«Η μοναξιά της εποχής» της Αντωνίας Μπορμπουδάκη

Εν έτει 2023, με μια καθημερινότητα σκληρή ενίοτε ανελέητη, με την αγοραστική δύναμη των περισσότερων από εμάς να συρρικνώνεται λόγω της ολοένα συνεχόμενης ακρίβειας, με τον covid να έχει έρθει επιμένοντας να μείνει έχοντας φέρει νέα δεδομένα στην καθημερινότητά μας, με την εσωτερική πάλη να μας κατατρώει τα σωθικά αν αυτή θα είναι η ζωή μας, το μέλλον μας και τα νέα δεδομένα που θα πρέπει να αποδεχτούμε, έχει αυξηθεί η τάση ανεύρεσης ψυχολόγου για να μας βοηθήσει  να τα βρούμε με την ψυχή μας.

Οι ώρες περνάνε στην καρέκλα του, οι κουβέντες ελευθερώνονται, οι μέρες κυλάνε.

Προσπαθεί να καταλάβει μέσω των πληροφοριών που εμείς του δίνουμε πόση ζημιά έχει γίνει, αν ο τρόπος χειρισμού από πλευράς μας  ήταν σωστός, αν αυτά που κουβαλάμε είναι σοβαρότερα από αυτά που αντιμετωπίζουμε και με ποιες ρίζες του παρελθόντος μας συνδέονται και γενικότερα να δομήσει άποψη ώστε να μπορέσει να καθαρίσει το δικό μας μονοπάτι δίνοντάς μας τη σωστή κατεύθυνση σύμφωνα με τα λεγόμενά μας ή καλύτερα, με αυτά που δε θέλουμε να ομολογήσουμε και  πολύ περισσότερο εννοούμε. Δύσκολο το έργο το δικό του αλλά και το δικό μας εξίσου. Και στο τέλος ο παρονομαστής είναι μέσες άκρες κοινός: όρια για την δική  μας  προστασία, σύνορα, να εκφράζουμε τις ανάγκες μας, να παίρνουμε αποστάσεις από τους ανθρώπους ή τα γεγονότα που είναι δύσκολα για εμάς ώστε να μπορέσουμε να  τα αντιμετωπίσουμε, να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί!

Και στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη να αναρωτηθώ ουρλιάζοντας: O ανθρώπινος παράγοντας; Η ηθική υποχρέωση; Η συνείδηση; Η βοήθεια; Η δοτικότητα; Η υποστήριξη; Η συντροφικότητα; Ο αλτρουισμός ;Δύσκολες λέξεις που μπορεί και να ακούγονται σαν άγκυρες ή βαρίδια. Βεβαίως και το  να είμαστε καλά μέσα μας πρέπει να είναι πρωταρχικός σκοπός όλων μας και βεβαίως οι καταστάσεις δεν είναι ιδανικές. Ωστόσο, θα πρέπει τόσο εμείς όσο και οι γύρω μας να αντιλαμβάνονται ότι όταν κάτι παγώνει  έστω και προσωρινά είτε είναι ανθρώπινη σχέση είτε φιλία είτε καριέρα είτε ό,τι δεν υπάρχει τίποτα που να προδιαγραφει ότι όταν θα  ξαναπιάσουμε αυτό το κάτι από εκεί που το αφήσαμε, θα είναι το ίδιο..

Η απόσταση συνήθως φέρνει απόσταση. Ήδη η καθημερινότητα είναι μεγάλος άρπαγας και χάνονται κατά τη διαδρομή της πολύτιμες πληροφορίες, αλλά πάντα ίσχυε ότι αν θες να πας κάπου  γρήγορα πήγαινε μόνος, αν θες να πας μακριά πήγαινε με παρέα.

Αυτό δεν είμαστε οι άνθρωποι τελικά; Το σύνολο των αντιθέσεών μας! όπως έλεγε και ο Τουλούζ Λοτρέκ. Δια της τριβής παράγεται θερμότις και για αυτό τα ψηφιδωτά απαρτίζονται από μικρά ,  διαφορετικά κομμάτια και συνθέτουν  ένα  έργο τέχνης. Το να παίρνουμε απόσταση από όλα κ από όλους είναι το ευκο κομμάτι της ίασης ή της θεραπείας, ωστόσο χάνεται η πρόκληση άρα τι στο καλό; Μοναχός σου χόρευε κ όσο θέλεις πηδά; Αρνούμαι να ενστερνιστω αυτό το ρητό!

Διαπροσωπικές σχέσεις, επαφή, επικοινωνία, διάθεση, ενδιαφέρον, σκέψη, νοιάξιμο μας διαχωρίζουν από τα ζωα. Πώς μπορούμε να λεγόμαστ όταν δεν θέλουμε να ε άνθρωποι όταν αδιαφορούμε για τους γύρω μας προστατεύοντας εμάς αμιγώς; Όταν τα θέλουμε όλα δικά μας είτε με τη μορφή κατανόησης, είτε σεβασμού, είτε παραχωρησης, είτε ανοχής, είτε υπομονής κ φυσικά ούτε λόγος για ανταπόδοση, για αναγνώριση, για ένα έμπρακτο ευχαριστώ αφού στα λόγια όλοι είμαστε γενναιόδωροι κ στις πράξεις γινόμαστε μετρημένοι;

Μήπως κάτι έχει παραφραστεί στη διαδρομή; Και πώς οι σχέσεις των ανθρώπων επαναπροσδιορίζονται μετά το διάλειμμα; Και πού είναι όλα αυτά που βιώσαμε μαζί στη διαδρομή; Γιατί να κρίνεται ο ενθουσιασμός καταπιεστικός ή ruling sogn ενώ ουσιαστικά είναι υπερβάλλω ζήλος; Σκληρός ο κόσμος των ενηλίκων, γεμάτος αποφάσεις, διλήμματα και διαχείριση και δεν είναι αποδεκτό το αλουστράριστο  «τέρμα» και «πολύ». Χρειάζεται πλαίσιο και όριο αλλιώς είναι πολύ κοντά στο να χαρακτηριστεί τοξικό.

Και έτσι, έφτασε η παγωνιά και η μοναξιά. Ο καθένας ταλαιπωρείται με τους παιδικούς και ενήλικες δαίμονές του, παλεύει να διαχειριστεί τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης αν δεν είναι από κάποια καλή κάστα για να έχει το αξεσουάρ που ονομάζεται χρήμα, και στον ελεύθερο χρόνο από τις υποχρεώσεις του και εφόσον είναι αποδεκτός από τους γύρω του, μπορεί να κάνει και κάποιο παρεάκι καθώς ενδεχομένως η παρέα να έχει εκλείψει ως έννοια και ως συνθήκη χρόνια από τη ζωή του.

Πάντα πίστευα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις παρόλο που οι άνθρωποι απογοητεύουμε και απογοητευόμαστε αφού είμαστε ατελείς και κάνουμε λάθη,  είναι πολύ σημαντικές. Οι διπλοί κόμποι αντέχουν περισσότερο από τους μονούς. Κάτι μου λέει μέσα μου ότι έχουμε ακόμη χρόνο. Μην εγκαταλείπουμε τον ανθρώπινο παράγοντα,  την αλληλεπίδραση, τον ενθουσιασμό, τη διάθεση για εξέλιξη, την παρότρυνση ή ακόμη κ την έμπνευση που μπορούν να μας δώσουν απλόχερα οι άλλοι άνθρωποι.

Και βεβαίως να πάρουμε βοήθεια για να διαχειριστούμε με τον κατάλληλο τρόπο αυτά που μας συμβαίνουν αφού δεν υπάρχει ο ιδανικός τρόπος, αλλά να εξετάζουμε τα λεγόμενα των θεραπευτών μας και να μην καταλήγουμε να γίνουμε ατομιστές ή εγωιστές. Είμαστε μέρος μιας μεγαλύτερης εικόνας. Όλοι εμείς. Πάν μέτρον άριστον. Με μέτρο ο εαυτός μας με μέτρο και οι άλλοι, η τήρηση των ισορροπιών πάντα νομίζω ότι ήταν πάντα η μεγαλύτερη πρόκληση για το ανθρώπινο είδος.

 

Συγγγραφέας: Αντωνία Μπορμπουδάκη – Σπουδάστρια Tabula Rasa