Ξύπνησα αχάραγα
όπως κάθε μέρα σίγουρη πως με περίμενε άλλη μια κουραστική μέρα στη δουλειά.
Μόλις ξημέρωσε κι όμως ανυπομονούσα να έρθει το βράδυ για να επιστρέψω στο
σπίτι και ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, να απολαύσω τη συνέχεια από ένα καινούριο
μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγους μήνες και έγινε αμέσως best seller. Ανυπομονούσα να μάθω τη συνέχεια. Μέχρι τότε όμως έπρεπε
να περάσω άλλη μια μέρα εργαζόμενη στη μικρή βιοτεχνία ρούχων στην νότια άκρη
της πόλης, για να συνεισφέρω οικονομικά στην οικογένειά μου που τα έβγαζε
δύσκολα πέρα. 
Η Άννα
ξύπνησε από τις φωνές. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε προς το παράθυρο. Ένα
απαλό χρυσαφί φως τρύπωνε από τις σκούρες γρίλιες και έβαφε με φωτεινές σκιές τον
απέναντι τοίχο. Είχε ήδη ξημερώσει. Ήταν Κυριακή όμως οι γονείς της ήταν ξύπνιοι
από ώρα και ετοιμάζονταν για τις δουλειές τους. Και μάλωναν. Όπως πάντα. Η Άννα
έκλεισε με το μαξιλάρι τα αυτιά της. Δεν άντεχε να ακούει πια. Τουλάχιστον
κάποτε μάλωναν μόνο το βράδυ, πίσω από την κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Τώρα δεν κοιμούνταν πια στο ίδιο κρεββάτι και δεν υπήρχε ώρα που να βρίσκονταν μαζί
και να μην σκότωνε με τα λόγια του ο ένας τον άλλον. Μόνο όταν καταλάβαιναν ότι
εκείνη ήταν στον ίδιο χώρο, σταματούσαν. Αν το καταλάβαιναν βέβαια. Συνήθως
ήταν πολύ απασχολημένοι να μεγαλώνουν το κενό ανάμεσά τους. Έσκαβαν με μανία,
και πετούσαν μεγάλες φτυαριές προσβολών, ανεκπλήρωτων προσδοκιών και προδομένων
ονείρων, ο ένας στον άλλον. Κάποτε έμπλεκαν και την ίδια στο παιχνίδι. «Μόνο για το παιδί μένω» ή «Αν δεν ήταν το
παιδί δε θα σε ανεχόμουν ούτε στιγμή». Πόσο πόνο ένιωθε τότε. Δύο άνθρωποι
δυστυχισμένοι εξαιτίας της. Αυτή έφταιγε για όλα. Αν δεν υπήρχε εκείνη δε θα
υπέφεραν έτσι.
Το εργαστήρι δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Πηγή, κυκλοφόρησαν το τέταρτο πολυσυγγραφικό βιβλίο με τίτλο: "Μπου Ξελευθερία!", από τους σπουδαστές: Δήμητρα
Αθενάκη, Αθανασία Αλεξανδρίδη, Αλεξάνδρα Ανδριάδη, Ιωάννα Αποστολάκου,
Θάνος Αργυρίου, Παναγιώτης Αχείμαστος, Κωνσταντίνα Βασιλείου, Κική
Γεωργαλλή, Ειρήνη Δεμέστιχα, Δανάη Δημητρακοπούλου, Ιωάννα Καϊάφα,
Στρατονίκη Καλφοπούλου, Πανωραία Κανελλοπούλου, Αρετή Καραμπά,
Κωνσταντίνος Καρτσακάλης, Χριστίνα Κωνσταντουδάκη, Χαρίκλεια Μπηκέ,
Ελένη Μπλιούμη, Μαρία Μποτέα, Αθηνά Ντόκα, Γεωργία Ντάουερ Σακά,
Αναστασία Παπά, Άννα Παπαδάκη, Νεφέλη Παπαντωνοπούλου, Μαρία Πηδιά,
Παναγιώτα Σιπέτα, Χριστίνα Στεφανίδου, Κατερίνα Τσιρλή, Δέσποινα Φίλιου, Σοφία Χριστοφή.
Εχτές
το βράδυ ήρθε στον ύπνο μου η γιαγιά μου. Όπως κάθε φορά το όνειρο ήταν τόσο
όμορφο, τόσο γλυκό, τόσο προστατευτικό. «Σοφία
μου» άκουσα τη φωνή της με γλύκα, «δε θα φύγω αν δε μου πεις τρεις ευχές σου
κορίτσι μου. Τρεις ευχές που θα ήθελες για τη ζωή σου». «Αλήθεια
γιαγιά;» η φωνή μου βγήκε με συγκίνηση
και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα που την ξαναέβλεπα. Δε μου απάντησε και άρχισε να απομακρύνεται.
Φοβήθηκα μην τυχόν και φύγει μακριά και δε με ακούσει γι αυτό τις είπα γρήγορα,
κοφτά, μα καθόλου απερίσκεπτα. «Για όλη
την οικογένεια γιαγιά, για μια ζωή.
Υγεία. Τύχη. Όχι φτώχια και μιζέρια.» Ξύπνησα ταραγμένη.
Δε θέλεις να με δεις, το ξέρω. Γι’ αυτό το λόγο θα συνεχίσω να φωνάζω. Οι
άλλοι φταίνε γι’ αυτά που σου συμβαίνουν. Μη καταπιέζεις το βίαιο κομμάτι σου.
Ξέσπασε. Φώναξε και χτύπησε. Δεν αγαπάς όλους τους ανθρώπους. Ναι. Θέλεις να
κάνεις πολύ κακό στο συνάδελφο από τη δουλειά που σε προσέβαλλε. Καν’ το. Μη το
καταπιέζεις. Μα και φυσικά δε σου αξίζει, αυτή η ζωή. Οι γονείς σου θα πεθάνουν
και τα παιδιά σου θα σε εγκαταλείψουν. Ο έρωτας της ζωής σου θα γίνει ο έρωτας
κάποιας άλλης. Θα μείνεις μόνη. Ο γείτονας σου είναι άθλιος και οφείλεις να τον
μειώνεις κάθε μέρα. Κάποιος σε κυνηγάει, να σου κάνει κακό. Τρέξε. Θα σε πιάσει
και θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις άσχημα και βίαια.
Η χαρά
της Αγγελίνας ήταν τέτοια ώστε δεν κατάλαβε πότε το σπίτι και ο καταπράσινος
κήπος τους είχε γεμίσει με κόσμο. Σε λίγο θα έσβηνε τα δώδεκα ροζ κεράκια της
και θα διασκέδαζε με φίλους και συγγενείς, κάτω από το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι.
