"Το χειροκρότημα" της Εύας Κουλιαρίδου

Η Σοφία είναι είκοσι πέντε ετών και μόλις έχει κληρονομήσει ένα νεοκλασικό σπίτι από την γιαγιά της, με μεγάλη ιστορία. Το σπίτι κάποτε είχε αρπάξει φωτιά κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες από τους πρώτους κάτοικους, αναπαλαιώθηκε και πέρασε στην κατοχή της γιαγιάς της Σοφίας αλλά δεν κατοικήθηκε ποτέ από τότε.

Η Σοφία είναι φοιτήτρια στο ωδείο και πολύ καλή στο βιολί. Καθημερινώς κάνει πρόβες. Παράλληλα με τις σπουδές της προσπαθεί να σουλουπώσει και το σπίτι που κληρονόμησε. Τα καταστραμμένα ξύλινα δάπεδα και την φαγωμένη από σαράκι σκάλα. Τα πάντα τρίζουν ακόμα και αν δεν περπατάει πάνω σε αυτά η Σοφία.

Είναι έντεκα το βράδυ και η Σοφία παίζει δυνατά το βιολί της στην μεγάλη σάλα. Δερμάτινα καθίσματα και ένα πέτρινο τζάκι, εκείνη δίπλα από την βελούδινη πολυθρόνα να δίνει ένα ρεσιτάλ. Μόλις τελειώνει το κομμάτι της ακούγεται ένα χειροκρότημα. Η Σοφία γυρνάει αλλά δεν βλέπει κανένα. «Θα το φαντάστηκα...» σκέφτηκε αλλά το χειροκρότημα το ακολούθησε και ένα γέλιο.

Την επόμενη μέρα βρήκε το σαλόνι και την κουζίνα αναστατωμένα, πιάτα σπασμένα και πράγματα πεσμένα. Η Σοφία άρχισε να πανικοβάλλεται αλλά απλά συμμάζεψε και αποχώρησε για την δουλεία της.

Το βράδυ εκεί που κοιμόταν άκουσε κλάμα κοριτσιού, πετάχτηκε από το κρεβάτι της και περπάτησε στο ξύλινο χολ του πάνω ορόφου. Το κλάμα σε κάθε βήμα γινόταν όλο και πιο ζωντανό όσο πλησίαζε σε μία από τις κρεβατοκάμαρες, ώσπου η πόρτα έκλεισε μ’ έναν δυνατό γδούπο και η Σοφία τραντάχτηκε ολόκληρη. Ευθύς άναψε όλα τα φώτα και φώναξε ποιος είναι εκεί αλλά δεν πήρε καμιά απάντηση, Ένιωσε ένα κρύο αεράκι να τις χαϊδεύει το δέρμα, το κορμί της μυρμήγκιασε.

Τότε ακούστηκε μια φωνή, «Σώσε με» και η Σοφία έψαχνε να βρει από που ακουγόταν. Η νύχτα διαδέχτηκε το ξημέρωμα και το πρωινό, όπου την βρήκε ξάγρυπνη πάνω στην βελούδινη πολυθρόνα και πανικόβλητη.

Η Σοφία δεν ξέρει σε ποιον να μιλήσει και τι να του πει, ότι ακούει φωνές; Αυτά είναι αστεία για μικρά παιδιά. Θα φταίει το παλιό σπίτι, τα πράγματα που τρίζουν, το πάτωμα, τα παράθυρα, όλα αυτά σκέφτηκε μπορούν να «φτιάχνουν» ήχους σκεφτόταν ξανά και ξανά.

Μέχρι αυτό το βράδυ έψαχνε λογική εξήγηση, ώσπου στο δωμάτιό της είδε την φιγούρα από ένα κοριτσάκι να κλαίει γοερά δίπλα της, πάνω στο κρεβάτι. Η Σοφία άσπρισε από τον πανικό, το κοριτσάκι και την κοίταξε, το πρόσωπο ήταν παραμορφωμένο, καμένο. Η Σοφία ούρλιαξε και ευθύς ακούστηκαν από το σαλόνι κάτω πράγματα να εκσφενδονίζονται. Το κοριτσάκι πήρε τα δάκτυλά της και τα ακούμπησε στο στόμα της, δίνοντας της το νόημα να κάνει ησυχία.

Η Σοφία απλά πετάχτηκε από το κρεβάτι και βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο τότε ένιωσε μια δύναμη να την αρπάζει από το μπράτσο και έπειτα κάποιο αόρατο χέρι να της σφίγγει το λαιμό, το κοριτσάκι να κλαίει και η Σοφία να πνίγεται. Αυτή η αόρατη δύναμη πετάει την Σοφία από τις σκάλες αλλά στέκεται τυχερή με λίγους μώλωπες. Τρέχει, προσπαθεί να βγει έξω από το σπίτι αλλά μια δύναμη της κλείνει την πόρτα. Παραπατάει και το κοριτσάκι φωνάζει «Σώσε με...ελευθέρωσέ με»

Η Σοφία καταφέρνει να κλειστεί στο υπόγειο και στο κελάρι. Ακούγονται δυνατοί χτύποι στην πόρτα, κάποιος προσπαθεί να μπει. Το κοριτσάκι εμφανίζεται δίπλα της και της μιλάει, «Δεν πρέπει να φοβάσαι εμένα αλλά τον πατέρα μου. Αυτόν πρέπει να τον διώξουμε.»

«Πώς;» απαντάει σαστισμένη η Σοφία.

«Παίξε μουσική μπροστά στο καθρέφτη.»

Η Σοφία σταματάει να βλέπει την μικρή και αποφασίζει να ξανά ανέβει πάνω. Αρπάζει το βιολί

της και ξετυλίγει τον καινούργιο καθρέφτη που είχε αγοράσει. Ο προηγούμενος ένα βράδυ έσπασε σε χίλια κομμάτια. Η Σοφία άρχισε να παίζει πάθος. Μια σκιά ερχόταν καταπάνω της. Πράγματα φεύγανε αριστερά και δεξιά και μια φωτιά ξεσπά στο σαλόνι. Εκείνος ήθελε να την κάψει όπως το κοριτσάκι.

«Είδες μπαμπά η μουσική θα παίζει για πάντα εδώ μέσα» ακούστηκε η φωνή του κοριτσιού και πριν προλάβει να αρπάξει την Σοφία εγκλωβίστηκε στον καθρέφτη.

Η Σοφία έμαθε να ζει με το πνεύμα της μικρής και να ακούει για πάντα το χειροκρότημά της.

Συγγραφέας: Εύα Κουλιαρίδου - Σπουδάστρια Tabula Rasa