"Εξομολόγηση... εξ αποστάσεως" της Χρυσάνθης Κωνσταντινίδου

Είναι μέρα… η μορφή σου διαγράφεται στον ήλιο.

Τα μάτια σου στον ουρανό...

Είναι νύχτα… παίρνεις θέση στο φεγγάρι.

Είναι μουντός ο καιρός… το χαμόγελό σου υπάρχει στα σύννεφα.

Βρέχει… το όνομά σου είναι γραμμένο σε κάθε σταγόνα.

Υπάρχεις παντού!

Αλλά όταν έχει καταιγίδα δεν υπάρχεις πουθενά…

Γιατί είναι η οργή της φύσης που ενώ μου προσφέρει τόσα βλέπει ακόμα τη καρδιά μου να πονά.

Γνωρίζει πως τίποτα δεν είναι αρκετό για να καλύψει το κενό της απουσίας σου.

Μέχρι και ο Μορφέας σπαράζει κάθε φορά που με κρύβει στην αγκαλιά του, αφού γνωρίζει πως εξαιτίας του ταξιδεύω στη πλάνη του ονείρου και στη ψευδαίσθηση της ευτυχίας.

Είναι φορές που είμαι καλά… αλλά είναι και φορές που δεν αντέχω με τίποτα… σπάω και θέλω να κλάψω ασταμάτητα και φωναχτά μήπως και βρω παρηγοριά στα γόνατα της θλίψης.

Σε θέλω πολύ!

Και ακόμα έχω μπροστά μου έναν άθλο δύο εβδομάδων.

Όταν έρθω πίσω σε παρακαλώ σκύψε και ρώτα τη καρδιά πως μπόρεσε και άντεξε να χτυπάει με τόση δυσκολία κάθε μέρα.

Έχει να σου πει πολλά…

Θα έρθει με όση δύναμη θα της έχει απομείνει, θα κουρνιάσει στα χέρια σου και θα σου διηγηθεί χτυπώντας επιτέλους φυσιολογικά.

Ο πόνος όμως θα είναι ο ίδιος…

Οι πληγές δεν κλείνουν εύκολα.

Μόνο εσύ έχεις τη δύναμη…

Εσύ… η αγκαλιά… το χάδι… το βλέμμα… το φιλί σου…

Συγγραφέας: Χρυσάνθη Κωνσταντινίδου - φοιτήτρια Tabula Rasa