"Η καλλονή" της Ευαγγελίας Πέτρογλου

Κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, ζούσε στο Λος Άντζελες η δεσποινίς Ιλέιν Μπιούτυ. Η εν λόγω δεσποινίς, πάντα καλοβαλμένη και κοκέτα, έφερε από τα νεανικά της χρόνια τη φήμη της σπάνιας καλλονής. Άλλωστε και όσο ήταν ακόμα νέα άλλαξε ως και το επώνυμο της για να αποδώσει το μέγεθος της ομορφιάς με την οποία ο Πανάγαθος την είχε προικίσει.
Αν και φαινόταν να δέχεται με ταπεινότητα τα κομπλιμέντα των κυρίων, μέσα της κορδωνόταν γιατί καμιά άλλη δεν μπορούσε να τη συναγωνιστεί. Ναι, καλά καταλάβατε. Η Ιλέιν Μπιούτυ ήταν τόσο ναρκισσίστρια και ανταγωνιστική με τις άλλες γυναίκες στα νιάτα της που καμιά άλλη κοπέλα δεν της μιλούσε και δεν της έκανε παρέα.

Φυσικά, αυτό την Ιλέιν δεν την πείραζε. Η συντροφιά και τα φλερτ των αντρών αρκούσαν για να κάνουν την καρδιά της να σκιρτά και την αυτοεικόνα της να απογειώνεται. Να πούμε βέβαια σε αυτό το σημείο για να μην παρεξηγήσει ο αγαπητός αναγνώστης την ηρωίδα μας ότι η Ιλέιν ποτέ δεν ενέδιδε στις πονηρές προτάσεις των νεαρών αντρών. Άλλωστε και παρ’όλη την ομορφιά της, παρέμενε ένα θεοσεβούμενο κορίτσι που ντυνόταν σεμνά, που πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία και που καθόταν μεταξύ των γονιών της στο πρώτο στασίδι για να μην χάνει λέξη από τα κηρύγματα του Πάστορα Τζέιμς.

Όλα αυτά καλά κρατούσαν μέχρι που γνώρισε τον γοητευτικό Μαρκ Σάβατζ. Ψηλός, μελαχρινός και γεροδεμένος, με ένα σκληρό βλέμμα και ένα τσιγάρο προς τη δεξιά μεριά των σαρκωδών χειλιών του, ο Μαρκ ήρθε στο Λος Άντζελες ως κατασκευαστής της σιδηροδρομικής γραμμής. Μεμιάς κατέκτησε τις καρδιές των νεαρών κοριτσιών των οποίων οι φαντασιώσεις οργίαζαν κάθε βράδυ μετά τη νυχτερινή προσευχή. Και φυσικά δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η αγαπητή μας Ιλέιν. Η λαχτάρα της άπειρης καρδιάς της ήταν τόσο δυνατή που υπερκέρασε κάθε δισταγμό της. Και σε αυτό συνέβαλλε το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Μαρκ Σάβατζ σε κάθε ευκαιρία που παρουσιαζόταν κάρφωνε το αρρενωπό του βλέμμα στα αθώα μάτια της και της υποσχόταν τον Παράδεισο. Έτσι, η Ιλέιν Μπιουτυ άρχισε να αραιώνει τις εμφανίσεις της στην Εκκλησία καθώς οι παραδεισένιες υποσχέσεις του προσφιλή της Πάστορα δεν συγκρίνονταν με αυτές του έμπειρου Μαρκ. Μέσα σε λίγες μέρες, η άλλοτε ψηλομύτα, ναρκισσίστρια και ταυτόχρονα θεοσεβούμενη κοπέλα μετατράπηκε σε ένα ερωτευμένο κοριτσόπουλο του οποίου η διάθεση επηρεαζόταν άμεσα και αμετάκλητα από την ανταπόκριση του εραστή της, Μαρκ. Καλά διαβάσατε. Ο γόης Μαρκ κατάφερε να διακορεύσει εντός ολίγων ημερών μετά την πρώτη τους συνάντηση την αγαθή Ιλέιν αφού φυσικά έπραξε ό,τι θα έπραττε κάθε αξιοπρεπής άντρας: της έταξε γάμο. Έτσι, η νεαρή Ιλέιν χαιρόταν τον έρωτα τους και γευόταν πράγματα που ουδέποτε μπορούσε να φανταστεί ότι υπήρχαν. Μόνο στη σκέψη του ανδρισμού του Μαρκ ένιωθε τα μέλη της να μουδιάζουν και τη σκέψη της να χάνεται στην ανείπωτη γλύκα που της χάριζε ο εραστής της.

