“Κόκκινα τριαντάφυλλα» της Χρυσαυγής Τζουβάρα Πετάλη

Ο ήλιος έχει βγει εδώ και αρκετή ώρα ακολουθώντας το γνώριμο μονοπάτι του στον ουρανό. Οι αχτίδες του ζεσταίνουν την πλάση και δημιουργούν στους ανθρώπους τη διάθεση για ζωή.

Ξύπνησα πριν από καμιά ώρα, αλλά έμεινα στο κρεβάτι για χουζούρεμα. Πριν λίγο έφτιαξα τον καφέ μου και ετοιμάζομαι να τον απολαύσω, ενώ θα οργανώνω το πρόγραμμα της μέρας μου.

Ανοίγω το παράθυρο, μπαίνει φρέσκος αέρας και το δωμάτιο πλημμυρίζει με ένα υπέροχο φως, που διώχνει τα σκοτάδια του νου και τα φαντάσματα της νύχτας. Τι όμορφη μέρα! Στέκομαι για λίγο στο παράθυρο, γεμίζω τα πνευμόνια μου με το φρέσκο αέρα και μετά κατευθύνομαι στο τραπεζάκι που με περιμένει ο ζεστός καφές μου. Με περιμένουν επίσης ένα σωρό δουλειές. Ας πιω το καφεδάκι μου, σκέφτομαι, να τονωθώ και μετά βλέπουμε.

Μια γλυκιά μουσική ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο, που μου προκαλεί  ρίγος. Το ξέρω αυτό το τραγούδι, αυτή τη μελωδία. Είναι «τα κόκκινα τριαντάφυλλα», ένα υπέροχο τραγούδι, καρμικό θα έλεγα για μένα. Έχει συνδεθεί με την ύπαρξή μου.  Πόσα χρόνια με γυρίζει πίσω! Το μυαλό μου τρέχει στο παρελθόν, τότε που το άκουσα για πρώτη φορά.

Ήμουνα στην πατρίδα μου, στην πόλη που γεννήθηκα, έξω από το μαγαζί του πατέρα μου και ρέμβαζα κοιτάζοντας τη θάλασσα και κάνοντας όνειρα, όταν το άκουσα. Ήμουν δώδεκα – δεκατριών ετών, μόλις έμπαινα στην εφηβεία. Κάποιος το έβαλε στο τζουκ μποξ της καφετέριας. Τότε ήταν της μόδας τα ηλεκτρόφωνα. Με συνεπήρε! Μιλούσε για ένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε, αγαπήθηκε πολύ, αλλά χώρισε. Ο νέος άντρας θέλοντας να αποδείξει στην κοπέλα του τραγουδιού ότι δεν την ξέχασε ποτέ, κατέφυγε σε υπερβολές λέγοντας ότι θα στρώσει το δρόμο με κόκκινα τριαντάφυλλα, που έχουν το χρώμα του έρωτα και του πάθους και θα γεμίσει τη γη με περιστέρια και αρώματα για χατίρι της. Στο τέλος της λέει ότι θα της προσφέρει ένα κατακκόκινο μπουκέτο τριαντάφυλλα, που τα μάζεψε και τα έπλεξε στεφάνι ο ίδιος. Όλα γίνονται για να δείξει τη μεταμέλεια και την αγάπη του στο νεαρό κορίτσι.

Η μουσική, αλλά και οι στίχοι του τραγουδιού γέννησαν στην ψυχή μου υπέροχα συναισθήματα, που μερικά ήταν και πρωτόγνωρα. Η χαρά και η συγκίνηση εναλλάσσονταν με τη λύπη, την αγωνία και το άγχος, για το αν θα τον δεχθεί πίσω. Τα τρυφερά αισθήματα του αγοριού άγγιξαν την ψυχή μου. Αυτό πρέπει να είναι ο έρωτας, η αγάπη σκέφτηκα, αλλά τότε δεν το ήξερα. Κάθε φορά από τότε, όταν άκουγα το τραγούδι ένιωθα τα ίδια συναισθήματα.

Πέρασαν πολλά χρόνια. Τελείωσα το σχολείο και έφυγα από την πόλη μου για σπουδές στην Αθήνα. Κατά διαστήματα επέστρεφα για διακοπές ή για να δω τους δικούς μου ανθρώπους. Σε ένα τέτοιο ταξίδι γνώρισα το όνειρο, γνώρισα τον άντρα της ζωής μου, που τον ερωτεύτηκα τρελά. Ήταν όμορφος, γλυκός, τρυφερός, γεμάτος πόθο και πάθος για τη ζωή, αλλά και για μένα. Μας άρεσαν πολύ τα ταξίδια και, όταν είχαμε χρόνο, γυρίζαμε όλη την Ελλάδα. Τον αγαπούσα και μ΄ αγαπούσε. Οι σπουδές έμειναν πίσω. Καθόλου δε μ΄ ένοιαζε! Η τρέλα της νιότης με τραβούσε σα μαγνήτης. Εκείνος ήταν πιο ώριμος, αλλά δεν άκουγα τις συμβουλές του. Η ζωή όμως τα φέρνει διαφορετικά απ’ ότι περιμένει κανείς. Για αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, ειδικά αν δεν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου τι θέλεις. Παίρνεις βιαστικές αποφάσεις, ριψοκίνδυνες, που δεν ξέρεις που μπορεί να σε οδηγήσουν και γίνεσαι θύτης και θύμα της ζωής σου. Μεσολάβησαν διάφορα γεγονότα, που δεν προσπαθήσαμε να τα αποτρέψουμε, ενώ μπορούσαμε και φθάσαμε σ΄ ένα τέλος, που δεν ήθελε κανένας από τους δυο μας. Το ειδύλλιο σταμάτησε απότομα χωρίς καβγάδες, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς διευκρινίσεις ή διεκδικήσεις από καμιά πλευρά. Ο χωρισμός πόνεσε πολύ, άφησε μέσα μου ανεξίτηλα τα ίχνη του. Δεν ξέρω, αν τον επιδίωξα εγώ ή εκείνος. Μπορεί και οι δύο, μπορεί η μοίρα. Ακολούθησε ένας γάμος χωρίς έρωτα, δυο παιδιά και μια μίζερη ζωή. Πόσο κρίμα! Καταστρέψαμε και οι δυο τις ζωές μας χωρίς αιτία. Ζήσαμε τη ζωή κάποιων άλλων και όχι τη δική μας.

Και πέρασαν από τότε σαράντα ολόκληρα χρόνια με λύπες, χαρές, στενοχώριες, αγωνίες κι ένα μεγάλο γιατί; Δε συναντηθήκαμε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια. Ο καθένας πίστευε τον άλλον ευτυχισμένο και ευχαριστημένο με τη ζωή του και δεν ήθελε να του δημιουργήσει προβλήματα.

Πριν ένα χρόνο, τώρα που είμαι μόνη και ανεξάρτητη, επανεμφανίστηκε στη ζωή μου ο μεγάλος μου έρωτας. Όσο αιφνίδια διακόψαμε, τόσο αιφνίδια ξανασμίξαμε, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η ζωή μου γέμισε φως, αγάπη, τρυφερότητα, όλα εκείνα τα όμορφα συναισθήματα, που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν. «Τα κόκκινα τριαντάφυλλα» ήρθαν να επιβεβαιώσουν και να ξεκαθαρίσουν, όσα νιώσαμε και νιώθουμε ακόμα και σήμερα. Είναι το τραγούδι μας, που κλείνει μες στους στίχους του ολόκληρη τη ζωή μας.

Έχει συνδεθεί άρρηκτα μαζί μας. Κάθε φορά που το ακούω νιώθω χαρούμενη, ευτυχισμένη, αγαπώ όλο τον κόσμο κι έχω τη διάθεση να συγχωρήσω τους πάντες και τα πάντα. Άλλωστε η ζωή είναι τόσο μικρή κι εμείς έχουμε λίγα χρόνια μπροστά μας, που πρέπει να τα ζήσουμε…

 

Κόκκινα τριαντάφυλλα

 

Με κόκκινα τριαντάφυλλα

Τους δρόμους θα στολίσω

Με περιστέρια τ΄ουρανού

το φόντο θα γεμίσω

κι όλη τη γη με άρωμα

για σένα θα τη ντύσω

 

Λουλούδια κόκκινα

Απόψε θα σου φέρω,

Λουλούδια που να έχουνε

Του έρωτα το χρώμα

Να δεις πως υποφέρω

 Και σ΄αγαπώ ακόμα.

 

Κόκκινα τριαντάφυλλα

Απόψε θα μαζέψω

Και μια ανθοδέσμη όμορφη

Για σένανε θα πλέξω

Και θα στη φέρω, αγάπη μου

Στην πόρτα σου απέξω

 

Λουλούδια κόκκινα

Απόψε θα σου φέρω,

Λουλούδια που να έχουνε

Του έρωτα το χρώμα

Να δεις πως υποφέρω

 Και σ΄αγαπώ ακόμα.

 

Συγγραφέας: Χρυσαυγή Τζουβάρα Πετάλη – Σπουδάστρια Tabula Rasa