"Με λένε Ελπίδα" της Χριστίνας Δημογιώργη

Άλλη μια μέρα μοναξιάς που σε σκέφτομαι συνέχεια. Δυο κουβέντες έχω κρατήσει. Σαγαπώ και θα μου λείψεις. Οι μέρες περνάνε, 15 καλημέρες και 15 καληνύχτες έχω μετρήσει. Ποιός ξέρει πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Κάθε μέρα περιμένουμε να πάει η ώρα 6 για να ακούσουμε κάτι ευχάριστο. 

Το έχω... Πήγα μια βόλτα. Ξέρεις μέχρι τον κήπο της κυρίας Δέσποινας. Έχει φύγει. Έχει πάει στο νησί με τον άντρα της. Τα λουλούδια έχουν μαραθεί. Αυτά τα λουλούδια για τα οποία σου μιλάω κάθε άνοιξη. Που μοσχοβολάνε και φωτίζουν όλη τη γειτονιά. Είχε σβήσει η ζωντάνια τους. Το πιο λαμπερό μέρος της μικρής μας κοινότητας ήταν θλιβερό και έρημο όπως όλη η πόλη. Ξαφνικά είδα ένα γιασεμί. Μόνο αυτό είχε επιβιώσει. Το πότισα. Το είδα πιο ζωντανό. Άρχισα να του μιλάω. Δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Χάρηκε και αυτό που με είδε.

ΓΙΑΣΕΜΙ: Πως σε λένε;

ΕΓΩ: Χριστίνα εσένα;

ΓΙΑΣΕΜΙ: Ελπίδα

Έδωσα νερό στην Ελπίδα και αυτή με τη σειρά της θα βοηθούσε να αποκατασταθεί όλος ο κήπος.

ΕΛΠΙΔΑ: Ευχαριστώ για το νερό.Ο κόσμος έχει σταματήσει να πιστεύει σε μένα,δε με παρατηρεί,όλοι τη καμμένη γη βλέπουν

ΕΓΩ: Τίποτα,θα σου δίνω νερό κάθε μέρα μέχρι να γίνουν όλα όπως πριν ώστε να το δει και ο κόσμος. Να πειστούν όλοι οτι θα ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Υπόσχομαι να μη σε προδώσω.

Συγγραφέας: Χρίστίνα Δημογιώργη - Σπουδάστρια Tabula Rasa