"Η σκιά" της Ελευθερίας Παγιάτη

Τράβηξε την κουρτίνα προς τα δεξιά για να βλέπει καλύτερα, ήταν περασμένες 11:00μμ, είχε τα φώτα όλα σβηστά, περίμενε όλη την ημέρα για αυτή τη στιγμή. Η ζωή της είχε αποκτήσει νόημα ξανά,  είχε κάτι να περιμένει, κάτι να ονειρεύεται. Είχε ζήσει πολλές περιπέτειες όταν ήταν νέα. Ήταν γοητευτική, όμορφη, όλοι την πρόσεχαν, της έταζαν, την παρακαλούσαν. Εκείνη το απολάμβανε, ήταν το επίκεντρο της προσοχής, είχε χρόνια να νιώσει αυτό το συναίσθημα. Είχε γεράσει πια, κανείς δεν την επιθυμούσε. Το πρόσωπο της είχε γεμίσει ρυτίδες, τα μαλλιά της κάτασπρα, το μόνο που είχε μείνει ίδιο ήταν τα μάτια της. Δυο κάρβουνα ανάμενα στο λευκό της πρόσωπο. Στα μάτια της καθρεφτίζονταν όλη της η ζωή, το θέατρο, οι παραστάσεις, οι θαυμαστές. Μια ζωή έντονη, γεμάτη, πλούσια.  

Δεν έκανε ποτέ οικογένεια, ήταν πάντα φευγάτη. Δεν μπορούσε να μείνει στο πλευρό κανενός. Ήθελε να είναι ελεύθερη, δεν της άρεσαν οι δεσμεύσεις, οι περιορισμοί. Ήταν μια γυναίκα που ήθελε να είναι μόνη. Είναι μια γυναίκα που είναι τόσο μόνη, κανείς δεν την επισκέπτεται πια. Οι φίλοι της και οι συνάδελφοι της σκόρπισαν, κάποιοι καθηλωμένοι στα σπίτια τους με προβλήματα υγείας, άλλοι πέρασαν στην αιωνιότητα σαν αστέρια που έδυσαν. Εκείνη ήταν ακόμα καλά στην υγεία της. Είχε διάθεση να ζήσει, να διασκεδάσει και γιατί όχι να ερωτευτεί! Στα 80 της χρόνια θυμόταν ακόμα πως είναι ο έρωτας, δεν τον είχε ξεχάσει. Τον έψαχνε. Ήθελε να ζήσει μια περιπέτεια ακόμα. Να θυμηθεί πως είναι να είσαι ερωτευμένος.  

Εκείνος γύριζε στο σπίτι πάντοτε αργά, δούλευε πολλές ώρες και έφευγε νωρίς το πρωί. Ήταν η ώρα που τον έβλεπε κάθε βράδυ να παρκάρει το αυτοκίνητο του, να βγαίνει κρατώντας την δερμάτινη τσάντα του, ψηλός με γκρίζα μαλλιά, η φιγούρα του της προκαλούσε αναστάτωση. Ήταν ο τύπος του άντρα που την γοήτευε! Ο τύπος του άντρα που κάποτε είχε αγαπήσει. Πάνε πολλά χρόνια από τότε, της θύμιζε εκείνον, έναν υπέροχο άντρα που γνώρισε. Το είχε ερωτευτεί αμέσως και εκείνος το ίδιο. Είχαν μια όμορφη σχέση μέχρι που εκείνος δέχτηκε μια πρόταση να εργαστεί σε ένα νοσοκομείο στην Αμερική. Ήταν γιατρός, από τους καλύτερους, έφυγε, δεν τον ξαναείδε ποτέ, δεν άκουσε ποτέ τίποτα για εκείνον. Ήταν ο μόνος που ίσος μπορούσε να μείνει μαζί του. Δεν τον ακολούθησε ακόμα και όταν εκείνος έπεσε στα γόνατα και την παρακάλεσε. Και τώρα ξαφνικά, συνάντησε κάποιον που του μοιάζει. Το μόνο που ξέρει για αυτόν είναι ότι έχει ένα διθέσιο αυτοκίνητο, δεν γνωρίζει τίποτα άλλο. Πολλές φορές προσπαθεί να μαντέψει τι δουλειά κάνει, αναρωτιέται ποιο θα μπορούσε να είναι το όνομα του, πως να είναι η ζωή του.  

Θα μπορούσε να τον πλησιάσει και να του μιλήσει. Να μάθει τα πάντα για εκείνον, όμως δεν το έκανε. Φοβόταν ότι μπορούσε να προδοθεί, ότι θα καταλάβαινε πως αισθανόταν για εκείνον και θα γελούσε μαζί της. Μια κυρία στην ηλικία της ερωτευμένη με έναν άντρα σαν αυτόν.  Δεν την ένοιαζε όμως, της άρεσε που δεν ήξερε τίποτα γιατί έτσι ήταν πιο συναρπαστικό. Μπορούσε να του αλλάζει ονόματα και επαγγέλματα και να τον φαντασιώνεται κάθε φορά και διαφορετικό. Αυτό της έδινε ευχαρίστηση, την κρατούσε ζωντανή. Η κάθε μέρα που περνούσε ήταν σημαντική εξαιτίας του.  

Εκείνος δεν την είχε προσέξει ποτέ, άλλωστε ήταν μόνο μια σκιά στο παράθυρο, τι θα μπορούσε να του τραβήξει την προσοχή; Ήταν απλώς μια μεγάλη κυρία που έμενε απέναντι. Μόνη της, χωρίς συγγενείς και παιδιά. Μια κυρία του σινεμά και του θεάτρου που δεν είχε την τύχη να συναντήσει έστω και τυχαία, ούτε  για μια φορά. 

Εκείνη λοιπόν η μεγάλη κυρία, ένιωθε απέραντη ευγνωμοσύνη απέναντι στο σύμπαν λόγω της ύπαρξης αυτού του άντρα. Παρόλα αυτά δεν προσδοκούσε καμία συνάντηση μαζί του. Το αντίθετο, ήθελε να είναι θεατής, να τον βλέπει από απόσταση. Να νιώθει ασφαλής πίσω από τα τζάμια της. Να σκηνοθετεί και να παίζει σε μια φανταστική ιστορία μέσα στο μυαλό της μαζί του. Ήταν η έμπνευσή της, ο συμπρωταγωνιστής της και εραστής της.

Συγγραφέας: Ελευθερία Παγιάτη - Σπουδάστρια Tabula Rasa