“Λάκης ο ταψάκης” της Δήμητρας Γραμμένου

Μια φορά και έναν καιρό σε μια κουζίνα εστιατορίου ζούσε ο Λάκης ο ταψάκης, ένα κεραμικό ταψί. Ήταν πολύ ευτυχισμένος στο βασίλειο του. Μέσα του οι σεφ βάζανε τα πιο υπέροχα υλικά και όταν ψηνόταν πάνω του, έβγαιναν τα πιο γευστικά φαγητά. Δεν ήταν τυχαίο που το εστιατόριο είχε αστέρια michelin. Αυτή η ικανότητα του Λάκη να ψήνει ομοιόμορφα χωρίς καμένες περιοχές, τους είχε βγάλει ασπροπρόσωπους. Ήταν πολύ περήφανος ο Λάκης για όσα είχε καταφέρει στην κουζίνα, στο βασίλειο του όπως συνήθιζε να λέει. Είχε το σεβασμό όλων των σκευών της κουζίνας και ένιωθε πολύ περήφανος.

Το εστιατόριο έγινε διάσημο χάρη στον Λάκη και έρχονταν απ’ όλο τον κόσμο να γευθούν τα φαγητά που έψηνε. Μια μέρα όμως αρρώστησε ο σεφ που τον εμπιστευόταν και το πρόσεχε και αναγκάστηκαν να πάρουν άλλον σεφ να μαγειρέψει. Αμέσως κατάλαβε ο Λάκης ο ταψάκης ότι ο καινούργιος σεφ δεν έχει εμπειρία από κεραμικά ταψιά αλλά δεν είχε επιλογή. Έπρεπε να ψήσει όλα όσα του ζητούσαν. Από το άγχος του όμως τα χέρια του σεφ έτρεμαν και σε μια άτυχη στιγμή ο Λάκης γλιστράει από τα χέρια του και ραγίζει σε 2 σημεία.

Αχ πόσο πόνεσε! Ένιωσε την καρδιά του να ραγίζει και αυτή. Πάει η όμορφη και λεία επιφάνεια του. Τώρα πώς θα φορούσε το καπέλο του –καπάκι;

Ο σεφ στεναχωρήθηκε πολύ αλλά δεν ήθελε να βρει τον μπελά του. Κοίταξε δεξιά αριστερά να δει αν πρόσεξε κανείς το πέσιμο του ταψιού. Ευτυχώς είχαν όλοι τους δουλειά και δεν τον πρόσεξε κανείς. Τον μάζεψε, τον έπλυνε και τον έβαλε μέσα στην τσάντα του. Ο Λάκης άρχισε να κλαίει. Πρώτη φορά θα έφευγε από την κουζίνα, το βασίλειο του. Καλά τον είχε καταλάβει αυτό τον σεφ. Που θα τον πήγαινε τώρα; Και που είχε πάει το καπέλο του;

Πέρασαν ώρες πολλές, ούτε ξέρει πόσες, όταν αποφάσισε να τον βγάλει από την τσάντα του. Όταν αντίκρυσε το φως ο Λάκης έκλεισε τα μάτια του από πόσο δυνατό ήταν. Μόλις συνήθισε λίγο, κατάλαβε ότι βρισκόταν σ’ ένα εργαστήριο κεραμικών σκευών. Για λίγο ο Λάκης ξέχασε για πιο λόγο βρισκόταν εκεί. Είδε καινούργια ταψιά, πιάτα και ποτήρια και ενθουσιάστηκε. Αισθάνθηκε αμέσως άσχημα που είχε χάσει την γυαλάδα του από τα πολλά ψησίματα. Θυμήθηκε τα ραγίσματα στο σώμα του και μια ελπίδα γεννήθηκε ότι θα ξαναγινόταν όπως πριν. Ο γιατρός των κεραμικών όμως που τον εξέτασε προσεκτικά, έβγαλε την διάγνωση: Δεν μπορούσε να ξαναγίνει όπως πριν.

Για δεύτερη φορά ο Λάκης κατάλαβε ότι δεν θα ξανά επέστρεφε στην κουζίνα του, στο βασίλειο του. Εκεί που είχε τους φίλους του και τις αναμνήσεις του. Τι θα απογινόταν τώρα;

Ο σεφ  έφυγε από το εργαστήριο χάνοντας κάθε ελπίδα για το ταψί. Στον δρόμο αποφάσισε να το πάρει σπίτι του. Όλο και κάποια χρησιμότητα θα του έβρισκε. Όταν έφτασαν στο σπίτι του σεφ τον άφησε πάνω στην μικρή κουζίνα.

"Πω πω πόσο μικρή κουζίνα!" ,ήταν η πρώτη σκέψη που έκανε ο Λάκης. Μέσα στο επόμενο μισάωρο είχε προλάβει να γνωριστεί με όλους. Το κλίμα της μικρής κουζίνας ήταν πολύ καλό. Δεν υπήρχε το άγχος για πολλά πιάτα, απαιτητικά και νόστιμα. Εδώ όλα γινόταν με ηρεμία και μουσική. Μουσική; Ναι μουσική. Ο σεφ όποτε μαγείρευε τραγουδούσε και έβαζε τραγούδια στο ραδιόφωνο. Πόσο διαφορετικά ήταν! Η ποσότητα που μαγείρεψε ο Λάκης μέσα σε μια εβδομάδα αντιστοιχούσε σε μια μόνο ημέρα στην άλλη κουζίνα. Άσε που μαγείρευε χωρίς το καπάκι και ένιωθε μια ελευθερία κινήσεων και μυρωδιών.

Τελικά τα ραγίσματα του βγήκαν σε καλό. Βρήκε ένα σπιτικό. Άλλα φαγητά μαγειρεύτηκαν στο εσωτερικό του. Θα επέστρεφε άραγε ξανά στην κουζίνα του εστιατορίου και στους φίλους του;

 

Συγγραφέας: Δήμητρα Γραμμένου – Σπουδάστρια Tabula Rasa