“ Ένα δέντρο που ήθελε να ζήσει” της Ανθής Κουλουσούσα

Μόλις με ξύπνησε το πρωινό δροσερό αεράκι και αντικρίζω τον ήλιο που 'χει ξεκινήσει την
ανοδική του πορεία στον ουρανό. Η αλήθεια είναι ότι χθες το βράδυ δεν κοιμήθηκα πολύ. Εκτός του ότι είναι η εποχή που ρίχνω το φύλλωμά μου -έχω την ατυχία να είμαι φυλλοβόλο-, δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι εξαιτίας του εκνευριστικού αέρα· συνεχώς μου ψιθύριζε απειλές, που μου πάγωναν τον κορμό.

Όσο περνάει ο καιρός, οι φόνοι στο δάσος συνεχώς αυξάνονται κι ανάμεσα στα δέντρα επικρατεί νευρικότητα. Προχθές αργά το βράδυ ακούγαμε πάλι τα τσεκούρια να χτυπούν για αρκετή ώρα και το πρωί έμαθα ότι σκότωσαν τον παιδικό μου φίλο, τον Προύνο. Μια καστανιά πιο κάτω μου 'πε πως τον έδεσαν πρώτα, τον τεμάχισαν και ύστερα τον φόρτωσαν σ’ ένα κάρο μαζί με άλλους κορμούς.

Χθες το απόγευμα, μόλις μαθεύτηκε η είδηση, όλα τα δέντρα αναστατώθηκαν και πυρετός συζητήσεων φούντωσε. Όλο αυτό το σούσουρο, που στα ανθρώπινα αυτιά ακούγεται ως θρόισμα, απλώθηκε σε όλο το δάσος, από τα έλατα στην πιο ψηλή κορυφή μέχρι τους πιο χαμηλούς θάμνους στην πεδιάδα. Ξαφνικά με ένα απότομο ξέσπασμα του ανέμου όλα τα δέντρα σωπάσαμε και τα λόγια του γερο-πλάτανου από την απέναντι πλαγιά ακούστηκαν σε όλους μας ξεκάθαρα.

«Αγαπημένοι μου φίλοι, η αλήθεια είναι ότι αυτές τις ημέρες όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες των πιο άγριων και βάναυσων εγκλημάτων εναντίον μας με αυτουργούς τους ανθρώπους. Δεν σας κρύβω τον προβληματισμό και την ανησυχία μου για όλη αυτή την κατάσταση. Όχι για τον εαυτό μου αλλά για όλους εσάς που σας γνωρίζω από τόσο δα δεντράκια. Θέλω να με ακούσετε όλοι πολύ προσεκτικά.

Έχω έρθει σε συμφωνία με κάποια στοιχεία της φύσης ούτως ώστε τις επόμενες ημέρες να έχουμε πολύ δυνατές βροχές. Με αυτόν τον τρόπο θα πετύχουμε δύο πράγματα: πρώτον, θα κοπεί η γέφυρα στον πίσω λόφο που μας ενώνει με τους ανθρώπους και, δεύτερον, θα φουσκώσει το ποτάμι στα νότια της πεδιάδας εμποδίζοντας την πρόσβαση των ανθρώπων στις βάρκες».

Τα δέντρα ξαφνικά αναθάρρησαν και ένα «ζήτω» ακούστηκε από μία μικρή φτελιά. Εγώ όμως αναρωτιόμουν για πόσο διάστημα θα κρατούσε όλη αυτή η απομόνωση.

Σα να άκουσε τη σκέψη μου, ο γερο-πλάτανος συνέχισε.

«Η αποκοπή αυτή από τους ανθρώπους δυστυχώς δεν θα κρατήσει για πολύ. Όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου οι άνθρωποι μου έχουν αποδείξει ότι πάντα βρίσκουν τρόπο να ξεπερνούν τα όποια εμπόδια και να καταφέρνουν τον τελικό τους στόχο. Γι’ αυτόν τον λόγο θα παρακαλέσω όλους σας, μόλις σταματήσουν οι πρώτες βροχές, να κουνήσετε τις ρίζες σας προς τον λόφο μου. Αυτό θα γίνεται για τις επόμενες τρεις ημέρες, οπότε, όταν θα βρέχει δυνατά, θα έχετε διαστήματα ξεκούρασης, ενώ, όταν θα σταματάει η βροχή, θα μετακινείτε τις ρίζες σας. Το χώμα θα είναι ιδιαίτερα μαλακό και ακόμα και τα πιο μεγάλα δέντρα, όπως εγώ, θα μπορούν να μετακινηθούν.

Θα χρειαστεί προσπάθεια, αλλά, πιστέψτε με, μόλις έρθετε στον λόφο και περάσουμε από την πίσω μεριά, δεν θα ξαναδούμε άνθρωπο μπροστά μας. Οι πιο παλιοί θα γνωρίζουν ότι κανένας άνθρωπος δεν πλησιάζει την πίσω πλευρά, τόσο δύσβατη που είναι. Οι βροχές θα ξεκινήσουν σύντομα, οπότε σας θέλω όλους έτοιμους. Αποφασιστικότητα, επιμονή και υπομονή εύχομαι σε όλους. Σίγουρα η ηρεμία αλλά και η θέα στην πανέμορφη λίμνη θα μας αποζημιώσουν».

Τότε ξαφνικά ο αέρας κόπασε και μια ηρεμία απλώθηκε σε όλο το δάσος.

Αύριο είναι η μεγάλη μέρα. Ξεκινούν οι βροχές. Δεν μπορώ να ηρεμήσω γιατί σκέφτομαι όσα μας είπε ο πλάτανος χθες. Πρέπει να κάνω προσπάθειες για να ξεκολλήσω από 'δω προτού τα τσεκούρια ηχήσουν και για μένα. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά εγώ θέλω να ζήσω. Θα κάνω την επανάστασή μου πριν να είναι πολύ αργά. Ήδη τις τελευταίες ώρες έχω αρχίσει να κουνάω τις ρίζες μου και να κάνω σιγά σιγά μικρά βηματάκια. Νιώθω πως θα τα καταφέρω…

Συγγραφέας: Ανθή Κουλουσούσα - Σπουδάστρια Tabula Rasa