Βρέχει στον δρόμο και στις ψυχές μας.
Οι σταγόνες γίνονται κύματα, αρώματα και νότες από ξεχασμένες μελωδίες.
Και μετά εσύ...
Βγαίνεις πριν από το ξημέρωμα του κόσμου σαν μια σκιά.
Κι οι σταγόνες απλώνονται παντού
και χορεύουν τους χαμένους εκείνους σκοπούς μιας έναστρης θάλασσας.
Έναν χορό ματαιωμένων ονείρων.
Μια στιγμή σ' εκείνο το μπαλκόνι πάνω από την ολόφωτη πόλη,
την ντυμένη με γέλια και ήχους μιας άλλης ζωής.
Τι όμορφα ήταν.
Κι έτσι ξυπνάει ο νόστος και το βαθύ
παράπονο αυτές τις ήσυχες νύχτες στην ακροθαλασσιά.
Με παίρνει μακριά.
Πετάω σχεδόν...
Βάζω πλώρη γι' άλλους ουρανούς κι άλλα ταξίδια.
Ταξίδια γλυκά που τα χαϊδεύει απαλά ένας ήλιος και εκείνος ο πόνος.
Κι αυτή η βροχή δεν λέει να σταματήσει...
Συγγραφέας: Άννα Ζηλάκου – Σπουδάστρια Taboula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου