"Θέλω να ζήσω" της Μαρίας Γκέγκε

Το σούρουπο με βρήκε, να κάθομαι στο πεζούλι της Aγίας Παρασκευής ψηλά στο Ορτάρι.

Φυσούσε και το κρύο πολύ. Πότε πότε έμπαινα μέσα στο ξωκλήσι, για να ζεστάνω τα χέρια μου στην φλόγα των κεριών που είχα ανάψει και ξανά έξω.
Είχα τη αίσθηση πως βρισκόμουν σε ένα ανοιχτό θέατρο και παρακολουθούσα μια εξαιρετική παράσταση. Μια μοναδική παραγωγή όπου ο κάθε συντελεστής, γνώριζε καλά πως έπρεπε να υλοποιήσει στο έπακρο, το όραμα του σκηνοθέτη του. Καθώς η αυλαία ανέβαινε κεντημένη από χιλιάδες φωτεινά αστέρια, ένα από αυτά ξεχώριζε! Τόσο λαμπρό σαν προβολέας, ήταν ο Αποσπερίτης! Ένα μοναχικό αστέρι που κρατούσε αποστάσεις από τα άλλα αστέρια. Ένιωσα την μοναξιά του και σκέφτηκα να του κάνω συντρόφια. Το κοιτούσα ώρα… μέχρι που με ξάφνιασε η αηδόνα, καθώς άρχισε να κλαίει μελωδικά για τον άδικο χαμό του παιδιού της, καθισμένη πάνω σε μια κουμαριά εκεί κοντά. Για λίγο, ώσπου ξάφνου τη είδα να χάνεται μέσα στην αγκαλιά της ρεματιάς για να αποκοιμηθεί.

Συνέχιζα να κάθομαι στο πεζούλι, παρόλο που το κρύο με έτσουζε. Ήθελα να μείνω μέχρι να πέσει η αυλαία. Ήθελα να μείνω μέχρι το τελευταίο βέλασμα και κουδούνισμα των προβάτων, πριν μπουν στην στάνη. Μέχρι που ο ίσκιος του βουνού ζωγραφίσει τον ορίζοντα, με τα πλέον σκούρα χρώματα. Μέχρι που και το τελευταίο λουλουδάκι κλείσει μέσα του όλη την ομορφιά και το άρωμά του, μέχρι το επόμενο πρωί. Μέχρι που η θάλασσα γίνει ένα με τον ορίζοντα και δεν θα ξεχωρίζει. Μέχρι να επικρατήσει απόλυτη ησυχία και μια θεϊκή γαλήνη να απλωθεί παντού.

Όταν όλα έχουν μπει σε τάξη και ασφάλεια, τότε εγώ ο μοναδικός θεατής αυτής της παράστασης, θα σηκωθώ για να χειροκροτήσω και να συγχαρώ τον Παραγωγό και όλους τους συντελεστές της. Τότε και μόνο τότε, θα αρχίσω να κατηφορίζω τον χωματόδρομο. Περπατώντας ήσυχα στις άκρες των δακτύλων των ποδιών μου, δίχως να ενοχλήσω την φύση που θα αναπαύεται μέχρι το πρωί, για να ξυπνήσει και να μας χαρίσει και πάλι τα υπέροχα δώρα της.

Σεβασμός λοιπόν! Η φύση είναι εκεί για μας. Η φύση μας αγαπά και μας σέβεται. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν και εμείς με τις πράξεις μας, για ένα καλύτερο κόσμο, ελεύθερο, ειρηνικό, δίκαιο, αξιοπρεπή, συνεπή, ασφαλή, ένα κόσμο με αγάπη δίχως κακίες, εγωισμούς και εμπάθειες. Και τότε κανένας ιός δεν θα μπορέσει να μας πλησιάσει. Καμία απαγόρευση, καμία καραντίνα , κανένας φόβος, καμία κινούμενη άμμος δεν θα καταφέρει να μας καταπιεί. Και όλα αυτά τα μικρά και υπέροχα, αυτά τα θαύματα που ζούμε γίνουν απαγορευτικά. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, μια στιγμή και τα πάντα αλλάζουν. Ας προσέξουμε!

Μπαίνοντας στο σπίτι, επικρατούσε νεκρική σιγή. Που είναι όλοι σκέφτηκα... όχι δεν την θέλω αυτή την ησυχία... εγώ αλλιώς είχα μάθει... με τα παιδιά μου, με τα εγγόνια μου, με τους συγγενείς και φίλους μου... τους θέλω εδώ... να τους δω να τους νιώσω δίπλα μου, να τους αγγίξω να τους αγκαλιάσω, να τους φιλήσω, να τους μαλώσω, να τους φωνάξω και να μου φωνάξουν, να νευριάσω και να νευριάσουν, να γελάσουμε και να κλάψουμε μαζί, να φάμε και να πιούμε μαζί, να γιορτάσουμε και να χαρούμε μαζί, να κουραστώ για αυτούς, φτιάχνοντάς τους καλούδια... φτάνει να είμαστε μαζί. Με τα πάνω μας, με τα κάτω μας, με τα υπέρ και τα κατά μας, με τις παραξενιές μας, με όλα αυτά που συνθέτουν τον χαρακτήρα του καθενός μας. Είμαστε άνθρωποι ναι... έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Αγαπιόμαστε, βοηθιόμαστε... θέλω να ζήσουμε… θέλω να ζήσω…

Συγγραφέας: Μαρία Γκέγκε - απόφοιτη σπουδάστρια Tabula Rasa