Πόσα γράμματα πέταξα στα σκουπίδια, και αλλά
τόσα στη φωτιά. Τα έσκισα να μην τα νιώσεις. Τα έκρυψα να μην τα δεις. Τα έκανα
στάχτη και χάθηκα μαζί τους. Και εκεί στη στάχτη, δεν μπορεί να ξαναγεννηθεί
καμία φωτιά και κανένας καπνός.
Όταν έγραφα άφηνα τη ψυχή μου στα χέρια σου.
Την άφηνα εκεί να καίει, γιατί μονό εκεί αισθανόμουν μια φωτιά… που ήξερα ότι
έσβηνε σιγά σιγά. Όσο έγραφα έσβηνε... Ό,τι έγραφα έσβηνε ό,τι ένιωθα μέσα μου!
Και η φωτιά χανόταν και τα χέρια σου κρύωναν… και το χαρτί γέμιζε μελάνια
μακρινά που θύμιζαν την όψη σου παγωμένη, κρύα σα να μην ήσουν πια εκεί. Σα να
έσβησες και εσύ…
Όταν έγραφα, τα έσκιζα για να μην τα νιώσεις.
Να μην τα νιώσεις και χαθείς. Γιατί ό,τι
έγραφα έκρυβαν αλήθειες και ψέματα που δεν ξεστόμισα ποτέ και σε
κανέναν, πάρα μόνο στον έμπιστο μου εαυτό και σε τούτο το χαρτί. Να μην τα νιώσεις και φοβηθείς. Πώς να
αντιμετωπίσεις έναν χείμαρρο έρωτα και μίσους… πώς να τον σταματήσεις; Πώς να
τον κάνεις να σωπάσει;
Όταν έγραφα, τα έκρυβα. Τα έκρυβα, να μην τα
δεις. Να μην τα δουν τα μάτια σου και γεμίσουν ποτάμια και θάλασσες. Τα μάτια
σου … και έκρυβα τα μάτια μου. Τα έκρυβα γιατί φοβόμουν. Γιατί ό,τι έγραφα ήταν
αλήθεια. Ήταν αλήθεια ταπεινή βγαλμένη από τα στήθη μου. Τα στήθη μου που έκαιγαν με λέξεις που
δεν είπα παρά μόνο έγραψα. Έγραψα και έσκισα…
Και αυτό το χαρτί δεν είχε τίποτα να πει. Με
άκουγε ευλαβικά και συνετά. Καμία συμβουλή. Μόνο σιωπή και κρύο στη ψυχή. Μόνο
σιωπή στην ψυχή. Με άκουγε και πόναγε
και αυτό μαζί. Τόση ελπίδα χανόταν σε τόσο μελάνι, σε τόση γραφίδα και χαρτί.
Χανόταν εκεί στις λέξεις που έγραφα. Γιατί μέσα μου ήξερα…
Και το χαρτί μου το έδειχνε. Δεν μιλούσε. Μόνο
σιωπή. Μου φανέρωνε την αλήθεια μου. Και όσο έγραφα τόσο έβλεπα την αλήθεια
μου. Φωτεινή και δυνατή. Δυνατή σαν χείμαρρος. Φωτεινή σαν ήλιος. Μου άνοιγε τα
μάτια. Και εγώ τα έκλεινα. Να μην τη δω. Να μην την αντικρύσω: Έπρεπε να φύγω …
Χάθηκα στις λέξεις μου, στα γράμματά μου.
Χάθηκα και χάθηκες. Ήξερα και ήξερες: Το παιδί που είχα μέσα μου το έβρισκα
μόνο στο χαρτί και στη πένα. Σε καμία άλλη πραγματικότητα. Ζούσα μια φαντασία
πλασμένη με ψεύτικα εγώ και εσύ και αυτοί … Και η πραγματικότητα μου; Τα γράμματα μου που
έγραφα και έσκιζα … Τα έσκιζα για να μη σε χάσω και χαθώ…
Συγγραφέας: Μαρίστης Μπουρνουσούζη - Σπουδάστρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου