

Λαθεμένα.

Μα που να ξέραμε τη ρίζα του φωτός;

Σαν πως να δεις τον χτύπο;

Και τρεμοπαίζω στον έναστρο ουρανό,

Θέση αρμόζουσα,

«Πατερά γύρνα πίσω»!

 

Συγγραφέας: Νίκος Διαμαντόπουλος - Σπουδαστής Tabula Rasa