"Αντέχεις να ανοίξεις την πόρτα;" της Στέλλας Κουκουριτάκη

Φόβος. Ίσως η πιο τρομακτική λέξη που υπάρχει αφού περιλαμβάνει όλα αυτά που κάνουν την καρδιά μας να χτυπά μανιωδώς, αυτά που μας ανατριχιάζουν, μας προκαλούν ουρλιαχτό, ιδρώτα και σκέψεις που ευχόμαστε να μην κάνουμε ποτέ ξανά.

Φόβος. Υπάρχει στο μυαλό όλων, δεν κάνει διακρίσεις, είναι δύσκολος και επίμονος αντίπαλος. Μπορεί να καταφέρεις να τον υποτάξεις για λίγο αλλά αν σε βρει σε μια αδύναμη στιγμή, θα υψωθεί πάλι μπροστά σου και θα σου κρύψει τον ήλιο

Αναρωτήθηκες, όμως, πως μπορείς να τον αιφνιδιάσεις; Να μην στέκεσαι  περιμένοντας για το πότε θα εμφανιστεί ξανά, αλλά να τρέξεις να τον αντιμετωπίσεις εσύ πρώτος. Σαν να είσαι σε ένα δωμάτιο και η μόνη έξοδος είναι μια σιδερένια πόρτα. Αλλά πίσω της υπάρχει και ο μεγαλύτερος σου φόβος. Θα άντεχες να ανοίξεις την πόρτα;

Ακούω τη φασαρία από την άλλη άκρη της πόρτας και θέλω να κλείσω τα αυτιά μου. Δεν θέλω να μαντέψω πόσοι άνθρωποι μπορεί να βρίσκονται λίγα μέτρα μακριά μου. Στη σκέψη ότι μας χωρίζει ένα σιδερένιο τείχος νιώθω καλύτερα, όμως, αργά ή γρήγορα πρέπει να κάνω την πρώτη κίνηση, να σπρώξω το βαρύ ρόπτρο και να βρεθώ μπροστά τους.

Κάπου είχα διαβάσει ότι σχεδόν 1% του πληθυσμού πάσχει από αγοραφοβία, με το μεγαλύτερο ποσοστό να είναι γυναίκες. Άραγε, αν ήμουν άντρας θα ήμουν ελεύθερη από αυτήν; Αν είχα άλλο φύλο θα ήμουν πιο άνετη να κυκλοφορώ ανάμεσα σε πολύ κόσμο, χωρίς να νιώθω να με «πνίγει» η παρουσία τους; Γιατί οι άντρες να ξεχωρίζουν σε αυτό από τις γυναίκες, άνθρωποι είναι και αυτοί. Προσπαθώ να έχω αυτό το σκεπτικό στο νου και να παίρνω δύναμη· δεν διαφέρω σε τίποτα από έναν άντρα και είμαι το ίδιο δυνατή.

Η παραπάνω σκέψη κρατάει για λίγα δευτερόλεπτα. Το συνονθύλευμα από τις συνομιλίες που έρχονται απ’ έξω με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Βάζω το αυτί μου στην πόρτα και προσπαθώ να καταλάβω πόσο κοντά ή μακριά ακούγονται οι ήχοι. Ίσως να είναι πολύ μακριά αλλά να φωνάζουν και για αυτό να ακούγονται σαν να είναι δίπλα μου. Ίσως, πάλι, να είναι ακριβώς έξω από την πόρτα και για αυτό να τους ακούω τόσο έντονα.

Απομακρύνομαι γρήγορα, τρέχω στην άλλη άκρη του δωματίου και κάθομαι κάτω. Δεν το
κουνάω, είναι ήσυχα και δεν με ενοχλεί κανείς εδώ. Αλλά, για πόσο θα μείνω; Η έξοδος είναι εκεί και εκεί υπάρχει ένα πλήθος αγνώστων. Άγνωστοι που μου δημιουργούν ανασφάλεια, αν αρχίζουν να σχολιάζουν τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου; Αν τυχόν με ρωτήσει κάποιος για μια οδό και δεν ξέρω να του απαντήσω, θα με θεωρήσει χαζή και ίσως σχολιάσει σε έναν φίλο του πως πέτυχε μια άσχετη στον δρόμο.

Νιώθω να φλέγομαι και έχει αρχίσει ένα βουητό στα αυτιά μου που υπερισχύει της φασαρίας που άκουγα τόση ώρα. Ευτυχώς είμαι καθιστή και μπορώ πιο εύκολα να διαχειριστώ τη ζαλάδα που ήρθε να μου κάνει παρέα. Κάνω αέρα στο πρόσωπο μου με το χέρι μου και προσπαθώ να αναπνέω κανονικά αλλά όσο μεγάλη ανάσα και αν πάρω, κόβεται στη μέση. Για λίγο έχω χάσει την αίσθηση του πού είμαι, το μυαλό μου έχει μουδιάσει και ενώ θέλω να φύγω, τα άκρα μου δεν υπακούν. Αλλά που να πάω; 

Κλείνω τα μάτια και συγκεντρώνομαι για να σκεφτώ κάτι όμορφο. Χαρούμενες στιγμές με την οικογένεια μου, την αγκαλιά του συντρόφου μου, τα αστεία που κάνω με την καλύτερη μου φίλη. Έχω βρεθεί ξανά σε αυτή τη θέση και όταν συνήλθα, περιέγραφα με αστείο τρόπο το τί πέρασα για να ξορκίσω τη φοβία μου, να υποκριθώ ότι η κρίση πανικού είναι μια υπερβολική αντίδραση.

Πρέπει να σκεφτώ λογικά, όσο δύσκολο και αν είναι Η λογική μου λέει πως δεν κινδυνεύω και αυτά όλα είναι στο μυαλό μου, αυτοί οι άνθρωποι εκεί έξω είναι όπως και εγώ, έχουν αντίστοιχες αδυναμίες και ο καθένας έχει έναν δαίμονα να νικήσει.

Όλα τα ωραία που με κάνουν να νιώθω καλύτερα βρίσκονται στην άλλη πλευρά.

Με αποφασιστικό τρόπο σηκώνομαι και πλησιάζω τη σιδερένια πόρτα. Για άλλη μια φορά κατάφερα να νικήσω αυτή τη μάχη.

Μέχρι την επόμενη…

 

Συγγραφέας: Στέλλα Κουκουριτάκη - Σπουδάστρια Tabula Rasa