"Η σκιά" της Γεωργίας Μαυρουδάκη

Δε θέλεις να με δεις, το ξέρω.  Γι’ αυτό το λόγο θα συνεχίσω να φωνάζω. Οι άλλοι φταίνε γι’ αυτά που σου συμβαίνουν. Μη καταπιέζεις το βίαιο κομμάτι σου. Ξέσπασε. Φώναξε και χτύπησε. Δεν αγαπάς όλους τους ανθρώπους. Ναι. Θέλεις να κάνεις πολύ κακό στο συνάδελφο από τη δουλειά που σε προσέβαλλε. Καν’ το. Μη το καταπιέζεις. Μα και φυσικά δε σου αξίζει, αυτή η ζωή. Οι γονείς σου θα πεθάνουν και τα παιδιά σου θα σε εγκαταλείψουν. Ο έρωτας της ζωής σου θα γίνει ο έρωτας κάποιας άλλης. Θα μείνεις μόνη. Ο γείτονας σου είναι άθλιος και οφείλεις να τον μειώνεις κάθε μέρα. Κάποιος σε κυνηγάει, να σου κάνει κακό. Τρέξε. Θα σε πιάσει και θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις άσχημα και βίαια.

Κοίτα με. Δε με βλέπεις. Μόνο με ακούς. Εγώ θα συνεχίσω να μιλάω. Θα συνεχίσω, ώσπου να με δεις. Μέχρι να με νιώσεις. Μέχρι να με αποδεχτείς. Δε θέλω το κακό σου. Όμως εσύ με τρέφεις καθημερινά κι έχω γίνει πιο σκοτεινή και πιο παχιά. Κάθε μέρα προβάλλομαι στη ζωή σου σε κάθε σου σκέψη, σχέση και κατάσταση. Κάθε στιγμή σε σαμποτάρω κι εσύ δε με βλέπεις. Δε με αναγνωρίζεις και μόνο ακούς. Με ακούς και με σπρώχνεις πίσω στο σκοτάδι. Μακάρι να μπορούσες να με δεις. Να με αποδεχτείς. Μακάρι να ήξερες πόσο καλό θα σου έκανε λίγη παρέα μαζί μου. Χωρίς απόσταση, χωρίς παρεμβολές και διαστρεβλώσεις.

Αυτό που κάνεις είναι επικίνδυνο. Στο λέω να το ξέρεις. Όσο πιο βαθιά με σπρώχνεις στο σκοτάδι, τόσο πιο δυνατή γίνομαι. Θα φτάσω στο σημείο να έχω τη δική μου ζωή και δε θα σου αρέσει. Τότε θα γίνω πιο βίαιη και πιο σκοτεινή. Δε θα μπορείς να με δεις, ούτε να με κρύψεις. Θα αναλάβω τα ηνία της ζωής σου και θα τρέχεις να κρυφτείς, όμως δε θα προλαβαίνεις γιατί πάντα θα σε φτάνω. Εγώ σε ξέρω τόσο καλά, μα εσύ όχι. Δε με αναγνωρίζεις και δε με ξέρεις.

Είσαι κακιά. Πολύ κακιά. Είσαι μοχθηρή και ζηλιάρα. Δες το. Θέλεις τα πάντα και δεν έχεις τίποτα. Κι αυτό σε τρώει, σε φθείρει. Γίνεσαι μνησίκακη και αναζητάς εκδίκηση. Τη θέλεις πολύ την εκδίκηση. Είναι γλυκιά και ζουμερή. Παρ’ την, σε προκαλώ. Κάνε κακό, χωρίς να διστάζεις. Όχι μη δίνεις απλόχερα. Πάρε πίσω όσα έδωσες. Κανείς δε το εκτιμά. Πρέπει να επιβιώσεις. Εγώ, εγώ, εγώ… Ναι. Εσύ είσαι. Εσύ. Όχι.  Μη με σπρώχνεις πάλι στο σκοτάδι. Χόρτασα. Ρίξε μου λίγο φως. Σε εκλιπαρώ. Μη με αφήνεις να γίνω επικίνδυνη. Δε το θέλω. Άκουσε τι έχω να σου πω, χωρίς να κοιτάς από την άλλη. Κάτσε λίγο μαζί μου και απόλαυσε το σκοτάδι. Μετά από λίγη ώρα, το συνηθίζεις και δεν είναι πλέον τόσο τρομακτικό. Είναι το ίδιο όμορφο με το φως. Εγώ μπορεί να το χόρτασα, όμως εσύ ούτε το έχεις γευτεί.

Λες ότι θέλεις να είσαι ολοκληρωμένη. Πως μπορεί να συμβεί αυτό αν με σπρώχνεις στο σκοτάδι; Είμαι κι εγώ κομμάτι σου και χρειάζομαι την προσοχή σου. Κοίταξε με λοιπόν και μη με διώχνεις. Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο σου. Να τον μεταμορφώσουμε, να τον μετουσιώσουμε. Αγάπησε με. Ρίξε μου λίγο φως κι αφέσου. Μαζί μπορούμε να ολοκληρωθούμε. Να γίνουμε ένα «ολόκληρο», κι όχι πολλά «μισά» όπως είμαστε τώρα. Κάνε επιτέλους αυτή τη βουτιά στο σκοτάδι σου και μη φοβάσαι. Εγώ θα σε προστατεύσω, όπως έκανα πάντα. Καν’ το. Καν’ το τώρα. 

Συγγραφέας: Γεωργία Μαυρουδάκη - Σπουδάστρια Tabula Rasa