Έτσι, ο καιρός περνούσε. Και μαζί με αυτόν, αποπερατώθηκε και ο σιδηρόδρομος. Το τελευταίο διάστημα πριν την ολοκλήρωση του έργου, η Ιλέιν Μπιούτυ έβλεπε μια μεταστροφή στη συμπεριφορά του εραστή της. Κλεινόταν στον εαυτό του, προφασιζόταν δικαιολογίες να μη βρεθούν και φυσικά απέφευγε να συναντήσει τον πατέρα της για να τη ζητήσει και επίσημα σε γάμο. Η ψυχή της κοπέλας είχε γεμίσει από μαύρα απειλητικά σύννεφα και κλεινόταν ολοένα και περισσότερο στον εαυτό της. Τα μόνα ψήγματα χαράς ήταν οι αραιές συναντήσεις της με τον αγαπημένο της, των οποίων η διάρκεια είχε αισθητά μειωθεί. Ώσπου μια αποφράδα για την Ιλέιν μέρα κατέφθασε ένα ραβασάκι στα χέρια της, το οποίο έλεγε τα εξής:

«Αγαπημένη μου Ιλέιν,

Όταν θα λάβεις στα χέρια σου αυτό το γράμμα, εγώ θα είμαι μακριά. Μην με αναζητήσεις ποτέ. Δεν μπόρεσα να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων γιατί η ψυχή μου ήταν πάντα αδέσμευτη και ελεύθερη. Σε πόθησα όσο καμιά άλλη γυναίκα στη ζωή μου. Αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ. Είσαι το πιο όμορφο και σπάνιο πλάσμα που έχω γνωρίσει. Συνέχισε τη ζωή σου, βρες κάποιον άλλον αντάξιο σου να σου δώσει όλα όσα εγώ δεν μπόρεσα.

Με αγάπη,

Μαρκ Σάβατζ»

Η Ιλέιν Μπιούτυ λιποθύμησε με το που τα μάτια της διέτρεξαν τις γραμμές του γράμματος. Επί είκοσι συναπτά εικοσιτετράωρα κλείστηκε στο δωμάτιο της και δεν ανταποκρινόταν σε καμιά από τις εκκλήσεις των γονιών της. Ώσπου μια ανοιξιάτικη Κυριακή ντύθηκε με το πιο σεμνό από τα φορέματα της για να μεταβεί στην εκκλησία, να πάρει τη θέση της στο στασίδι ανάμεσα στους γονείς της και να ακούσει το κήρυγμα του Πάστορα Τζέημς για τη σημασία της σωματικής αγνότητας. Όταν βγήκε από το ναό, στο μέτωπο της είχαν ήδη σχηματιστεί δύο οριζόντιες γραμμές ενδεικτικές της σοβαρότητας της θεματολογίας του κηρύγματος. Η Ιλέιν Μπιούτυ το είχε πάρει απόφαση. Δεν θα παντρευόταν ποτέ, δεν θα άφηνε ποτέ κανέναν να ακουμπήσει το κορμί της. Για αυτήν ο έρωτας ήταν κάτι το βδελυρό. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να στρέψει το βλέμμα της προς έναν απροσδιόριστο ήχο. Και τότε αντίκρυσε ένα απερίγραπτο πλέον για αυτή θέαμα. Δύο σκυλιά, δύο κτήνη, το ένα καβάλα πάνω στο άλλο! Στο θέαμα αυτό η Ιλέιν Μπιούτυ άρχισε να τσιρίζει, να χτυπιέται σαν να την είχαν καταλάβει οι μύριοι δαίμονες από την Κόλαση.

«Σατανάδες, σατανάδες, κτήνη από την Κόλαση, φύγετε από εδώ!! Εδώ είναι ο Οίκος του Θεού και εσείς τον μολύνετε!» είπε και κατέρρευσε. Ώρες αργότερα και αφού συνήλθε, ζήτησε να μιλήσει με τον Πάστορα Τζέημς. Του έβαλε να της υποσχεθεί ότι θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να αποτρέψει τέτοιου είδους θεάματα «για να μην εκπορνευτεί το πνεύμα των δεσποινίδων που εισέρχονται μετά τιμιότητος στον ιερό ναό». Αφού ο Πάστορας κατάφερε να ξεπεράσει την αρχική του έκπληξη, της απάντησε καταφατικά. Από τότε η αιώνια δεσποινίς Ιλέιν Μπιούτυ μπορούσε να διαβαίνει ήσυχη τον χώρο που οδηγούσε προς το ναό αφού πλέον είχε τεθεί σε ισχύ ο νόμος που απαγόρευε τους σκύλους να ζευγαρώνουν σε ακτίνα πεντακοσίων μέτρων από την Εκκλησία. Οι παραβάτες θα διώκονταν ποινικά και η δεσποινίς Ιλέιν θα πρωτοστατούσε σε αυτό.

Συγγραφέας:  Ευαγγελία Πέτρογλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa